Μουσείο φυσικών γλυπτών η λίμνη Σκήτης

Η σημερινή εξόρμηση προγραμματίστηκε με σκοπό μια βουτιά στα νερά του Αιγαίου. Προορισμός ο Αγιόκαμπος, με μια μικρή παράκαμψη όμως. Τη λίμνη της Σκήτης.

Είχα να επισκεφθώ την περιοχή αρκετά χρόνια. Φτάνοντας λοιπόν στο χωριό ρώτησα έναν γέροντα που έπινε τον καφέ του πώς θα φτάσω στη λίμνη. –Θα πας προς τα πάνω, θα βρεις το γήπεδο και μετά από δύο-τρία χιλιόμετρα θα την αντικρίσεις στο αριστερό σου χέρι. Σωστό GPS.
Πρόκειται στην ουσία για ταμιευτήρα που είναι περιτριγυρισμένος από καστανιές και πλατάνια και χρησιμοποιείται για την άρδευση των καλλιεργειών. Βέβαια και σαν χώρος αναψυχής εκπληρώνει στο ακέραιο τις προσδοκίες των επισκεπτών. Την εποχή αυτή, λόγω μειωμένων βροχοπτώσεων και ξηρασίας, το τοπίο είναι εξωπραγματικό. Λες και η φύση δημιούργησε ένα υπαίθριο μουσείο γλυπτών. Οι ξεραμένοι κορμοί των δέντρων που εμφανίστηκαν μετά την υποχώρηση του νερού σχηματίζουν ανθρώπινες σιλουέτες, πρωτόγονα τέρατα και σουρεαλιστικές μορφές. Η αντίθεση με την καταπράσινη περιμετρικά χλωρίδα είναι εντυπωσιακή. Σαν να προσγειώθηκες ξαφνικά στη Σελήνη.
Περιεργάζομαι και φωτογραφίζω κάθε …γλυπτό, κάθομαι όμως και ξαποσταίνω την άλλη στιγμή στη σκιά του διπλανού πλάτανου, θαυμάζοντας απλά.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Ούτε που κατάλαβα πόσες ώρες πέρασαν. Η μικρή παράκαμψη εξελίχθηκε σε πολύωρη παραμονή. Το πρόγραμμα δεν τηρήθηκε, αλλά ποιος νοιάζεται. Άλλωστε η θάλασσα είναι εκεί και περιμένει. Η βουτιά θα γίνει την επόμενη φορά…
Β.Α.