Κοιμητήριο ζώων... ανάγκη, όχι πολυτέλεια

ΕΝΑΣ ΛΑΡΙΣΑΙΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΤΑΦΗ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΩΝ ΕΞΗΓΕΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΕΝΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ

Της Νατάσας Πολυγένη
Η Λάρισα έχει κυνοκομείο, δρομολογήθηκε η δημιουργία τριών πάρκων σκύλων, έχει πολιτική για τα αδέσποτα και εθελοντικές οργανώσεις που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ζώα που βρίσκονται σε ανάγκη και κίνδυνο…, αλλά δεν έχει κοιμητήριο ή αποτεφρωτήριο ζώων.
Την ίδια ώρα, ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν κατοικίδια συντροφιάς ολοένα και αυξάνεται και ενώ αποτελούν μέλη της οικογένειας στην οποία βρίσκονται, το τελευταίο αντίο, ο αποχωρισμός όταν το κατοικίδιο πεθαίνει, είναι πολύ δύσκολο. Συνήθως οι ιδιοκτήτες αναγκάζονται να τα θάψουν σε αυτοσχέδιους τάφους στον κήπο του σπιτιού τους ή σε κάποιο μέρος που επισκέπτονται για να βρίσκονται κοντά τους.

Είναι φορές, όμως, που αυτή η διαδικασία είναι αδύνατη λόγω του μεγάλου συναισθηματικού φορτίου.
Ο Λαρισαίος Ν.Γ. φιλόζωος και ιδιοκτήτης αρκετών κατοικιδίων, μετά από συζητήσεις με φίλους για την ανάγκη ύπαρξης ενός κοιμητηρίου στην πόλη για τα ζώα συντροφιάς, αλλά και κατανοώντας το συναισθηματικό φορτίο όσων χάνουν το κατοικίδιό τους, σκέφτηκε να γίνει εκείνος ο άνθρωπος που θα αναλαμβάνει την ταφή τους. Παρά το γεγονός ότι το κάνει με κάποια μικρή χρηματική αμοιβή, ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι τα χρήματα δεν είναι το κίνητρο, αλλά επειδή και ο ίδιος νιώθει το δέσιμο που υπάρχει και την απέραντη θλίψη που νιώθει κάποιος όταν η σχέση με το κατοικίδιό του φτάνει στο τέλος.
«Είναι βαριά η αίσθηση της απώλειας που νιώθει κανείς όταν το κατοικίδιο ζώο του φύγει από τη ζωή. Οι άνθρωποι που χάνουν το κατοικίδιό τους και ξαφνικά αντιμετωπίζουν μια πρόκληση. Είναι η στιγμή που βρίσκονται μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, επώδυνη ψυχικά, την οποία, όμως, πρέπει να διαχειριστούν άμεσα. Κανείς δεν θέλει να πετάξει το κουφάρι του ζώου κάπου. Αξίζει και στους μικρούς μας φίλους αξιοπρέπεια και σεβασμός.
Πολλές φορές ο ιδιοκτήτης που χάνει το ζώο του δεν μπορεί να το θάψει ο ίδιος. Τότε είναι που θα με καλέσει και θα πάμε μαζί σε κάποιον δικό του χώρο και θα κάνουμε μια ταφή όπως του αξίζει, με σεβασμό. Τους προτρέπω, μάλιστα, να φυτέψουν και ένα δέντρο στο σημείο και πολλοί το κάνουν. Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι το κάνω για τα χρήματα. Κατηγορηματικά όχι, αφού δεν είναι το κύριο επάγγελμά μου, αλλά υπάρχει ένα μικρό αντίτιμο, καθώς αν ήταν δωρεάν, είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα προλάβαινα να σηκώσω το τηλέφωνο. Κυρίως το κάνω μεταξύ φίλων και γνωστών. Μπορεί κάποιος να μην έχει καν χώρο να το θάψει. Θα αναλάβω να το πάω κάπου εκτός πόλης για να το θάψω. Δυστυχώς, η Λάρισα δεν έχει κοιμητήριο ή κάποιο αποτεφρωτήριο για ζώα, αν και θα έπρεπε. Είναι ανάγκη και όχι πολυτέλεια» λέει στην «Ε».
Σε κάθε περίπτωση, ο θάνατος ενός κατοικίδιου συντροφιάς είναι μια οδυνηρή και συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή για τον κηδεμόνα του. Το πένθος που ακολουθεί την απώλεια ενός κατοικίδιου είναι φυσιολογικό, αναπόφευκτο και ανθρώπινο. Έχει να κάνει με τα βαθύτερα συναισθήματα που σου προκαλεί η συμβίωση με το πλάσμα που χάνεις. Και τα ζώα έχουν έναν τρόπο να προκαλούν πολύ βαθιά συναισθήματα στους ανθρώπους.