Χρειάστηκε να προστεθούν έργα που ξεκίνησαν το 2002(!), έργα που έχουν την υπογραφή της Περιφέρειας(!), αλλά και να επαναληφθούν υποσχέσεις που ακούγονται σαν ανέκδοτο, όπως η πλατεία στον Ιπποκράτη -μία ή δύο δεν γνωρίζουμε τελικά.
Ακούσαμε, επίσης, με ενδιαφέρον για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το ΕΘΙΑΓΕ -πέραν τούτου δυστυχώς ουδέν, αλλά και μάθαμε πως “αναζητείται χρηματοδοτικό πρόγραμμα” για το Κονάκι του Αβέρωφ, όταν ο ίδιος ο Δήμαρχος το 2016 (!) έλεγε στην εκδήλωση παρουσίασης των βραβευθέντων αρχιτεκτονικών μελετών πως θα ενταχθεί στο ΕΣΠΑ.
Επτά χρόνια αργότερα, το χρηματοδοτικό πρόγραμμα ...αναζητείται!
Η εναγώνια προσπάθεια του κ. Καλογιάννη να παρουσιάσει έργο για τις συνοικίες, όταν αυτές παραμένουν εγκαταλελειμμένες εννέα χρόνια τώρα, ολοκληρώθηκε με τα έργα της ΔΕΥΑΛ και τη γνωστή συνταγή περασμένων δεκαετιών: ασφαλτοστρώσεις!
Σαν να μην είναι υποχρέωση της ΔΕΥΑΛ τα έργα που αφορούν στην ύδρευση των Λαρισαίων, που πληρώνουν για αυτό ή σαν να έπρεπε μετά τα έργα αντικατάστασης των σωλήνων ύδρευσης να παραμένουν σκαμμένοι οι δρόμοι της πόλης!
Αν πάντως, ο κ. Καλογιάννης μετακινούταν μόλις 40 μέτρα από τον χώρο της ομιλίας του και περπατούσε ακριβώς απέναντι από την Πινακοθήκη, θα έβλεπε και ο ίδιος τι σημαίνει εγκατάλειψη, τι σημαίνει ανυπαρξία πεζοδρομίων, τι σημαίνει δρόμος σε άθλια κατάσταση, τι σημαίνουν συνθήκες δεκαετίας του ‘70! Και ίσως συνειδητοποιούσε και ο ίδιος πόσο “μικρό και ανισόρροπο” είναι το έργο αυτής της Δημοτικής Αρχής, εννέα χρόνια τώρα, στις συνοικίες!»