αγκαλιάστε τους αγαπημένους σας, χορέψτε, χαμογελάστε σε έναν ξένο, διαδηλώστε! Γιατί ζούμε από τύχη και αν αυτό θέλουμε να αλλάξει πρέπει να το αλλάξουμε εμείς! Και η Δικαιοσύνη να ρίξει φως παντού, πριν προλάβει η μνήμη και ο πόνος αυτός να ξεθωριάσουν» τονίζει σε δήλωσή της η Κατερίνα Αντωνοπούλου, επιβάτιδα του δεύτερου βαγονιού, που επέζησε της φονικής σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών στα Τέμπη, το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου. Οι συνήγοροι της επιβάτιδας, Λουκ. Αποστολίδης και Παν. Νέλλας, βρέθηκαν χθες στον Εφέτη Ανακριτή που διερευνά τις συνθήκες της πολύνεκρης σιδηροδρομικής τραγωδίας, ζητώντας την «επίσπευση των διαδικασιών και την απόδοση δικαιοσύνης».
Στο μεταξύ, από τον εφέτη ανακριτή, Σωτ. Μπακαΐμη, κλήθηκαν και κατέθεσαν χθες στελέχη του ΟΣΕ, μεταξύ των οποίων, νυν και πρώην σταθμάρχες, προϊστάμενοι αμαξοστοιχιών, αλλά και ειδικοί μηχανοδηγοί κίνησης, καταθέσεις που θα συνεχισθούν από βδομάδα και με άλλους μάρτυρες. Από βδομάδα επίσης αναμένεται να συνέλθει το Συμβούλιο Εφετών, προκειμένου να εξετάσει την προσφυγή κατά του εντάλματος σύλληψης του Επιθεωρητή, ο οποίος παραμένει προσωρινά κρατούμενος, προσφυγή για την οποία εισηγήθηκε απορριπτικά ο διευθύνων την Εισαγγελία Εφετών Λάρισας, Σταμ. Δασκαλόπουλος.«ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»
Χθες το μεσημέρι ο κ. Αποστολίδης πλαισιωμένος από τον κ. Νέλλα βρέθηκε στη Λάρισα προκειμένου, όπως δήλωσε μεταξύ άλλων «να επισκεφτούμε τον εφέτη ανακριτή, να υποβάλουμε αίτηση για επίσπευση των διαδικασιών της ανακριτικής διαδικασίας, για να μην έχουμε μόνο την έρευνα και φως της Δικαιοσύνης στον χώρο των υπηρεσιακών παραγόντων, αλλά θα πρέπει αυτό το φως της Δικαιοσύνης να φτάσει και στον χώρο των διοικούντων και όλης της ιεραρχίας.
Αυτή η αίτηση της επίσπευσης νομίζω ότι είναι μια υποχρέωση που έχει αναφορά και την εντολή των πελατών μας, αλλά προπάντων είναι ένας σεβασμός απέναντι στους νεκρούς και στις οικογένειες, οι οποίες δοκιμάζονται. Πιστεύουμε ότι τα Τέμπη θα συμβολίζουν πάντα μια συμβολική και ουσιαστική αναφορά στην κρατική ανεπάρκεια, και βέβαια την κρατική ανεπάρκεια τη φτιάχνουν και τη διαμορφώνουν άτομα και προσωπικό, το οποίο θα πρέπει -ιδιαίτερα οι διοικήσεις οι σημερινές- να λάβουν υπόψη τους, γιατί οι ευθύνες είναι και αντικειμενικές και υποκειμενικές».
Ο κ. Αποστολίδης αναφέρθηκε εκ νέου στην Hellenic Train για να τονίσει πως «η ζωή δεν έχει ανταλλακτική αξία. Δεν επιτρέπεται, είναι προσβλητικό απέναντι στους νεκρούς και στους επιζώντες το να επιστρέφεις το εισιτήριο, παράδειγμα της επιβίβασης ύψους 19 ευρώ». Πρόσθεσε, τέλος, ότι «απρόσωπα προσβλητικά και, συνάμα, η προσβλητική αυτή αναφορά της Hellenic Train να αναφέρει ότι το αντίδωρο ή το φιλοδώρημα που σας δίνουμε σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ούτε η ελάχιστη πιθανότητα, ότι δεν έχουμε ευθύνη. Έλεος κύριοι. Η δικαιοσύνη θα απονείμει τις ευθύνες εκεί που ανήκουν και παραδειγματικά θα τιμωρήσει αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτήν την τραγωδία που νομίζω έχει θίξει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία». «Μην ξεχνάτε τα παιδιά είναι το μήνυμα» κατέληξε ο κ. Αποστολίδης.
«ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥΣ»
Ο κ. Αποστολίδης διένειμε και γραπτή δήλωση του πατέρα, αλλά και της Κατερίνας Αντωνοπούλου, επιβάτιδας του δεύτερου βαγονιού, η οποία επέζησε της φονικής σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών. Όπως μεταξύ άλλων σημειώνει στη δήλωσή της η Κατερίνα Αντωνοπούλου «είναι περίεργο συναίσθημα το να ξέρεις πως θα πεθάνεις. Είναι δύσκολο να βρίσκεσαι μέσα στην ομίχλη της απόλυτης άγνοιας. Εκεί, στη στιγμή της ύψιστης τρομοκρατίας, του αδιαμφισβήτητου πανικού και της απορίας βρεθήκαμε. Τα φώτα σβήνουν και είσαι μέσα σε έναν λήθαργο με τις σκέψεις σου. Ακόμα και που βρίσκεσαι με συνεπιβάτες, είσαι μόνος και μόλις λίγο ξαποστάσεις, το δεύτερο βαγόνι θολώνει από φωτιά, στάχτη και καπνό θαμπώνοντας το μυαλό σου. Το ένστικτο της επιβίωσης σε κατακλύζει και η μόνη σου σκέψη: Πώς θα ζήσουμε; Έτσι πηδάς στο κενό. Το χάος. Τον πόνο. Περίεργο πράγμα το μυαλό, η επιβίωση. Κάποιοι γελάνε κρύβοντας τον τρόμο τους πίσω από ένα χαμόγελο, άλλοι τρέχουν για τη ζωή τους, άλλοι βοηθάνε. Και το μόνο που ακούς...
«Μαμά μου, μάνα συγγνώμη», «Θεέ μου σε παρακαλώ βοήθησε με», «Βγάλε το κινητό πρέπει να το δει ο κόσμος, πρέπει να δουν τι μας κάνανε», «Βοήθεια, σας παρακαλώ, έχω πέντε τραυματίες, ΓΡΗΓΟΡΑ», «Τι θέλετε κυρία μου το κράτος δεν μου έχει δώσει μέσα για να σας βοηθήσω», «Την είδατε πουθενά; Ήμασταν μαζί! Πού είναι;», «Μπαμπά μου, είμαι καλά, μην ανησυχείς, ό,τι κι αν ακούσεις εγώ είμαι καλά!», «Έχει περάσει πάνω από μία ώρα πού είναι τα ασθενοφόρα;».
Κάποιοι όμως μας άφησαν από νωρίς. Πιο νωρίς από ό,τι θα έπρεπε. Χωρίς ανάσα, χωρίς σκέψεις, χωρίς να προλάβουν να φωνάξουν για βοήθεια. Έτσι τους ονομάζουν νούμερα, άψυχα νούμερα, Αγνοούμενος 6, 7, 8.. .57’. Ίσως είναι πιο εύκολο έτσι, ίσως είναι πιο εύκολο να τους σκεφτόμαστε σαν νούμερα, γιατί τα νούμερα δεν έχουν όνειρα, οικογένεια, ζωή! Όμως οι νεκροί μας δεν είναι νούμερα. Ήταν φοιτητές, γονείς, φίλοι, παιδιά! Και τώρα εμείς πρέπει να γίνουμε η φωνή τους. Για αυτό διαδήλωσα και θα διαδηλώνω για τους νεκρούς μας. Διαδηλώνω για τους ανθρώπους που δεν ακούστηκαν και δεν θα ακουστούν. Για τις κραυγές των μανάδων και τα «ανθρώπινα λάθη». Φωνάζω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου γιατί δεν με πήρε το δεύτερο βαγόνι, αλλά κινδυνεύω κάθε μέρα.
Θα φωνάζω μέχρι ο λαιμός μου να κλείσει και να μην έχω φωνή. Γιατί έχω ζωή!» καταλήγει, κάνοντας αναφορά στους τραυματίες που ακόμη νοσηλεύονται.
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ
