«Η χαρά της Αναστάσεως ας πλημμυρίσει τις καρδιές μας»

ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ ΤΙΜΟΘΕΟΥ

Εἶναι γνωστή ἡ περιπέτεια τοῦ προφήτου Ἰωνᾶ, ὅπως ἐπίσης καί ὁ εὐχαριστήριος ὕμνος πού «ἐκ τῆς κοιλίας τοῦ κήτους» ἀπηύθηνε πρός τόν Θεό γιά τή θαυμαστή διάσωσή του (2, 1-10).

Ἡ προσευχή αὐτή ἀπετέλεσε τήν ἕκτη βιβλική ὠδή τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἰωνᾶς, ἡ ἐπί τρεῖς ἡμέρες παραμονή του στήν κοιλιά τοῦ θαλασσίου κήτους καί ἡ θαυμαστή ἔξοδός του ἀπό αὐτό, ἀποτελοῦν προεικονίσεις τοῦ Κυρίου, τῆς τριήμερης ταφῆς καί τῆς ἔνδοξης Ἀναστάσεώς Του.
Ὅπως ὁ Ἰωνᾶς «κατέβη εἰς γῆν, ἧς οἱ μοχλοί αὐτῆς κάτοχοι αἰώνιοι» (2,7), ἔτσι καί ὁ Χριστός μετά τό σταυρικό Του θάνατο «κατῆλθεν ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς» ·τό νεκρό σῶμα Του στόν τάφο καί ἡ ἀθάνατη ψυχή Του στόν Ἅδη. Μέ τήν κάθοδό Του αὐτή ὁ Κύριος νίκησε τόν Ἅδη·συνέτριψε τούς μοχλούς του πού μέχρι τότε παρέμεναν ἀ παραβίαστοι, ἄνοιξε τίς πύλες του καί ἐλευθέρωσε ὅλους ἐκείνους πού κρατοῦσε δέσμιους.
Ἐκτός ἀπό τήν ἱστορία τοῦ Ἰωνᾶ, εἶναι πιθανό ὁ ἱερός Δαμασκηνός νά ἐμπνεύστηκε στή σύνθεση τοῦ παρόντος εἱρμοῦ και ἀπό τά ὅσα γράφει στο 45ο κεφάλαιό του ὁ προφήτης Ἡσαΐας, κατανοώντας τα προφανῶς σέ μία χριστολογική προοπτική: «Ἐγώ ἔμπροσθέν σου πορεύσομαι και ὅρη ὁμαλιῶ, θύρας χαλκᾶς συντρίψω καί μοχλούς σιδηρούς συγκλάσω καί δώσω σοι θησαυρούς σκοτεινούς, ἀποκρύφους...» (45, 2-3).
Ὅταν πλέον ὁ Χριστός συνέτριψε τούς μοχλούς τοῦ Ἅδη καί κατέλυσε τήν ἐξουσίατου, «ἐξανέστη τοῦ τάφου τριήμερος», ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ προφήτης Ἰωνᾶς βγῆκε ἀπό τήν κοιλιά τοῦ κήτους μετά ἀπό τήν τριήμερη παραμονή του σ’ αὐτό. Ἔτσι πραγματοποιήθηκε μέ θαυμαστή ἀκρίβεια ὅ,τι καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος προεῖπε γιά τόν ἑαυτό Του: «Ὥσπερ γάρ ἐγένετοἸωνᾶς ὁ προφήτης ἐν τῇκοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καί τρεῖς νύκτας, οὕτως ἔσται καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καί τρεῖς νύκτας» (Ματθ. 12, 40). Ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: οἱ ἄνθρωποι καταδίκασαν τόν Θεό εἰς θάνατον, ὁ Θεός ὅμως μέ τήν ἀνάστασή Του “καταδικάζει” τούς ἀνθρώπους εἰς ἀθανασίαν. Γιά τά χτυπήματα, τούς ἀνταποδίδει τούς ἐναγκαλισμούς, γιά τίς ὕβρεις, τίς εὐλογίες, γιά τόν θάνατο, τήν ἀθανασία. Ποτέ δέν ἔδειξαν οἱ ἄνθρωποι τόσο μῖσος πρός τόν Θεόν, ὅσο ὅταν Τόν σταύρωσαν, καί ποτέ δέν ἔδειξε ὁ Θεός τόσην ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους ὅσην ὅταν ἀνέστη. Οἱ ἄνθρωποι ἤθελαν νά καταστήσουν τόν Θεό θνητό, ἀλλά ὁ Θεός διά τῆς ἀναστάσεώς Του κατέστησε τούς ἀνθρώπους ἀθανάτους. Ἀνέστη ὁ σταυρωθεῖς Θεός και ἀπέκτεινε τόν θάνατο. Ὁ θάνατος οὐκ ἔστι πλέον. Ἡ ἀθανασία κατέκλυσε τόν ἄνθρωπο καί ὅλους τούς κόσμους του.... Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ ἱστορία ἑνός καί μοναδικοῦ θαύματος, τοῦ θαύματος τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως.
Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται ἀληθινά, ὄχι ὅταν τόν φέρει στόν κόσμο ἡ μητέρα του, ἀλλά ὅταν πιστεύσει στόν Ἀναστάντα Σωτῆρα Χριστό, διότι τότε γεννιέται στήν ἀθάνατη καί αἰώνια ζωή, ἐνώ ἡ μητέρα γεννά τό παιδί πρός θάνατο, γιά τόν τάφο. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μητέρα ὅλων μας, ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ἡ μητέ-ρα τῶν ἀθανάτων. Διά τῆς πίστεως στήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γεννιέται ἐκ νέου ὁ ἄνθρωπος, γεννιέται γιά τήν αἰωνιότητα.
Ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως ἄς πλημμυρίσει τίς καρδιές ὅλων μας! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ἀδελφοί μου! Με ἀναστάσιμες εὐχές.