Μια ζωή πάνω στο τρένο…

ΛΑΡΙΣΑΙΟΙ ΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥΣ – ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, ΟΙ ΑΓΩΝΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ – ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Του Κώστα Γκιάστα

Ο Θέμης Τζιώρας ξυπνάει κάθε πρωί το χάραμα. Από το 2004 πηγαίνει στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Λάρισας για να πάρει το τρένο και να φτάσει στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης όπου και εργάζεται ως ταχυδρομικός υπάλληλος. Αφού σχολάσει το μεσημέρι ξαναπαίρνει το τρένο και επιστρέφει στη Λάρισα. Διανύοντας καθημερινά 300 χιλιόμετρα αυτό σημαίνει πως 19 συνεχόμενα χρόνια τώρα κοντεύει το ενάμισι εκατομμύριο χιλιόμετρα πάνω στις ράγες. Ώρες αμέτρητες γεμάτες διάβασμα, σκέψεις, ύπνο, υπολογισμούς και συζήτηση με άλλους συνταξιδιώτες που έγιναν φιλίες δυνατές, σαν του στρατού. Ο Θέμης δεν είναι ο μόνος Λαρισαίος που το κάνει αυτό. Είναι η Γιάννα, ο Φώτης, ο Μάριος και η αδερφή του, ο Σωτήρης και άλλοι πολλοί.
«Είμαστε περίπου 200 άτομα κάθε χρόνο που ταξιδεύουμε με τα ίδια δρομολόγια το πρωί και τα ίδια το απόγευμα» λέει στην «Ε», αναλαμβάνοντας δικαίως με τα χρόνια που έχει στην «πλάτη» του, να εκπροσωπήσει αυτήν την ομάδα των συμπολιτών που προσπαθούν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο στη μετακίνησή τους.
«Εδώ και 6-7 χρόνια αποφασίσαμε να λειτουργούμε με «μπροστάρη» το Εργατικό Κέντρο Λάρισας. Αυτό έγινε για να αποκτήσουμε μια οντότητα με σκοπό να μπορούμε να εκπροσωπούμαστε με ουσιαστικό τρόπο. Να διεκδικούμε...». Όπως για παράδειγμα τη σπουδαία έκπτωση του 20%. Και λέμε σπουδαία καθώς μια καθημερινή μετακίνηση για Θεσσαλονίκη σε ετήσια βάση κοστίζει 2.500 με 3.000 ευρώ. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για έναν οικογενειακό προϋπολογισμό. Πόσο μάλιστα στις μέρες μας.
Εκπαιδευτικοί κυρίως και γενικότερα δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά και λίγοι ιδιωτικοί. Άνθρωποι που είναι με την ψυχή στο στόμα για να προλάβουν να πάνε στην εργασία τους και αφού σχολάσουν να γυρίσουν στα παιδιά τους και τις οικογένειές τους.
«Καμιά φορά όμως δεν προλαβαίνουν και χάνουν τη δουλειά τους. Κυρίως άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα και σίγουρα δεν φταίνε…» λέει ο Θέμης Τζιώρας και θυμάται την πρόσφατη περίπτωση μιας κοπέλας που την απέλυσαν. Ο λόγος; Μα φυσικά οι καθυστερήσεις.
«Οι βλάβες είναι το θέμα» σημειώνει και εξηγεί το μικρό ιστορικό της υπόθεσης. Τα πράγματα μέχρι το 2007 ήταν άθλια. Παλιά βαγόνια γεμάτα ταλαιπωρία για όποιον αναγκαζόταν να μετακινείται καθημερινά. Από τότε και μετά όμως όλα φαινόταν να αλλάζουν. Η έλευση του προαστιακού ήταν ένα φως στο τούνελ του ελληνικού σιδηρόδρομου. «Για αρκετά χρόνια όλα δούλευαν μια χαρά. Πάνω στη δεκαετία όμως και μετά άρχισαν και πάλι νέα προβλήματα».
Οι συρμοί δεν ανανεώθηκαν και οι βλάβες δεν επιδιορθώνονταν. Αυτό φαινόταν. Το έβλεπαν οι επιβάτες. «Με την παραμικρή παγωνιά, πάγωναν οι μπαταρίες. Ούτε εφεδρικά τρένα, μα ούτε ανταλλακτικά υπήρχαν. Ελλείψεις παντού. Πήραν τρένα στην Αθήνα και δεν τα επέστρεψαν. Την ίδια ώρα αυξήθηκαν και τα δρομολόγια του ιντερσίτι με αποτέλεσμα ο προαστιακός να μένει σε δεύτερη μοίρα». Μια καλή λύση άρχισε να χάνεται…
«Τα βαγόνια έσταζαν νερά όταν έβρεχε. Μέσα οι θέσεις άθλιες. Σε κάποια βαγόνια δεν είχε θέρμανση». Μα όλα είναι πταίσματα μπροστά σε αυτό που συνέβη το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου.
«Από εκείνη στιγμή και μετά έχουμε έναν κόμπο στο στήθος. Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς μέσα. Τα παιδιά μας…».
Μετά το πρώτο σοκ όμως άρχισαν να σκέφτονται τα πρακτικά ζητήματα, θέλοντας και μη. Όπως αυτό της μετακίνησης. Τα δρομολόγια σταμάτησαν, αλλά ακόμα και να ξαναρχίσουν θα ανέβουν με την ίδια σιγουριά;
«Από εκείνη τη μέρα και μετά όλοι οι άνθρωποι πηγαίνουν με τα αυτοκίνητά τους ή με λεωφορείο. Αυτό που θέλουμε τώρα είναι να αρχίσουν ξανά αλλά με ασφάλεια. Μόνο έτσι θα μπούμε ξανά σε τρένο. Εμείς είμαστε σίγουροι πως για να ξανανεβούν οι μηχανοδηγοί στα τρένα θα πρέπει να είναι σίγουροι κι εκείνοι ότι θα λειτουργούν όλα με κανόνες ασφαλείας».
ΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ
Εδώ και λίγες ημέρες μπήκαν λεωφορεία για να υπάρξει μια εξυπηρέτηση. Μα όπως λένε όλοι οι επιβάτες δεν είναι σοβαρή λύση αυτή. Δεν μπορεί κάποιος να κάνει τόσες ώρες για να πάει στην εργασία του. «Ας υπάρξει μια σωστή κατανομή στα δρομολόγια με καλύτερο μοίρασμα». Αλλιώς όπως λένε άδεια θα πάνε και θα έρχονται.
Τις τελευταίες ημέρες γίνεται πολλή συζήτηση για το γεγονός πως η εταιρεία Hellenic Train δεν έχει εμφανιστεί δημόσια με κάποιον εκπρόσωπό της. Το ίδιο αντιμετωπίζουν οι πολίτες όλα αυτά τα χρόνια καθώς με τις καθυστερήσεις τους ψάχνουν. «Όμως το μόνο που βρίσκεις είναι τηλεφωνητές και τηλεφωνήτριες. Τίποτα άλλο. Κάποια στιγμή αναζήτησα επίμονα κάποιον από πιο ψηλά. Μου είπαν αποκλείεται» σημειώνει.
Αυτό που ζητούν οι πολίτες πλέον είναι να υπάρξει ανανέωση στόλου. Να υπάρχουν ανταλλακτικά. Να σταματήσουν οι καθυστερήσεις. Να μπορούν να νιώθουν ασφαλείς και να είναι σίγουροι πως θα γυρίσουν στα σπίτια τους. Να εκπαιδεύονται σωστά οι εργαζόμενοι και να δουλεύουν τα συστήματα.
«Υπάρχει κόσμος που καθημερινά ταξιδεύει με το αυτοκίνητό του προς άλλες κατευθύνσεις στην Ελλάδα για την εργασία του. Κάτι τέτοιο είναι πιο δαπανηρό από το τρένο. Το τρένο παραμένει ένα φτηνό μέσο μετακίνησης. Είναι το μέσο του λαού» όπως λέει ο Θέμης και δεν έχει άδικο.