Με Ρίτσο και Βάρναλη για την εθνική τραγωδία

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΜΕ ΜΗΝΥΜΑΤΑ-ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ

Της Νατάσας Πολυγένη
Πόσο πολύ ψήλωσαν τα παιδιά μας τις τελευταίες μέρες… Γίγαντες γινήκανε στα μάτια μας. Σοφοί, γενναίοι, θαρραλέοι, παθιασμένοι οι νέοι όλης της χώρας που βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες να θρηνήσουν τους νεκρούς των Τεμπών, να διαμαρτυρηθούν για τις ζωές που

χάθηκαν άδικα. Δυνάμωσαν τη φωνή τους και ίσως για πρώτη φορά τους προσέξαμε, τους ακούσαμε… και όσο οι νέοι μας ψήλωναν τόσο εμείς νιώθαμε μικροί μπροστά τους. Κατέκλυσαν τους δρόμους, τις πλατείες. Περπάτησαν, φώναξαν, ζωγράφισαν… όλα τους τα «όπλα» τα κατέθεσαν για να «μη συγκαλυφθεί αυτό το έγκλημα και να γίνουν των νεκρών η φωνή», όπως λέει και ένα από τα συνθήματά τους που κυριαρχούν στον αγώνα τους. Η απίστευτη σε μέγεθος συγκέντρωση και πορεία της 8ης Μαρτίου στη Λάρισα, αλλά και σε όλη τη χώρα, εάν κάτι έδειξε είναι πόσο διαφορετική είναι αυτή η γενιά. Όχι δεν είναι η γενιά των τάμπλετ και των κινητών… είναι η γενιά που έγινε μια γροθιά και βγήκε στους δρόμους για να εκφράσει τον θυμό, την αγανάκτηση, την ανησυχία, αλλά και να απαιτήσει ένα καλύτερο μέλλον.
Ορισμένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν σε αυτή την πρωτόγνωρη πορεία και τείνουν ν’ αποκτήσουν εμβληματικό χαρακτήρα είναι: «Στείλε όταν φτάσεις, δεν έφτασε ποτέ, εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ», «Ήταν σαν κι εμάς, ήταν φοιτητές και δολοφονήθηκαν στου τρένου τις γραμμές». «Τα κέρδη τους οι ζωές μας», «57 εισιτήρια θανάτου», «Ποτέ ξανά», «Στέρεψαν τα δάκρυα και έγιναν οργή. Γιατί;», «Η Άνοιξη σταμάτησε στα Τέμπη».
Οι νέοι ήταν οι μπροστάρηδες στην προχθεσινή διαμαρτυρία, έδειξαν τον δρόμο, ήταν απλά συγκλονιστικοί… Τα μηνύματα στα πανό, τα συνθήματα, ο παλμός τους… Αυτές τις μέρες είδαμε μαθητές και φοιτητές να απαγγέλουν Ρίτσο «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά από το σπίτι τους…» και Βάρναλη «...δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»...νέα παιδιά, τα παιδιά μας να κατεβαίνουν στο ποτάμι και να κάνουν γκράφιτι τον πόνο, την τραγωδία για να μην ξεχαστεί ποτέ, μαθητές που γέμισαν τα σχολεία τους με ζωγραφιές και συνθήματα σα να θέλουν με αυτό τον τρόπο να ξορκίσουν το κακό, να κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη των νεκρών… Η απώλεια λένε γεννά δημιουργία, ίσως αυτός είναι ένας τρόπος να πενθήσουν και να γαληνέψουν την ψυχή τους.
Συγκινεί η μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου από τη Γιάννουλη, Μαρία Νάστου, με το ποίημα της «Μαύρος Μάρτης».
Από Μάρτη - Καλοκαίρι
Δεν βάζω Μάρτη εγώ στο χέρι
Μαύρη κορδέλα θα φορώ
Στο χέρι μου γιατί πενθώ.Τι λουλούδια θα ανθίσουν;
Ποια πουλιά θα κελαηδήσουν;
Μόνο η καμπάνα θα χτυπά
Έξω από την εκκλησιά.
Η ανοιξιάτικη βροχή
Που πέφτει στάλα στάλα
Τους έκοψε τα όνειρα
Που ήτανε μεγάλα. Εν κατακλείδι… όπως έγραψε ο Παύλος Σιδηρόπουλος «…Και τώρα φίλοι μου είναι αργά
μια καληνύχτα στη μαμά
και λίγη στάχτη στα μαλλιά
καιρός να πούμε αντίο. Σκέπασαμε όλους τους νεκρούς
με αρρωστιάρικους ψαλμούς
κλόουν με σοβαρούς σκοπούς
γυμνοί μέσα στο κρύο»… Πόσο συγκλονιστικό ήταν να βλέπει κάποιος αυτούς τους στίχους γραμμένους σε ένα πανό που κρατούσαν χέρια της νιότης, αυτά τα χέρια που εναποθέτουμε το μέλλον της πατρίδας μας.
ΤΟ 7ο ΕΠΑΛ
Στον απόηχο της απεργιακής συγκέντρωσης της περασμένης Τετάρτης η απεργιακή επιτροπή του 7ου ΕΠΑΛ σημειώνει μεταξύ άλλων «Η πατρίδα μας ζει τραγικές στιγμές. Μετράει πόσα από τα νιάτα της λείπουν. Πόσα από τα καλύτερα παιδιά της θυσιάστηκαν στον βωμό του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων. Μπροστά στο γεγονός αυτό πώς μπορεί κανείς να μείνει απαθής, πώς να μην πάρει θέση; Πώς να αποστρέψει το βλέμμα και να συνεχίσει τον δρόμο ή μάλλον τον κατήφορο; Η νεολαία μας σίγουρα δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το σκοτάδι. Η μαζική της είσοδος στο προσκήνιο το αποδεικνύει ξεκάθαρα. Στο πλαίσιο αυτό, η απεργιακή επιτροπή του 7ου ΕΠΑΛ Λάρισας χαιρετίζει τους μαθητές και τις μαθήτριές που με τη συγκλονιστική συμμετοχή τους στο πάνδημο συλλαλητήριο της 8ης Μαρτίου μάς πρόσφεραν μια ακτίνα φωτός μέσα στην καταχνιά των ημερών. Έκαναν τη σημερινή πορεία τους μια φωτεινή γραμμή που διέσχισε τον ζόφο που φάνταζε αμετάκλητος. Οι δροσερές φωνές και ο λόγος τους έγιναν υπόσχεση για δικαιοσύνη και ανάχωμα ενάντια σε κάθε απόπειρα συγκάλυψης του εγκλήματος. Είμαστε σίγουροι πως μπορούν να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα μας».