Η σημερινή ιστορία που φέρνει στην επιφάνεια η «Ε» αναδεικνύει περίτρανα το μεγαλείο της ευγένειας που υπερνικάει τα όποια εμπόδια και ισοπεδώνει τις δυσκολίες. Αναδεικνύεται από την καρδιά ενός επιβάτη του πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη και αποτελεί το φως στο ψυχοπλακωτικό τούνελ. Δείχνει την ελπίδα. Ο Νίκος επέβαινε στο μοιραίο τρένο μαζί με τη σύζυγό του Αθηνά. Επέστρεφαν από την Αθήνα στην πατρίδα τους, την Κατερίνη. Από τη σύγκρουση ο Νίκος τραυματίστηκε και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, όμως η τύχη δεν ήταν με το μέρος της συζύγου του, η οποία έφυγε από τη ζωή μόλις στα 34 της χρόνια. Ήταν η Αθηνά και, πριν από περίπου 2 έτη, είχε φέρει στον κόσμο και το παιδάκι τους, τον Χρήστο. Την Παρασκευή στη γειτονική πόλη έγινε η κηδεία της και ήταν η πρώτη του δυστυχήματος, για να πάρουν σειρά δεκάδες σε όλη την Ελλάδα.
Ο Νίκος συνεχίζει και νοσηλεύεται και, παρά το γεγονός πως βρίσκεται σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση, βρήκε τη δύναμη να θυμηθεί ποιος ήταν ο άνθρωπος που τον βοήθησε να μείνει ασφαλής. Ποιος ήταν εκείνος που από την πρώτη στιγμή στάθηκε δίπλα του και τον κράτησε μακριά από την εστία της φωτιάς. Ήταν ο Λαρισαίος αστυνομικός της Ομάδας Πρόληψης και Καταστολής Εγκλήματος, Γιώργος Μαυριδάκης, και γι’ αυτόν τον λόγο ζήτησε να πει δημόσια ένα «ευχαριστώ» σε όλη την ομάδα της ΟΠΚΕ, αλλά και συγκεκριμένα στον 48χρονο Γιώργο.
Η «Ε» συνομίλησε μαζί του για να μάθει μερικές λεπτομέρειες από αυτήν τη συγκλονιστική ιστορία. Ο αρχιφύλακας, Γιώργος Μαυριδάκης, υπηρετεί στην ΕΛ.ΑΣ. εδώ και 22 χρόνια, στο ξεκίνημα ως συνοριακός. Το βράδυ της Τρίτης μαζί με τους συναδέλφους του βρισκόταν σε περιπολία στην περιοχή Αβέρωφ όταν ειδοποιηθήκαν για «μια σύγκρουση» στο σημείο. Στην αρχή πήγε το μυαλό όλων σε σύγκρουση με όχημα, και πάλι όμως δεν μπορούσαν φανταστούν πώς μπορεί να έγινε, διότι δεν υπήρχε διάβαση κάπου εκεί γύρω. Μετά από ένα τέταρτο της ώρας, βρέθηκαν από το πάνω μέρος του δρόμου, βλέποντας ασθενοφόρα και συναδέλφους αστυνομικούς. Βοήθησαν από το σημείο αρχικά. «Όμως βλέπαμε φακούς από κινητά τηλέφωνα και ακούσαμε φωνές μέσα στα χωράφια». Τότε κατάλαβαν πως έπρεπε να κατέβουν από άλλο σημείο. Έτσι, ήταν οι πρώτοι που βρήκαν τον δρόμο που οδηγεί στο σημείο, από τον κυκλικό κόμβο μετά το Μακρυχώρι.
«Όταν ήμασταν από την πάνω πλευρά του δρόμου, βλέπαμε πολλούς να περπατάνε και σκέφτηκα πως δεν θα έχουμε τόσο τραγικά αποτελέσματα. Όμως, από το νέο σημείο άλλαξε η εικόνα δραματικά. Βλέπαμε συγκλονιστικά πράγματα από τραυματίες και προσπαθήσαμε να διατηρηθούμε ψύχραιμοι εγώ και οι συνάδελφοί μου».
Την ίδια ώρα η ομάδα της ΟΠΚΕ ενημέρωνε και τους υπόλοιπους που έρχονταν για βοήθεια για να φτάνουν στο ίδιο σημείο από τον παράδρομο. Έδιναν οδηγίες στους τραυματίες και κουράγιο. Ανάμεσά τους και ο Νίκος που όμως δεν έβρισκε τη σύζυγό του, την Αθηνά.
«Του έδωσα του μπουφάν μου γιατί κρύωνε. Του έδινα κουράγιο πως θα βρεθεί και η Αθηνά, του μιλούσα για το δικό μου παιδί, καθώς είναι σε κοντινή ηλικία με το δικό του». Όλα αυτά μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο και μαζί με τους συναδέλφους του να τον σηκώσουν και τον βάλουν μέσα. Αιμορραγούσε και κινδύνευε. Τελικά σώθηκε.
Με τον ίδιο τρόπο βοήθησαν όσο περισσότερο κόσμο μπορούσαν. Ούτε και οι ίδιοι θυμούνται πόσους. Για πολλές ώρες ήταν εκεί μέχρι να ξημερώσει.
«Βλέπαμε στα πρόσωπά τους, τη δική μας οικογένεια. Τον αδερφό μας, τη μάνα μας, τον πατέρα μας, τα παιδιά μας. Δεν σκεφτόμασταν τίποτα άλλο» λέει, και τονίζει πως η αντίδρασή τους να κατέβουν από την κάτω πλευρά του δρόμου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. «Ήταν θέμα λεπτών και τα πρώτα λεπτά ήταν πολύ κρίσιμα για πολλά από τα θύματα».
Όση ώρα έμειναν εκεί, είδαν πολλά. Σκηνές που θέλουν, αλλά δύσκολα, θα ξεχάσουν.
Με το που γύρισε στο σπίτι, είχε την ανάγκη να πάρει αγκαλιά το παιδί του. Ό,τι πιο πολύτιμο...
Ο Γιώργος μαζί με τους συναδέλφους του, τον Χρήστο, τον Δημήτρη και τον Χρήστο, δεν λειτούργησαν ως αστυνομικοί εκείνη την ώρα. Ήταν άνθρωποι με «Α» κεφαλαίο και το «ευχαριστώ» από τον Νίκο και την οικογένειά του είναι το πολυτιμότερο μετάλλιο που μπορεί να λάβει κάποιος στην πορεία της ζωής του.
Ας είναι πάντα τόσο χρήσιμοι...
Του Κώστα Γκιάστα
