Στη Λάρισα, βέβαια, η «Μπάρμπαρα», πέρα από τσουχτερό κρύο και χαμηλές θερμοκρασίες, δεν έφερε κάτι άλλο. Τα βουνά, όμως, γύρω-γύρω άσπρισαν.
Έτσι, πολλοί εκμεταλλεύτηκαν αυτά τα δύο Σαββατοκύριακα που μας πέρασαν για να αποδράσουν από την καθημερινότητα και ξεχύθηκαν στα χιονοδρομικά. Ο καιρός θύμισε σε πολλούς Χριστούγεννα κι έτσι έβαλαν τα χοντρά μπουφάν τους, πήραν γάντια και σκουφιά και ξεκίνησαν για τα χιόνια. Άλλοι πήγαν προς Περτούλι, που έχει και το χιονοδρομικό κέντρο, άλλοι επέλεξαν να απομακρυνθούν από τη Θεσσαλία και να ανηφορίσουν προς Καϊμακτσαλάν και Λουτρά Πόζαρ και άλλοι πάλι να κατηφορίσουν προς Αράχωβα και Παρνασσό, ανάλογα και με το «μπάτζετ» τους.
Βέβαια, οι Λαρισαίοι και οι Λαρισαίες έχοντας κοντά και την Ελασσόνα, την Αγιά και το Πήλιο διασκορπίστηκαν σε αυτές τις περιοχές, όπως και προς Τρίκαλα, ανάλογα πού έχουν και τα εξοχικά ή φίλους. Σαββατοκύριακο γαρ άλλωστε, ό,τι πρέπει για αποδράσεις και εξορμήσεις, για να τονωθεί και η τοπική οικονομία, που μιας και μέχρι τώρα ο χειμώνας μάλλον άνοιξη θύμιζε οι περιοχές με χιονοδρομικό τουρισμό είχαν απελπιστεί.
Έχοντας προμηθευτεί τις αλυσίδες, που έγιναν «ανάρπαστες» αυτές τις μέρες τόσο λόγω της κακοκαιρίας όσο και εξαιτίας του φόβου της επιβολής προστίμων σε τυχόν έλεγχο, και έχοντας μεριμνήσει οι περισσότεροι για το πώς τις τοποθετούν, στα χιόνια θα πήγαιναν άλλωστε, δεν τους έπαιρνε να πάνε απροετοίμαστοι, ξεκίνησαν να εκδράμουν που λέγαν κι οι παλιοί. Βέβαια, όσοι δεν απομακρύνθηκαν πολύ δεν τις χρειάστηκαν, καθώς οι δρόμοι ήταν σε καλή κατάσταση.
Και κάπως έτσι τα βουνά απέκτησαν ζωή και οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «πήραν φωτιά». Οι φωτογραφίες με χιονισμένα τοπία έγιναν ανάρπαστες, ενώ η κακοκαιρία έδωσε την καλύτερη ευκαιρία στους λάτρεις της φωτογραφίας να απαθανατίσουν μοναδικά τοπία και οικογενειακές στιγμές. Από την άλλη, στις χιονοδρομικές πίστες έβλεπε κανείς άλλους να κάνουν το αγαπημένο τους σπορ και να κατηφορίζουν με φόρα από την «κορυφή» του βουνού και άλλους όντας αρχάριοι να παλεύουν να κρατηθούν «όρθιοι» στη χιονοσανίδα και να συγχρονίσουν τα πόδια στο σκι. Τίποτα δεν τους πτοούσε, όμως, κι ίσα ίσα που το έριχναν στην πλάκα, όσες τούμπες κι αν έφερναν. Ειδικά για τις νεαρές παρέες αυτό είχε μεγαλύτερη πλάκα, όπως και το έλκηθρο, που ήταν μια πιο «ασφαλής» επιλογή, που προσέφερε την ίδια, αν όχι περισσότερη χαρά. Άλλωστε έλκηθρο μπορούσε κανείς να κάνει και με παρέα κι όχι μόνος. Έτσι, έβλεπε κανείς το ένα πιτσιρίκι πίσω από το άλλο να κάνουν «τσουλήθρα στο χιόνι», όπως χαρακτηριστικά έλεγαν, οι γονείς να παίρνουν αγκαλιά τα μικρά τους και να θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια και ζευγαράκια να σφίγγουν με θέρμη ο ένας τον άλλον.
Δεν έλλειψαν φυσικά και αυτοί που απολάμβαναν μια βόλτα με το τελεφερίκ και χαίρονταν τη μαγεία της φύσης και τα μοναδικά τοπία. Περισσότερα γέλια ακούγονταν, βέβαια, από τις παιδικές φωνές που έπαιζαν χιονοπόλεμο με την οικογένειά τους και με τους φίλους και τις φίλες τους. Όπως και έφηβοι που είχαν κάνει τον χιονοπόλεμο να θυμίζει «πεδίο μάχης». Οι πιο ρομαντικοί της παρέας από την άλλη έπεφταν στο χιόνι για να σχηματίσουν αγγελάκια με τα σώματά τους και παραδίπλα έβλεπε κανείς τον έναν χιονάνθρωπο να ξεφυτρώνει μετά τον άλλον.
Μετά, όπως, από τόση ώρα έξω στο κρύο, σειρά είχε για τους περισσότερους ένα καφεδάκι ή μια ζεστή σοκολάτα μπροστά στο τζάκι και φυσικά μιας και η όρεξη μετά από τόσο παιχνίδι είχε ανοίξει σε πολλούς, οι ταβέρνες και τα τοπικά μαγειρεία γέμισαν από ζωή. Όπως βέβαια και οι καφετέριες και τα μπαρ, καθώς δεν ήταν λίγοι και αυτοί που επέλεξαν να πιουν και ένα ποτάκι για να χαλαρώσουν και να κλείσει ωραία η εκδρομή.
Σ.Κ.