Το περασμένο Σάββατο με πρόσκληση ενός καλού φίλου και ανθρώπου του πολιτισμού, του Αλέξανδρου Ζουριδάκη, βρέθηκα στην εκδήλωση της ανεξάρτητης κίνησης πολιτών με την επωνυμία «Λάρισα, η πόλη μου» στο κενοτάφιο του Ιπποκράτη στο Αλκαζάρ.
Ήξερα ότι ο Ιπποκράτης πέθανε στη Λάρισα και ότι είχε μέχρι τον θάνατό του ασκήσει την ιατρική στα δικά μας χώματα στην πιο ώριμη φάση του, για περισσότερα από δέκα χρόνια ή, κατ’ άλλους, πολύ περισσότερα. Το έμαθα από τον Βαγγέλη Κολώνα και τον Ρίζο Χαλιαμπάλια. Δηλαδή ο Ιπποκράτης ήταν κανονικά λαρισαίος.
Τον Λαρισαίο Ιπποκράτη λοιπόν η Λάρισα όχι απλώς δεν τον τιμά, αλλ’ ούτε τον αναφέρει καν. Αντί για «Λάρισα, η πόλη του Ιπποκράτη» ή «Λάρισα, η πόλη της Ιατρικής», αν όχι «Λάρισα, η πόλη του θεάτρου» ή «Λάρισα, παραποτάμια πόλη», αισθανόμαστε περήφανοι να είμαστε η πόλη του καφέ.
Ήρθε η ώρα να βρούμε την προσωπικότητα και την ταυτότητα της πόλης μας. Η πόλη του Ιπποκράτη μπορεί να γίνει πόλος έλξης μόνο γι’ αυτή της την ιδιότητα με ό,τι αυτό σημαίνει αναπτυξιακά και επιχειρηματικά. Η Κως, στην οποία γεννήθηκε και άσκησε την ιατρική μόνο για πέντε χρόνια ο Ιπποκράτης, έχει αξιοποιήσει στο έπακρο το όνομά του. Ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε τις ευκαιρίες μας. Ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε τον καφέ και να περάσουμε στην επόμενη πίστα».