Συνέβαλε με τη συλλογική δράση του στην αναγνώριση της ενιαίας Εθνικής Αντίστασης από την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στη θεμελίωση της νομοθεσίας για την ισότητα ανδρών και γυναικών, στον περιορισμό των ανισοτήτων και στην κατάργηση των διακρίσεων μέσω του φακελώματος λόγω κοινωνικών φρονημάτων. Ως «ανταμοιβή» για τους αγώνες του μέσα απ’ την ΕΠΟΝ, εξορίσθηκε -όπως και χιλιάδες συναγωνιστές του- στη Μακρόνησο κι ένιωσε στον επαγγελματικό του βίο όλο το μετεμφυλιακό μίσος που επιφύλαξαν οι νικητές για τους ηττημένους...
Ήταν επί σειρά ετών πρωτεργάτης του Μουσικού Συλλόγου -αδελφός του αείμνηστου προέδρου του Παναγιώτη και του πρόσφατα αποθανόντος δικηγόρου Πέτρου Παπαθανασίου-, «ψυχή» ως τους τελευταίους μήνες της ζωής του των γραφείων της ΠΟΕΑΕΑ και μέλος του ΠΑΣΟΚ από τη μεταπολίτευση έως τώρα. Διακρινόταν για τον πράο χαρακτήρα του, την καλοσύνη, το χιούμορ, την ευρυμάθεια και την εργατικότητά του, ενώ υπήρξε υποδειγματικός σύζυγος, πατέρας και παππούς.
Άφησε πίσω του παιδιά, εγγόνια και πάρα πολλούς φίλους, όλων των ηλικιών, που θα τον θυμούνται ως τον καλότροπο, μειλίχιο και «σοφό παππού» με την υπέροχη φωνή και το περήφανο παρουσιαστικό του.