Εφτιαξε μόνος του μια μικρή όαση!

ΕΝΑΣ 66ΧΡΟΝΟΣ ΛΑΡΙΣΑΙΟΣ ΑΛΛΑΞΕ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΤΗ ΘΕΑ ΜΙΑΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ - ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕ ΕΝΑ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΣΕ «ΠΑΡΚΟ ΑΝΑΨΥΧΗΣ»

Του Κώστα Γκιάστα

Δεν του αρέσει το καφενείο, καθώς το θεωρεί χάσιμο χρόνο. Μαθημένος στη δουλειά από νωρίς. Χρόνια στην οικοδομή ως ελαιοχρωματιστής. Πλέον ως συνταξιούχος δεν θα μπορούσε να αλλάξει τις συνήθειές του.

Ο Λάμπρος Κουτούκας, στα 66 του χρόνια, σηκώνεται κάθε πρωί και ξεκινάει μια σειρά εργασιών με στόχο να ομορφύνει όχι μόνο την καθημερινότητά του, αλλά και την εικόνα μιας ολόκληρης γειτονιάς. Μετά από πολλά χρόνια, τα έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό.
Στο πλαϊνό μέρος των Εργατικών Κατοικιών της Γιάννουλης, την ώρα που ποτίζει τα λουλούδια, ένας σκοπός βγαίνει από τα χείλη του. Με θέα τον Πύργο Χαροκόπου πίνει μια γουλιά καφέ, καθώς ρίχνει νερό σε μια μαύρη κορομηλιά, μια συκιά και μια ροδακινιά. Κοιτάζει αν μεγάλωσε μια καρυδιά και ελέγχει τη βερικοκιά. Φροντίζει τη μουριά, το πεύκο, μια αμυγδαλιά, έναν πλάτανο κι έναν στρατηγό. Κόβει έναν λωτό και τον προσφέρει. Ίσως συμβολικά για να ξεχάσουμε τις όποιες ασχήμιες υπάρχουν γύρω μας. Ίσως και τυχαία.
«Όταν ήρθαμε στις Εργατικές Κατοικίες, ο χώρος απέναντι ήταν γεμάτος μπάζα από εργασίες που γίνονταν στις οικοδομές. Σιγά-σιγά, κι εφόσον είχα τον χρόνο και το μεράκι, αποφάσισα να ασχοληθώ». Και κάπως έτσι έπραξε.
Έβγαλε τις μεγάλες πέτρες, ίσιαξε τον χώρο όσο μπορούσε, τον περιέφραξε για αισθητικούς λόγους και τον παρέδωσε σε όποιον θέλει να ξαποστάσει και να ρεμβάσει. Στην άκρη, χωρίς να ζητάει τίποτα. Έτσι γιατί του άρεσε η καλαισθησία και η προσφορά.
«Οι γείτονες πιστεύω πως το είδαν με θετικό τρόπο. Έχω την εντύπωση πως το απολαμβάνουν, καθώς η εικόνα μιλάει από μόνη της» εξηγεί, και βγάζει από το καπό του αυτοκινήτου του μερικά εργαλεία. Ανήσυχος όπως είναι, έχει ήδη βρει μια πέτρα και έχει βαλθεί να τη μεταμορφώσει σ’ ένα σαμπό. Ναι σε σαμπό, σαν αυτά που φορούν οι νοσηλευτές στον χώρο της εργασίας τους. Βάφει, κόβει, υπολογίζει.
«Έτσι κάνω, βρίσκω διάφορα πράγματα από τους γύρω χώρους και τους δίνω ζωή όπως μπορώ. Παίρνω λίγα χρώματα και με υπομονή τους δίνω σχήμα και ζωντάνια» εξηγεί καθώς ξεκινάει την ξενάγηση στον χώρο.
Με ξύλα, πέτρες, κόλλα, χρώμα και φαντασία δημιούργησε μια ωραία σύνθεση από δημιουργίες. Εκεί έχει ξεκινήσει να στήνει κι ένα μίνι «μουσείο» στο οποίο αφού λουστράρει, τοποθετεί διάφορα αντικείμενα από το παρελθόν. Όλα ένα κι ένα.
Στη μέση και ο Άγιος Χαράλαμπος. Ένα εκκλησάκι για να μπορεί όποιος θέλει να ανάβει ένα κεράκι και να κάνει τον σταυρό του.
Όμως μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος εύλογα «Μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει σε δημόσιο χώρο;».
Το σκέφτεται και ο ίδιος, όμως στην άκρη της πόλης εκτιμά πως δεν ενοχλεί κανέναν. Και δεν έχει άδικο. Ταπεινά ομορφαίνει ένα κομμάτι γης που στην καλύτερη περίπτωση θα είχε μόνο χώμα και χόρτα.
«Κάνω κάτι για να ομορφύνει απλά η θέα και όχι για να προκαλέσω προβλήματα» ξεκαθαρίζει.
Συχνά, του κάνει παρέα και ο Θανάσης Δήμκος, καθότι πατριωτάκια από τη Βερδικούσια. Κάθονται σ’ ένα από τα παγκάκια που έχει τοποθετήσει για τον κόσμο και συζητούν για το χωριό τους. Ίσως αυτό να νοσταλγούσε όταν διαμόρφωνε τον χώρο. Πράσινο και όμορφο…