«καρφωμένη» στο κεφάλι μου, επέστρεψα το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης στο σπίτι μου. Ήταν λίγο μετά τις 9 το βράδυ όταν χτύπησε το τηλέφωνο στην εφημερίδα. Στην άλλη άκρη της γραμμής μια ΚΥΡΙΑ που ζητούσε εναγωνίως να μιλήσει με έναν δημοσιογράφο.
- «Παρακαλώ, της λέω, πείτε μου».
- Είμαι η μητέρα του Αθανάσιου Κανάμου, του 27χρονου παιδιού που σκοτώθηκε στις 15 Απριλίου στον κόμβο της ΔΕΥΑΛ...
Πάγωσα, δεν ήξερα τι ήθελε, μα κυρίως δεν ήξερα τι έπρεπε να πω... Στην άλλη άκρη της γραμμής είχα μια μητέρα που έχασε το παιδί της. Τον μονάκριβο γιο της.
- «Ακούστε με σας παρακαλώ, δεν σας πήρα ούτε για λόγια παρηγοριάς, ούτε γιατί ψάχνω να αποδώσω ευθύνες. Θέλω να γράψετε κάτι για αυτό το σημείο-καρμανιόλα που μέχρι τώρα έχει στοιχίσει τη ζωή σε τρεις ανθρώπους. Το παιδί μου έφυγε, δεν γυρίζει πίσω, να σωθούν άλλα παιδιά όμως.
Ο γιος μου ήταν έμπειρος οδηγός, 10 χρόνια οδηγούσε μηχανή. Πήγα στο σημείο του ατυχήματος και επί μιάμιση ώρα παρατηρούσα τον δρόμο και τα διερχόμενα αυτοκίνητα.
Διαπίστωσα ότι υπάρχει κλίση στο οδόστρωμα και οποιοδήποτε όχημα κινείται με ταχύτητα πάνω από 40 χλμ./ώρα, τον «τραβάει» προς τα αριστερά. Είναι πολύ επικίνδυνο. Πρέπει οι αρμόδιοι να κάνουν άμεσα κάτι. Πόσες μανάδες θα πρέπει να κλάψουν ακόμα;».
Όση ώρα την ακούω, μιλάει με τρεμάμενη φωνή, κομπιάζει, είναι αυτός ο κόμπος στον λαιμό, που έχει κάποιος όταν προσπαθεί να συγκρατηθεί για να μην ξεσπάσει σε κλάματα.
Η μητέρα του 27χρονου παιδιού, που η ζωή του σταμάτησε πριν καλά ξεκινήσει, συνεχίζει να μιλά για εκείνον, τα όνειρά του, το οδοντιατρείο στον Πυργετό που δεν πρόλαβε να το λειτουργήσει, τα ακουστικά του, που τα βρήκε πεταμένα λίγες μέρες μετά το ατύχημα όταν πήγε στο σημείο που συνέβη, και όση ώρα εκείνη μιλά, εγώ σκέφτομαι ότι ακούω μια μάνα με όλη τη σημασία της λέξεως. Μια μάνα που δεν παύει να ανησυχεί, μια μάνα που θέλει να προστατέψει, μια μάνα που έβαλε στην άκρη τον δικό της πόνο για να κάνει εκείνο που θεωρεί σωστό, μια μάνα που ανησυχεί ότι αν δεν γίνει κάτι, θα θρηνήσουμε και άλλα θύματα.
«Πόσες μανάδες θα πρέπει να κλάψουν ακόμα;» ...το ερώτημα αυτό ας το απαντήσουν εκείνοι που πρέπει, και αν πράγματι πρέπει, ας μην απαντήσουν, ας πράξουν άμεσα, προτού συμβεί άλλο ένα κακό.
Ν.Π.
