Του Κ. Γκιάστα
Πείτε το θαύμα. Πείτε το και συγκυρία. Κάποιοι ας διαλέξουν τον παράγοντα τύχη. Όπως και να το πείτε είναι γεγονός.
Το 1952, η Δανή Liz Hartel, χτυπημένη από πολιομυελίτιδα, με μερική παράλυση και στα δύο κάτω άκρα, κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο Ιππικής Δεξιοτεχνίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι, ανοίγοντας το δρόμο για τη δημιουργία των πρώτων κέντρων θεραπευτικής ιππασίας στη Σκανδιναβία και την Αγγλία. Κάποιοι το πήραν το μήνυμα και είπαν να το κάνουν στάση ζωής.
Άλλωστε και οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν το δικό τους ρητό από τον 5ο αιώνα π.Χ. «Η ιππασία στον καθαρό αέρα δυναμώνει τους μυς και τους κρατά σε καλή κατάσταση».
Στην Ελλάδα το πρώτο ερέθισμα δόθηκε το 1983 με μια πρωτοβουλία της Aideen Lewis. Το 1992, συγκροτήθηκε ο «Σύνδεσμος Θεραπευτικής Ιππασίας Ελλάδας» και από τότε το νερό άρχισε να μπαίνει στο αυλάκι.
Τελευταίο λιθαράκι στο οικοδόμημα που «χτίζεται» το έβαλε η ευρύτερη περιοχή της Λάρισας δικαιολογώντας άλλωστε με μοναδικό τρόπο την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τα άλογα.
Κατά τη διάρκεια του Κρατικού Κατασκηνωτικού προγράμματος για Άτομα με Αναπηρία που διοργανώνει σε όλη την Ελλάδα η ΠΟΣΓΚΑμεΑ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Γονέων Κηδεμόνων Ατόμων με Αναπηρία) στην Αγία Παρασκευή Στομίου υλοποιήθηκε πρόγραμμα θεραπευτικής Ιππασίας κάτι που έγινε μόνο στη Λάρισα.
Για όλα τα παραπάνω μίλησαν στην «Ε», η υπεύθυνη του κατασκηνωτικού προγράμματος και εκπρόσωπος της ΠΟΣΓΚΑμεΑ κ. Ερασμία Μαρκοπούλου όπως και η «ψυχή» της υλοποίησης του προγράμματος της Θεραπευτικής Ιππασίας, κ. Πετρούλα Πετρίκη που είναι γυμνάστρια με ειδικότητα στην Ιπποθεραπεία.
ΤΡΙΑ ΑΛΟΓΑ, ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ
Τρία άλογα. Ο Κούκι, ο Ακίλα και ο Άραγκον. Μια καλή ομάδα αποτελούμενη από τους: Πετρούλα Πετρίκη, Ασπασία Χατζηλαζάρου, Κωνσταντίνο Παπανίκα και Αλέξανδρο Μπάγιο. Η ΠΟΣΓΚΑμεΑ και ο Δήμος Αγιάς. Όλοι μαζί κατάφεραν να κάνουν 200 άτομα ΑμεΑ να λατρέψουν τα άλογα.
Άτομα ως μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά και μαθητές των ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής, το Ειδικό Σχολείο Κατερίνης, Τρικάλων, Καρδίτσας, μέλη συλλόγων Γονέων, μέλη ξενώνων ιδρυμάτων επέστρεψαν στα σπίτια τους ή στα ιδρύματά τους με το χαμόγελο «Σκεφτείτε πως βγαίνουν δέκα ημέρες από τα ιδρύματα και αυτόματα έχουν την επαφή με το άλογο. Έφυγαν με μια σπουδαία ψυχολογία και είναι σημαντικό» μας βάζει στο κλίμα η κ. Μαρκοπούλου η οποία και συνεχίζει «Είναι μια προσπάθεια που θα πρέπει να εντατικοποιηθεί και να βρει υποστηρικτές σε κάθε δήμο. Εκεί μας στήριξε ιδιαίτερα ο Δήμος Αγιάς και πλέον μας δίνει άλλον αέρα για τη συνέχεια. Όμως θα πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα στην ομάδα που υλοποίησε το πρόγραμμα της Ιππασίας με ψυχαγωγική μορφή η οποία στο πρώτο δεκαήμερο (υπήρξαν δύο δεκαήμερα) το έκανε δωρεάν» και δίνει την πάσα στην Πετρούλα Πετρίκη η οποία αρχίζει να μας μιλάει για τη σχέση των ατόμων με το άλογο: «Το άλογο τους κερδίζει αμέσως. Τους αρέσει πολύ και το ζητάνε. Υπήρχαν παιδιά που δεν είχαν ξαναέρθει σε επαφή. Το περίεργο είναι πως οι συνοδοί των παιδιών ήταν πολύ επιφυλακτικοί αλλά τα παιδιά τους εξέπληξαν ευχάριστα» και συνέχισε αναφερόμενη στα οφέλη της κατασκήνωσης: «Η κατασκήνωση λειτουργεί ως μια ζωντανή διαφήμιση για τη Θεραπευτική Ιππασία».
Μας μίλησε και την πορεία της Θεραπευτικής Ιππασίας τόσο στην Ελλάδα γενικότερα όσο και στη Λάρισα ειδικότερα: «Τα τελευταία 5-6 χρόνια έκανε άλματα στην Ελλάδα. Δημιουργήθηκαν οργανισμοί ικανοί να έχουν συνεργασία με το εξωτερικό. Έγιναν σεμινάρια και εκπαιδεύσεις. Το άλογο έχει πολύ καλό ρόλο στην εκπαίδευση. Απλά χρειάζεται ενίσχυση της προσπάθειας από τους τρίτους.
...Στη Λάρισα έχει εξελιχθεί αρκετά. Αν βοηθιόμασταν λίγο και υποδομιακά θα είχαμε ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη. Κλειδί είναι η συμβολή του Δήμου και μέχρι στιγμής τα σημάδια είναι πολύ θετικά».
Συζητώντας για το είδος των αλόγων που επιλέγονται για το πρόγραμμα τόνισε: «Στο άλογο παίζει ρόλο ο χαρακτήρας. Δεν παίζει ρόλο το μέγεθος, το φύλλο και η ηλικία. Είναι σαν τον άνθρωπο. Χρειάζεται να δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης» και μας φέρνει παράδειγμα τη βόλτα που πάνε τα ΑμεΑ με τα άλογα χωρίς ίππευση απλά κρατώντας τα. «Το άτομο έχει μια υπέροχη αίσθηση να ελέγχει το ζώο. Προκαλεί ένα δέος να ελέγχεις ένα άλογο από 500 ως 700 κιλά. Κερδίζει αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Δημιουργείται μια άμεση σχέση ατόμου και αλόγου».
Στην παρέα υπήρχε και η 14χρονη Κατερίνα που ήταν εθελόντρια στην ιπποκομία: «Χτενίζαμε με το ξυστρί και τη βούρτσα τη χαίτη και την ουρά, καθαρίζαμε τις οπλές με την αγκίλη. Τα περισσότερα άτομα ρωτούσαν για τα εργαλεία και έδειχναν ενδιαφέρον για τις οπλές».
*Σχετικά με την δράση αυτή τοποθετήθηκε ο δημοτικός σύμβουλος (ως αντιδήμαρχος την περίοδο του προγράμματος) του Δήμου Αγιάς κ. Γιώργος Γκουτζουλίκας (μαζί με τον κ. Γιώργο Γιάνναρο είχαν σπουδαία συμβολή) λέγοντάς μας τα εξής: «Ήταν κάτι το μοναδικό που πλέον θα γίνει θεσμός. Όλοι όσοι συμμετείχαν σ’ αυτό το πρόγραμμα έφυγαν ευχαριστημένοι και ευελπιστούμε να ταυτιστεί αυτή και το κατασκηνωτικό πρόγραμμα με τη θεραπευτική ιππασία».
