Κεντρική πλατεία Λάρισας.
«Με αφορμή άλλο έναν θάνατο εργάτη εν ώρα δουλειάς» από την «Κατάληψη» σημειώνεται πως «ζούμε σε μία εποχή μεγάλης φτώχειας και εξαθλίωσης. Οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις προσπαθούμε να επιβιώσουμε, όπως μπορούμε απέναντι, σε μια καθημερινότητα που γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο αγχωτική.
Τα μόνα μέσα επιβίωσής μας είναι τα χέρια και το μυαλό μας, που δίνουν την ικανότητα να εργαστούμε και να κερδίσουμε τα προς το ζην. Όμως τα αναγκαία αγαθά είναι σήμερα πανάκριβα σε σχέση με τους μισθούς, έτσι δεν μας αφήνουν περιθώρια χρόνου και επιλογών. Η ανάγκη, λοιπόν, για την αυτοσυντήρηση γίνατε εκβιασμός, τα αφεντικά (μικρά, μεγάλα) πατάνε πάνω σε αυτό και μας εκμεταλλεύονται κατά το δοκούν. Όσα άτομα αντέχουμε και είμαστε υπάκουα, συνεχίζουμε να δουλεύουμε (μέχρι να μας απολύσουν), όσα πάλι δεν αντέχουμε ή αντιδρούμε απολυόμαστε».
«Παρ’ όλη τη γενική απογοήτευση και παραίτηση οι συλλογικοί αγώνες προσφέρουν μέσα αντίδρασης και διεκδίκησης, ας παραδειγματιστούμε από τους αγώνες του σήμερα, ας προσπαθήσουμε να στηρίξουμε κάθε αδιαμεσολάβητο αγώνα» καταλήγει η «Κατάληψη», τονίζοντας επίσης την ανάγκη «να φτιάξουμε τα δικά μας σωματεία και τα δικά μας δίκτυα εργατικής αλληλεγγύης».