Μα θέλει και δουλειά από εργάτες. Κόπο και μεράκι. Χρόνο και τεχνική. Μόχθο και ιδρώτα από ανθρώπους. Κυρίως αυτά.
Γι’ αυτόν τον ιδρώτα τους παλεύουν να αποζημιωθούν δεκάδες άνθρωποι από τα χωριά του Δήμου Κιλελέρ, αλλά και από την πόλη της Λάρισας. Οικογενειάρχες που εργαζόταν επί σειρά δεκαετιών στο εργοστάσιο παραγωγής οινοπνεύματος Χατζηδήμα. Ένα εργοστάσιο όμως που από το 2009 και μετά έχει σταματήσει τη λειτουργία του περιμένοντας ένα «θαύμα». Μήπως και πουληθεί και πάρουν τα χρήματά τους οι πρώην εργαζόμενοι. Αποζημιώσεις και χρωστούμενα. Μα είναι τα χρόνια πολλά, και οι ελπίδες λίγες. Τόσες που κι αυτές εξατμίστηκαν σχεδόν, σαν το οινόπνευμα υψηλής ποιότητας που έβγαζε εκείνη η επιχείρηση.
Η είσοδος του εργοστασίου λίγο έξω από το Ομορφοχώρι, φαντάζει σφραγισμένη, μα δεν είναι. Μ’ ένα απλό σπρώξιμο μπορεί να μπει ο καθένας. Όποιος δηλαδή θέλει να πάρει ό,τι χρειάζεται από εργαλεία, πηνία, σίδερα, αλουμίνια, παράθυρα, μπουκάλια, ρόδες αυτοκινήτων και ό,τι άλλο βάζει ο νους. Να κλέψουν δηλαδή, να λεηλατήσουν, να ασελγήσουν πάνω σε μια επιχείρηση – πτώμα, που λειτούργησε με πολύ δυνατό τρόπο από το 1982 και για 27 συνεχόμενα χρόνια.
«Έζησαν πολλές οικογένειες από αυτό το εργοστάσιο. Δεν μπορούμε να πούμε άσχημα λόγια» λένε κάποιοι από τους εργαζόμενους με τους οποίους συναντήθηκε η «Ε» για να εξηγήσουν την κατάσταση με απλά λόγια.
«Το εργοστάσιο λειτουργούσε άψογα. Έβγαζε πρώτης ποιότητας προϊόν και ήταν για πολλά χρόνια η μία από τις δύο επιχειρήσεις που έβγαζε καθαρό οινόπνευμα στην Ελλάδα. Η δική μας ήταν η μεγαλύτερη. Δίναμε σε όλη την Ελλάδα τόσο στο κράτος όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Υπήρχε εποχή που κάναμε εξαγωγές. Το εργοστάσιο δούλευε συνεχόμενα με βάρδιες. Δεν έκλεινε λεπτό και παράλληλα έδινε ζωή σε όλη την περιοχή» λένε, καθώς κοιτάζουν με απογοήτευση τα διαλυμένα τμήματα.
«Κάποια στιγμή το 2009 μαθαίνουμε πως υπάρχει ένα πρόστιμο που επιβλήθηκε από την Πολιτεία για φορολογική παράβαση και η λειτουργία του εργοστασίου σταμάτησε. Κάναμε επίσχεση εργασίας, αλλά από κάποια στιγμή και μετά φορολογηθήκαμε και για αποζημιώσεις τις οποίες δεν πήραμε. Για έναν περίπου χρόνο ερχόμασταν μόνοι μας στο εργοστάσιο με σκοπό να είναι σε καλή κατάσταση για να πουληθεί και να πάρουμε τα χρήματά μας, αλλά τίποτα δεν έγινε».
Από τότε μέχρι σήμερα έγιναν κάποιες ερωτήσεις βουλευτών (του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ) και πλειστηριασμοί, οι οποίοι όμως απέβησαν άκαρποι λόγω μη εκδήλωσης ενδιαφέροντος όπως εξηγούν. Τίποτα.
«Κάναμε επίσχεση εργασίας. Το κτίριο μας λένε πως είναι στο ΤΑΙΠΕΔ λόγω κατάσχεσης της περιουσίας. Αν πωλούνταν οι πρώτοι που θα παίρναμε χρήματα ήταν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν ξέρουμε καν αν ισχύει κι αυτό πλέον. Ας πάμε όμως στο βασικότερο ερώτημα: πουλιέται αυτό;» λένε καθώς δείχνουν όλους τους χώρους να είναι διαλυμένοι.
«Μέχρι που το φυλάγαμε δεν έμπαινε κανείς. Από τότε που φύγαμε όμως έχει ρημάξει» προσθέτουν και εξηγούν πως καθημερινά πλέον μπαίνει όποιος θέλει να πάρει ό,τι χρειάζεται από τις μεγάλες εγκαταστάσεις.
Όσο το βλέπουν μάλιστα τους «πιάνεται η καρδιά» όπως λένε, αφού εκεί μέσα θυμούνται τον τρόπο με τον οποίο εργάζονταν, έχτισαν φιλίες και φυσικά έβγαζαν το οινόπνευμα.
«Όταν βγήκαμε από την επιχείρηση δεν βρίσκαμε δουλειά. Ο λόγος ήταν πως μπήκαμε στην επιχείρηση μικροί και όταν απολυθήκαμε ήμασταν περίπου 50 χρονών. Ποιος να σε πάρει;» τονίζουν χαρακτηριστικά.
Από το εργοστάσιο ό,τι θέλει ο καθένας παίρνει. Μα παίρνουν και τις βάνες από τις δεξαμενές και τις σωληνώσεις, με αποτέλεσμα να χύνονται τα υλικά, αρχικά στο έδαφος, εν συνεχεία στα κανάλια και στο φινάλε να παίρνουν τον δρόμο για το Ασμάκι. Είναι βιολογικά απόβλητα σε πηχτή μορφή, ίσως είναι και μαζούτ όπως εκτιμούν παλιότεροι εργαζόμενοι. Έχασαν οι άνθρωποι τα χρήματά τους. Ας μη ζημιωθεί και το περιβάλλον. Αυτό θα είναι βαρύ. Ένας έλεγχος θα ήταν το ιδανικότερο από τις αρμόδιες αρχές, λένε...
Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ.: Βασίλης Ντάμπλης
