Το ποίμνιο του Αλκαζάρ καρτερά την επιστροφή του π. Αθανασίου στην Αγία Αικατερίνη

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΠΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ

Επιστολή διαμαρτυρίας για την απομάκρυνση του π. Αθανασίου από την Αγία Αικατερίνη καταθέτουν στην «Ε» -διά της Συντονιστικής τους Επιτροπής- οι 927 διαμαρτυρόμενοι πιστοί, ζητώντας από τον Μητροπολίτη την επιστροφή του ιερέα.

Διευκρινίζουν ακόμα μία φορά ότι οι διαμαρτυρίες τους δεν εκπορεύονται από τον ίδιο τον ιερέα, ο οποίος τους έχει ζητήσει να σεβαστούν την παραπάνω απόφαση, ωστόσο οι ίδιοι, όπως αναφέρουν στο κείμενο, «θέλουν πίσω τον ιερέα που αναμόρφωσε τον ναό και διακονεί με θέρμη τους πιστούς της συνοικίας».
Αναλυτικότερα η επιστολή αναφέρει:
«Όσο περνούν οι μέρες, τόσο αισθανόμαστε ως κάτοικοι της περιοχής Ιπποκράτη και όχι μόνο, ότι συντελείται μια φοβερή και ανεξήγητη αδικία! Ο μικρός μας ναός είχε μεταμορφωθεί σε πνευματική όαση αγάπης, αλληλεγγύης, ταπεινότητας, σεβασμού και φιλανθρωπίας, από την ώρα που άρχισε να τον διακονεί ο ιερέας π. Αθανάσιος. Με το παράδειγμά του, με την ανόθευτη πίστη του στον Θεό, που φαίνεται στον λόγο του, στη στάση και βιωτή του, με την προσφορά του στον συνάνθρωπο, με την πραότητα του χαρακτήρα του και με μοναδικό οδηγό του τις εντολές του Θεού, συνεχώς κήρυττε τον λόγο του Θεού με τρόπο απλό και κατανοητό. Επανέφερε στον δρόμο του Θεού πολλούς από εμάς που λοξοδρόμησαν πνευματικά, συνέδραμε αφανώς σε φτωχούς ανθρώπους όχι μόνο της γειτονιάς- και τώρα, έμειναν κι αυτοί μετέωροι. Και ένα γιατί βρίσκεται μόνιμα στα χείλη μας.
Νιώθουμε ότι είναι άδικο να διακόπτεται όλο αυτό που τόσο έχουμε ανάγκη στους καιρούς που ζούμε. Και ο πόνος μας μπερδεύεται και με αγανάκτηση αν στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω και θυμηθούμε τα όσα υποφέραμε από το 2012 που εγκαινιάσθηκε ο Ναός και ακόμα πιο πίσω. Μας υποσχέθηκαν σταθερότητα στις λειτουργικές ανάγκες της περιοχής. Μας υποσχέθηκαν ότι του χρόνου θα είστε ενορία. Μας έλεγαν ότι «αύριο θα έχετε μόνιμο ιερέα». Μέχρι το 2016 και την απόφαση του μακαριστού Ιγνατίου ο Ναός μας λειτουργούσε, όποτε μπορούσαν συνταξιούχοι ιερείς. Τότε με δική του απόφαση ήρθε μόνιμα ο ιερέας μας και μάλιστα ο μακαριστός επίσκοπός μας, μας υποσχέθηκε ότι τον Ιανουάριο του 2017 θα είμαστε ενορία. Να μη θυμηθούμε όσα είχαν προηγηθεί τότε. Σήμερα ζούμε δυστυχώς πάλι μέρες τέτοιες. Και ο ιερέας μας, με ακόμα 2 και 3 ιερείς σε Ναούς της πόλεως. Γιατί τέτοια περιφρόνηση στον Ναό μας; Είναι άτοπη η διαμαρτυρία μας;
Τόσα χρόνια, πόσες οικογένειες και κάτοικοι της περιοχής στηρίζονταν; Οι πολλοί δεν ξέρουν διότι όλα γινόταν αφανώς. «Μας ενδιαφέρει την όποια βοήθεια στον συνάνθρωπο, ο Χριστός να την Ξέρει και όχι οι άνθρωποι» μας έλεγε όταν τον ζητούσαμε να τα δημοσιεύσουμε στο προφίλ είτε του πολιτιστικού συλλόγου της γειτονιάς, είτε στην ιστοσελίδα του Ναού. Ερχόμασταν να λειτουργηθούμε και εκείνος στο τέλος των ακολουθιών, σκεφτόταν τους κατοίκους που δεν εκκλησιάστηκαν και ρωτούσε για εκείνους. Σεισμός έγινε στην πόλη, και εκείνος μας μάζεψε και έκανε Παράκληση στην Παναγία για να την ευχαριστήσουμε για την προστασία της. Κεκοιμημένους είχαμε στη γειτονιά και ήθελε όλη η γειτονιά να συνοδεύει το σκήνωμα του κάθε συνανθρώπου μας μέχρι τον Ναό. Γιατί όλα αυτά να σταματήσουν; Ποιον πειράξαμε; Κανείς άλλος δεν έσκυψε με τόση φροντίδα και ενδιαφέρον για τον Ναό μας. Όποιος τον επισκεφθεί θα δει με τα μάτια του το κάλλος του, την τάξη, τη ζεστασιά και θα τη συγκρίνει με την πριν κατάσταση. Με πολλή δουλειά και με την πολύτιμη βοήθεια των ανθρώπων του ναού που έγιναν πολλοί από τότε που ήρθε, αναμόρφωσε τον ναό εσωτερικά και εξωτερικά. «Δεν γίνεται να κοιμόμαστε αδιάφοροι στο σπίτι μας και να ξέρουμε ότι είναι καλύτερο, καθαρότερο και πιο περιποιημένο από το σπίτι του Θεού. Πρέπει πάση θυσία το σπίτι του Θεού, ο Ναός, να είναι ευπρεπέστερος, καλύτερος, καθαρότερος, ομορφότερος από το σπίτι μας» μας έλεγε και ξανάλεγε. Και εμείς ψάχναμε και επιζητούσαμε να μας αναθέτει εργασίες για την περιποίηση του Ναού. Όλοι οι άνθρωποι της γειτονιάς, αποκτήσαμε ζωηρό ενδιαφέρον να προσφέρουμε και μεις κάτι στην ευπρέπεια του Ναού μας. Και το χαιρόμασταν!
7 άτομα σε Θεία Λειτουργία του Σαββάτου είχαμε να δούμε από το 2015. Να μη λειτουργηθούμε του Αγίου Δημητρίου ή την 28η Οκτωβρίου φέτος; Γιατί; Κανένας δεν ήρθε ακόμη να μας εξηγήσει κάτι. Πάλι αυτή η τόσο αδικημένη και παραμελημένη γειτονιά μπαίνει σε καταστάσεις που μας πάνε πολλά χρόνια πίσω. Γιατί ο ιερέας κάθε Κυριακή σε άλλο ναό στην πόλη, μακριά από εμάς τους ανθρώπους της γειτονιάς και της όλης περιοχής του Αλκαζάρ; Γιατί αυτή η αναστάτωση; Ποιον ενοχλήσαμε και σε τι; Γιατί να εξομολογεί σε άλλο Ναό; Ο δικός μας τι έχει; Πού είναι οι παρακλήσεις μας; Πού είναι τα εσπερινά κηρύγματα που ακούγαμε; Ποιος θέλει την ερήμωση αυτή;
Στην πρώτη του επίσκεψη ο νυν επίσκοπός μας, εκθείασε τον ναό μας και μας είχε υποσχεθεί ότι θα γίνουμε ενορία και το χτίσιμο του πάνω Ναού, «γιατί η πόλη έχει λίγες ενορίες και λίγους ναούς και πρέπει να αυξηθούν άμεσα» έλεγε χαρακτηριστικά. Εμείς, του καταθέσαμε τις 927 υπογραφές που μαζέψαμε παρακαλώντας τον για την επιστροφή του ιερέα. Τις μαζέψαμε μέσα στις 3 πρώτες ημέρες από την ανακοίνωση της απομάκρυνσής του. Συνεχίζουμε να μαζεύουμε κι άλλες. Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε αυτήν την επιστροφή.
Ξέραμε πώς στέκεται στα δύσκολα ο ιερέας γιατί με τις αστοχίες μας τον προκαλέσαμε πολλές φορές. Ειδικά όμως σε αυτήν τη τόσο άδικη απόφαση απομάκρυνσής του, επιβεβαιώσαμε το ποιόν του. Εμείς θέλαμε να αντιδράσουμε δυναμικά, να κλείσουμε δρόμους, να μαζευτεί όλη η γειτονιά στη Μητρόπολη, και πολλά άλλα, και εκείνος με τα άμφια στα χέρια και τη πικρία στο πρόσωπο του, στεκόταν και μας παρακαλούσε να συγκρατηθούμε: «Σαν πιστοί οφείλουμε να δείχνουμε το περιεχόμενο της καρδιάς μας στα δύσκολα. Όταν τα πράγματα βαίνουν καλώς και ήσυχα, τότε όλοι καλοί είμαστε. Το θέμα είναι πώς είμαστε όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, όταν μας αδικούν, όταν μας προκαλούν, όταν μας προσβάλουν, όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένουμε»... και μεις επιμέναμε... «Αν αυτά τα χρόνια που ερχόσασταν και ακούγατε τον Λόγο του Θεού, πήρατε κάτι μέσα σας, θα φανεί στο πώς θα σταθείτε τώρα! Ο πιστός που θέλει να είναι τέκνο Θεού, φίλος, αδελφός του Χριστού, δεν κραυγάζει, δεν ασχημονεί, δεν ταράσσεται, δεν επιπλήττει, δεν κοροϊδεύει, δεν ειρωνεύεται, δεν κατηγορεί, δεν κατακρίνει. Έχει νου, έχει διάκριση, διαφωνεί και διαμαρτύρεται με σεβασμό, με σιωπή, με την απλή σεμνή παρουσία του. Είναι πεπεισμένος ότι ο Θεός βλέπει και έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Σεβόμαστε τον επίσκοπό μας. Σεβόμαστε τις αποφάσεις πάντα. Ίσως τα χωριά μας να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη». Και μόνο που μας μίλησε έτσι, άλλαξε η στάση μας, αν και η αγανάκτησή μας έφτασε στα όριά της από όλα όσα έχουμε περάσει.
Ίσως και γι’ αυτήν την ανοικτή επιστολή παράκληση να λυπηθεί, γιατί θέλει να ενεργούμε αφανώς ήσυχα και ήρεμα χωρίς να προκαλούμε ποτέ και κανέναν, αλλά δεν γινόταν να μη την δημοσιοποιήσουμε. Πάντα μας έλεγε ότι «η Εκκλησία είναι η μάνα μας, όπως για τη μάνα μας αν δούμε κάτι μεμπτό ποτέ δεν θα βγούμε να το πούμε στη γειτονιά, έτσι και για την Εκκλησία μας αν κάτι δούμε μεμπτό ποτέ δεν θα βγούμε να το δημοσιοποιήσουμε». Μας πνίγει το δίκιο όμως. Είμαστε η πιο παραμελημένη και αδικημένη γειτονιά της Λάρισας! Να νιώθουμε το ίδιο παραμελημένοι και αδικημένοι και από την ηγεσία της τοπικής μας Εκκλησίας; Ε αυτό δεν αντέχεται!», καταλήγει η επιστολή.