Λαρισαία γιατρός πιλοτάρει αεροπλάνα!

Η ΠΡΩΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΕ ΔΙΠΛΩΜΑ ΧΕΙΡΙΣΤΗ -Η δρ ΣΤΥΛΙΑΝΗ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ «Ε» ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ Η ΑΕΡΟΛΕΣΧΗ ΤΕΡΨΙΘΕΑΣ ΤΗΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΦΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Της Νατάσας Πολυγένη
Για τους περισσότερους από εμάς τα Σαββατοκύριακα είναι μια ιδανική ευκαιρία για αποδράσεις με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή για τους λάτρεις των δίτροχων. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τη Λαρισαία δρ. Στυλιανή Παπακώστα, που τα

Σαββατοκύριακα «βολτάρει» στους αιθέρες, καθισμένη στο πιλοτήριο αεροσκάφους της Αερολέσχης Τερψιθέας. Εκείνη τον τελευταίο χρόνο τα πρωινά του Σαββάτου της τα περνά στο αεροδρόμιο του Πεδίου Τερψιθέας… Η Στυλιανή Παπακώστα γιατρός-φυσίατρος στο επάγγελμα μέσα σε λίγο καιρό κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα χειρίστρια αεροσκάφους στη Λάρισα. Αποδομώντας τα στερεότυπα, η Στυλιανή απολαμβάνει το νέο της χόμπι, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι δεν υπάρχει «κορυφή» που δεν μπορεί να κατακτήσει μια γυναίκα.
Φύση ασύχαστη, υπερδραστήρια, δυναμική και με ένα χαμόγελο που ακτινοβολεί η Στυλιανή μιλά στην «Ε» για το πώς άνοιξε τα φτερά της για νέους ορίζοντες. Τη συναντήσαμε στο δεύτερο «σπίτι» της, το ιατρείο της, εκεί όπου περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας της, ενώ ταυτόχρονα κάνει και δεκάδες άλλα πράγματα. Όταν όμως έρχεται η ώρα που βγάζει τη λευκή ποδιά της γιατρού, φτάνει εκείνη η στιγμή που αναμετράται με τις σκέψεις της και νιώθει έντονα την ανάγκη να κάνει κάτι για να αποφορτιστεί. Και μπορεί για κάποιους η γυμναστική να είναι το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό…για εκείνη όμως οι πτήσεις είναι η δική της «βαλβίδα αποσυμπίεσης». Μια πρόκληση γεμάτη φόβο και αδρεναλίνη, που όμως, όπως λέει αυτή, είναι και η μαγεία και ένας από τους λόγους που την ώθησαν να βρεθεί μέσα στο πιλοτήριο.
«Το στρες της καθημερινότητας είναι πολύ έντονο. Δουλεύω πολλά χρόνια στον χώρο της αναπηρίας και προσπαθώ να βοηθήσω πολύ δύσκολες καταστάσεις, ανθρώπους με πιο σημαντικά ή λιγότερα σημαντικά προβλήματα στους οποίους επηρεάζεται και η λειτουργικότητα και η καθημερινότητα τους. Είμαι πολλά χρόνια σε διευθυντικές θέσεις οπότε και αυτό, εκτός από τη διαχείριση τους ποιότητας των περιστατικών, έχει να κάνει και με τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού και φυσικά στο σπίτι είμαι μαμά τριών παιδιών. Άρα για να επιβιώσω κάτι έπρεπε να κάνω. Η δική μου βαλβίδα αποσυμπίεσης είναι αυτή» εξηγεί απαντώντας στο ερώτημά μας, τι ήταν εκείνο που την οδήγησε στα αεροπλάνα.
ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ
Παρότι η μοναδική της σχέση με τους αιθέρες είναι τα ταξίδια που αγαπά και έχει κάνει, όπως εξομολογείται, πολλά και μακρινά, η ιδέα του να μπορεί η ίδια να πετάξει ένα αεροπλάνο τη συναρπάζει. «Μέχρι πριν 18 μήνες δεν μου περνούσε καν από το μυαλό. Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά. Δεν είχα καμία επαφή. Δεν είχα πιάσει joystick ποτέ στη ζωή μου, ούτε καν σε παιχνίδι. Η μεγάλη μου αγάπη όμως είναι να ταξιδεύω πολύ σε όλο τον κόσμο. Ένας φίλος πετούσε στην Αερολέσχη της Τερψιθέας.
Σε μια φάση της ζωής μου που ήμουν αρκετά πιεσμένη τον είδα στο Facebook και σκέφτηκα «Α αυτό μου αρέσει, θα το κάνω, και ξεκίνησα εκείνη την εβδομάδα μαθήματα. Ξεκίνησα μαθήματα τον Φεβρουάριο του 2020. Υπάρχει το θεωρητικό και το πτητικό κομμάτι. Το θεωρητικό κομμάτι το τελείωσα τον Σεπτέμβριο του 2020 γιατί με τις καραντίνες μπορέσαμε να το κάνουμε και διαδικτυακά. Δεν με δυσκόλεψε, αφού έτσι και αλλιώς είμαι άνθρωπος που διαβάζω πολύ. Το πτητικό κομμάτι είχε μια δυσκολία. Χρειάστηκαν αρκετές ώρες περίπου 30 με 35 ώρες για να το ολοκληρώσω».
Όσο για το αν έχουν υπάρξει στιγμές που φοβήθηκε απαντά χωρίς δισταγμό «Κάθε φορά». «Φυσικά και φοβάσαι κάθε φορά, αυτή είναι η ομορφιά η αδρεναλίνη. Είμαι ένας άνθρωπος που διαβάζω πάρα πολύ, το να ασχοληθώ με μια 3d κατάσταση και να πρέπει να προσανατολιστώ σε χώρο και χρόνο ήταν για μένα κάτι εντελώς διαφορετικό. Ήταν μια πρόκληση, δοκίμασα όρια, ανέπτυξα ικανότητες, γνώρισα ανθρώπους, εμπιστεύτηκα ανθρώπους που τώρα πιλοτάρουμε και συγκυβερνούμε αεροπλάνα.
ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ ΧΟΜΠΙ
Είναι ένα απαιτητικό χόμπι σε όλα τα επίπεδα, αλλά ανταποδοτικό. Απαιτεί πολλές δεξιότητες, έρχεσαι αντιμέτωπος με φόβο, απαιτεί εγρήγορση, συγκέντρωση, προσανατολισμό. Απαιτεί βέβαια και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Να κοιμάσαι νωρίς, να ξυπνάς νωρίς, να μην πίνεις αλκοόλ. Και στην καθημερινότητά μου όμως υπάρχουν αυτοί οι περιορισμοί». Η προσγείωση είναι το κομμάτι που τη δυσκόλεψε περισσότερο, αφού όπως λέει είναι το τελευταίο που μαθαίνει κάποιος πριν μάθει τον σχεδιασμό ταξιδιών και φύγει μακριά από το πεδίο. Το πρώτο της σόλο όμως, ήταν το πιο απολαυστικό κομμάτι στη διαδρομή της για την απόκτηση του διπλώματος. Ο εκπαιδευτής της, αλλά και όλοι όσοι πετούν αεροπλάνα, την παρακολουθούσαν με αγωνία και όταν ακούμπησε στο έδαφος, έτρεξαν να τη συγχαρούν και να το γιορτάσουν.
«ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ»
Όση ώρα μιλάμε, η Στυλιανή δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της. Έναν ενθουσιασμό που μοιράζονται και τα παιδιά της που της έχουν δώσει το παρατσούκλι «μυστική πράκτορας».
«Έχω μία κόρη πρωτοετή φοιτήτρια και δύο γιους, έναν στη Β’ Λυκείου και έναν στη Γ’ Γυμνασίου. Ενθουσιάζονται με την ιδέα και με φωνάζουν μυστική πράκτορα. Φυσικά δεν μπορώ ακόμη να πετάξω μαζί τους γιατί απαιτούνται πολλές ώρες με συγκυβερνήτη για να πάρεις μαζί σου επιβάτη που δεν έχει σχέση με αεροπλάνο. Η νομοθεσία είναι αυστηρή και έτσι πρέπει» λέει, ενώ και ο φιλικός της περίγυρος δεν έδειξε να εκπλήσσεται με την επιλογή της. «Όσοι με γνωρίζουν δεν περίμεναν κάτι διαφορετικό. Ξέρουν ότι τολμάω. Βέβαια, ακόμη δεν έχω καταφέρει να πείσω κάποιον να με ακολουθήσει αν και κάποιοι συνάδελφοι έχουν έρθει στην Αερολέσχη και έχουν κάνει εξοικείωση σε πτήσεις».
ΠΕΤΑΩ ΟΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΑΣΦΑΛΗΣ
Πλέον τα Σαββατοκύριακα για εκείνη δεν είναι ποτέ τα ίδια. Κάθεται στη θέση του κυβερνήτη και απογειώνεται πότε για Μετέωρα, πότε για Πλαταμώνα, πότε για Λίμνη Πλαστήρα. Η χαρά είναι μεγάλη, αλλά το ίδιο και το αίσθημα της ευθύνης που έχει. «Με το δίπλωμα μπορώ να πετάω όπου νιώθω ασφαλής. Το αεροπλάνο το οποίο πετάω είναι υπερελαφρό -τύπου σαβάνα- δεν έχει όργανα και πρέπει να στηρίζομαι στις αισθήσεις και τις ικανότητές μου. Όταν ανεβαίνεις, οφείλεις να είσαι εκεί. Η συγκέντρωση και η εγρήγορση είναι το παν. Είναι και περιπέτεια, εκτόνωση, διασκέδαση είναι κάτι διαφορετικό. Είναι φουλ αδρεναλίνη. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και βέβαια είναι μια μεγάλη παρέα. Άνθρωποι που φροντίζουν ο ένας τον άλλον, που μοιραζόμαστε μια κοινή ιδέα, ένα κοινό πάθος. Μοιραζόμαστε και την επιθυμία του να περάσει κάποιος καλά και κυρίως να είναι ασφαλής. Είναι πολύ ωραίο ότι υπάρχει στην πόλη μας Αερολέσχη. Μπορεί και δίνει ευκαιρία στους ανθρώπους να κάνουν κάτι διαφορετικό, που κυριολεκτικά ανοίγει φτερά στον τρόπο σκέψης, αντίληψης».
Η κουβέντα μας ολοκληρώνεται με την ευχή που έδωσε σε όλους όσοι τη συνεχάρησαν όταν πήρε στο χέρια της το δίπλωμα. «Εύχομαι σε όλους η ζωή μας να είναι γεμάτη ταξίδια και ηλιόλουστους ουρανούς».