πιο όμορφο τρόπο για δεκάδες φοιτητές και φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, του Α.Π.Θ., του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ.λπ. Λίγο πριν πάνε διακοπές ή μετά από αυτές, έφτασε η στιγμή που τόσο καιρό περίμεναν. Άλλωστε μετά την επιτυχία στις Πανελλήνιες και την είσοδο στη Σχολή, η αποφοίτηση είναι ο διακαής πόθος καθενός/καθεμίας που εισέρχεται σε αυτήν. Μόνο που η πανδημία έχει ανατρέψει τα σχέδια πολλών. Η διά ζώσης ορκωμοσία έχει καταστεί αδύνατη λόγω της αναβολής δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων με πλήθος κόσμου για την προστασία της δημόσιας υγείας. Έτσι κι η ορκωμοσία του εαρινού εξαμήνου 2021, η τέταρτη σε σειρά από την αρχή της πανδημίας, πραγματοποιήθηκε από την οθόνη ενός υπολογιστή... Από τη μία χαίρεται κανείς γιατί με την πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης, τα νέα παιδιά μπόρεσαν να γιορτάσουν έστω και με αυτόν τον εναλλακτικό τρόπο το πτυχίο τους. Από την άλλη έμεινε μεράκι σε πολλούς αυτό το όνειρο να φορέσουν την τήβεννο πάνω από τα «καλά» τους και όλοι μαζί με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές τους δίπλα δίπλα να σταυρώσουν το χέρι και να πούνε με μια φωνή τον όρκο, έχοντας τους φίλους και τους συγγενείς στο ακροατήριο να τους καμαρώνουν και τους καθηγητές/-τριες να νιώθουν περήφανοι για τη γνώση που κατάφεραν να τους εμφυσήσουν. Οι εικόνες να παραλαμβάνουν το πτυχίο τους, οι φίλοι τους να σφυρίζουν, να πατάνε τις κόρνες και να ρίχνουν τα κομφετί με το που ακούνε τα ονόματά τους, κρατώντας και ανεμίζοντας παράλληλα τα πανό με τα ευφάνταστα στιχάκια με ομοιοκαταληξία και μετά το τέλος της τελετής να «τρέχουν» να βγάζουν φωτογραφίες στη Σχολή, θα μείνουν ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Δεν είναι λίγοι μάλιστα που δεν πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν ούτε τους φίλους τους, ούτε τη Σχολή τους, ούτε την πόλη όπου πέρασαν τα πιο όμορφα κι αξέχαστα φοιτητικά τους χρόνια. Πού να ήξεραν ότι όταν έφευγαν με ένα σακβουαγιάζ στα τέλη του Μαρτίου 2020 ότι δεν θα επέστρεφαν. Κι όσοι επέστρεψαν ήταν για να ξενοικιάσουν μιας και η απόφαση να συνεχιστεί η εξ αποστάσεως διδασκαλία είχε βγει προ πολλού και φαινόταν ότι κάπως έτσι θα κυλούσε κι η επόμενη χρονιά. Ευτυχώς όμως που τίποτα δεν στάθηκε ικανό να τους κλέψει τα χαμόγελα και αυτήν την άσβεστη χαρά της επιτυχίας, καθώς κατάφεραν να ανταμειφθούν οι κόποι τους και το διάβασμα που έριξαν. Έτσι, άλλοι μπροστά από τον υπολογιστή, άλλοι από την τηλεόραση, την οποία είχαν συνδέσει με το λάπτοπ, άλλοι από το τάμπλετ, φόρεσαν τα «καλά» τους και περιτριγυριζόμενοι από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, την οικογένεια και λίγους φίλους, όσους επιτρεπόταν, και με πρώτο αξεσουάρ να φιγουράρει όχι το καπέλο αποφοίτησης, αλλά η μάσκα, συγκεντρώθηκαν και περίμεναν να αρχίσει η τελετή. Και να σου τα γέλια και οι φωνές με το που έβλεπαν τους/τις συμφοιτητές/-τριές τους, τους/τις καθηγητές/-τριες και τον πρύτανη. Η συγκίνηση ξεχείλιζε από παντού. Και φυσικά δεν έλειψαν και τα δάκρυα, χαράς εννοείται, από τους νεορκισθέντες και τους συγγενείς τους. Έβλεπε, λοιπόν, κανείς τον/την απόφοιτο στη μέση να κάθεται στην καρέκλα και γύρω γύρω οι γονείς, οι παππούδες και οι φίλοι. Με το που ακουγόταν το όνομα του κάθε παιδιού πανηγύριζαν όλοι μαζί, συγκρατώντας ως έναν βαθμό τα φιλιά και τις αγκαλιές. Κάποιοι όμως δεν το χάρηκαν το ίδιο, καθώς λόγω προβλήματος του δικτύου έχασαν κάποιες στιγμές της τελετής, ενώ άλλοι επειδή τα μικρόφωνα των υπολογιστών κάποιων παιδιών ήταν ανοιχτά δεν μπόρεσαν να ακούσουν να εκφωνείται το όνομά τους λόγω των ζητωκραυγών των άλλων. Μικροπροβλήματα μεν, στερώντας το όνειρο δε. Ίσως όμως στην επόμενη ορκωμοσία να μη χρειαστεί να μεριμνήσουν για το ...δίκτυο. Το μόνο όμως που έμεινε ίδιο ήταν η ανθοδέσμη που κρατούσε ο/η απόφοιτος, καθώς το πτυχίο αντί να το παραλάβει από τον πρύτανη, το παρέλαβε από τον ...ταχυδρόμο ή τον κούριερ. Με το τέλος της τελετής, φυσικά σειρά είχαν οι φωτογραφίες. Έτσι, κατεβάζοντας τη μάσκα έπαιρναν πόζες άλλοι στο στολισμένο με μπαλόνια σπίτι και άλλοι στην αυλή και τη βεράντα, έχοντας για φόντο τα ανθισμένα λουλούδια και κρατώντας τα πλακάτ με στιχάκια που είχαν γραφτεί ειδικά για τον/την πτυχιούχο και σηματοδοτούσαν κάτι ξεχωριστό για αυτόν/-η από τις αναμνήσεις που κατάφεραν να δημιουργήσουν στα μαγευτικά αυτά φοιτητικά τους χρόνια. Και να σου φυσικά η μαμά με κάθε λογής καλούδια να τρατάρει τους φίλους και τους συγγενείς, όσο ο μπαμπάς ετοίμαζε τα κάρβουνα για τα ψητά. Μπορεί οι φοιτητές/-τριες να στερήθηκαν τη διά ζώσης ορκωμοσία, ποιος όμως θα μπορούσε να τους στερήσει και το πάρτι μετά από αυτήν. Τα φαγητά και τα ποτά έρεαν, η μουσική αντηχούσε παντού, ενώ η τούρτα με στολισμό αλά ορκωμοσίας έκανε τελευταία την εμφάνισή της. Και πολλοί συνέχιζαν το πάρτι στο σπίτι, άλλοι σε κάποιο τσιπουράδικο-κρασάδικο, άλλοι σε beach bar και άλλοι το βράδυ σε κάποιο μπαράκι για κοκτέιλ. Και κάπως έτσι το πιο όμορφο κεφάλαιο στη ζωή πολλών έριξε αυλαία, γεμάτο ευχές για καλή σταδιοδρομία και «νέους επιστήμονες» να σχεδιάζουν το επόμενό τους βήμα, ρίχνοντας πρώτα μια βουτιά...
Σ.Κ.
