Διατηρεί τον φυσικό πλούτο, συμβάλλει στην οικονομική ευημερία

ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ:

Απολύτως αναγκαία η αποκατάστασή της στη Θεσσαλία *Παρέμβαση του καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Θ. Σφουγγάρη για την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία

Σημαντική η χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, λέει ο καθηγητής του Π.Θ. Θ. Σφουγγάρης

Η Θεσσαλία διαθέτει έναν σημαντικό αριθμό τύπων οικοτόπων, μερικοί από τους οποίους είναι οικότοποι προτεραιότητας, και επιπλέον σημαντικά και σπάνια φυτικά και ζωικά είδη, για τη διατήρηση των οποίων έχει δημιουργηθεί ένας αριθμός προστατευόμενων περιοχών, ως τμήμα του Δικτύου Natura 2000. Οι περιοχές αυτές διαχειρίζονται κάτω από την ομπρέλα δύο «Μονάδων Διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών», της Δυτικής Θεσσαλίας και του Εθνικού Πάρκου Αλοννήσου – Βορ. Σποράδων και Ανατολικής Θεσσαλίας. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν η Κάρλα, το Θαλάσσιο Πάρκο, ο Ασπροπόταμος, ο Όλυμπος, ο Κίσσαβος, κ.ά.

Για την αποκατάσταση της βιοποικιλότητας της Θεσσαλίας αυτό που πρωταρχικά επιβάλλεται είναι η αποκατάσταση των συνθηκών που υποστηρίζουν τη βιοποικιλότητα στα αγροτικά οικοσυστήματα, γιατί αυτά δέχονται τη μεγαλύτερη πίεση από τις ανθρώπινες παραγωγικές δραστηριότητες. Η αποκατάσταση της βιοποικιλότητας της Θεσσαλίας σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία απασχόλησε διαδικτυακή δράση που διοργάνωσε το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Europe Direct της Περιφέρειας Θεσσαλίας και το Περιφερειακό Ταμείο Ανάπτυξης (ΠΤΑ) της Περιφέρειας Θεσσαλίας.
ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ
Μεταξύ των ομιλητών και ο Αθ. Σφουγγάρης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ο οποίος μετά από μια σύντομη επισκόπηση σχετικά με τα οικοσυστήματα που διαθέτει η Θεσσαλία, παρουσίασε την Ευρωπαϊκή Στρατηγική για τη βιοποικιλότητα με ορίζοντα το 2030 και μίλησε σχετικά με τη διαχείριση των οικοσυστημάτων και τη βιοποικιλότητα στη Θεσσαλία.
Σύμφωνα με τον κ. Σφουγγάρη «σήμερα, η αποκατάσταση της βιοποικιλότητας βρίσκεται στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής αναπτυξιακής στρατηγικής, της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας (Green Deal) και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ευρωπαϊκής ανάκαμψης, με ιδιαίτερη έμφαση στους τομείς της γεωργίας, της αλιείας και της δασοκομίας. Η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία υιοθετεί τους στόχους της Ευρωπαϊκής στρατηγικής για τη βιοποικιλότητα με ορίζοντα το 2030, οι οποίοι, εκτός των άλλων, περιλαμβάνουν την αύξηση της βιολογικής γεωργίας και των «χαρακτηριστικών τοπίου» με πλούσια βιοποικιλότητα στις γεωργικές εκτάσεις. Οι δράσεις αυτές θα συνοδεύονται από την αποδέσμευση 20 δισ. ευρώ ετησίως για τη βιοποικιλότητα μέσω διαφόρων πηγών, τόσο από τα ταμεία της Ε.Ε., όσο και από πηγές εθνικής και ιδιωτικής χρηματοδότησης».
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑΣ
Σύμφωνα με τον διευθυντή Εργαστηρίου Διαχείρισης Οικοσυστημάτων και Βιοποικιλότητας στο Τμήμα Γεωπονίας, Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας «στην αγροτική βιοποικιλότητα, υπάρχουν είδη, μερικά από τα οποία είναι και σπάνια σε παγκόσμιο επίπεδο, τα οποία αποτελούν δωρεάν εργαλεία για την υποστήριξη της αγροτικής παραγωγής και τη διατήρηση της ισορροπίας του αγροτικού περιβάλλοντος. Παράδειγμα το κιρκινέζι, το 80% περίπου του αναπαραγωγικού πληθυσμού του οποίου στον ελληνικό χώρο φιλοξενείται στον θεσσαλικό κάμπο. Στην ίδια ομάδα ειδών περιλαμβάνονται και άλλοι σύμμαχοι της αγροτικής παραγωγής, όπως είναι τα εδαφόβια αρπακτικά που έχουν ως κύρια τροφή τα τρωκτικά των καλλιεργειών, τα αρπακτικά πουλιά, ημερόβια και νυκτόβια, όπως η γερακίνα, το βραχοκιρκίνεζο, η τυτώ, διάφορα γεράκια, κ.ά. Εξαιρετικά σημαντική είναι και η ομάδα των επικονιαστών, οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την επικονίαση και τελικά την επίτευξη παραγωγής από κάποια καλλιεργούμενα φυτά, ετήσια ή δενδρώδη, όπως είναι η αμυγδαλιά. Τέλος, καλό παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει η περίπτωση των αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών, τα αιθέρια έλαια των οποίων, καθώς και οι δραστικές ουσίες που αυτά περιέχουν τροφοδοτούν».
Καταλήγοντας ο κ. Σφουγγάρης αναφέρει πως «η αποκατάσταση της βιοποικιλότητας επιβάλλεται, όχι μόνο για λόγους διατήρησης του φυσικού πλούτου και για τις επόμενες γενεές, αλλά και για την οικονομική ευημερία των τοπικών κοινωνιών».
Γ. Ρούστας