«Το ζητούμενο είναι να ελαφρυνθούν μόνο οι τράπεζες ή η κοινωνία;»

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΚΟΚΚΑΛΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

«Είναι το ζητούμενο μόνο να ελαφρυνθούν πάλι οι τράπεζες ή να ελαφρυνθεί η κοινωνία, η οποία πραγματικά δεν μπορεί να πληρώσει;» Αυτό το ερώτημα έθεσε ο βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βασίλης Κόκκαλης, μιλώντας στη Βουλή στο πλαίσιο της συζήτησης για το νομοσχέδιο που αφορά μεταξύ άλλων «διατάξεις για τη ρύθμιση οφειλών και την παροχή δεύτερης ευκαιρίας».

Ο Λαρισαίος πολιτικός εξήγησε πως η βασική διαφωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την κυβερνητική πρόταση είναι πως η πτώχευση των επιχειρήσεων έχει σκοπό την αποκλειστική ικανοποίηση του πιστωτή, του δανειστή, ενώ η πτώχευση των νοικοκυριών έχει σκοπό την επάνοδο του δανειολήπτη στην οικονομική και κοινωνική ζωή και την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωσή του.
Μεταξύ άλλων ο κ. Κόκκαλης ανέφερε τα εξής: «Συζητάμε ένα νομοσχέδιο το οποίο θα επηρεάσει τη ζωή των συμπολιτών μας, όπως και το προηγούμενο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε πριν λίγους μήνες, τον γνωστό Πτωχευτικό Νόμο, η δεύτερη ευκαιρία. Η λέξη «δεύτερη ευκαιρία» ενσυνείδητα δημιουργεί μια θετική αύρα. Έχει την εντύπωση ο δανειολήπτης ότι θα του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία, άρα δεν θα χάσει κάτι. Δυστυχώς, όμως, το νομοσχέδιο προβλέπει την αναγκαστική πτώχευση.
Ακούμε βουλευτές της Συμπολίτευσης και τους κυρίους υπουργούς να λένε ότι το ζητούμενο είναι η μείωση των «κόκκινων» δανείων, το ζητούμενο είναι πώς οι τράπεζες θα μπορέσουν να ξεφορτωθούν τα δάνεια.
Επιτρέψτε μου, να θέσω ένα βασικό ερώτημα και συλλογισμό: Είναι μόνο αυτό το ζητούμενο ή είναι και η μείωση του ιδιωτικού χρέους; Είναι το ζητούμενο μόνο να ελαφρυνθούν πάλι οι τράπεζες ή να ελαφρυνθεί η κοινωνία, η οποία πραγματικά δεν μπορεί να πληρώσει;
Θα αποδείξω ότι το ζητούμενο είναι και η ελάφρυνση του ιδιωτικού χρέους, κάτι για το οποίο εσείς δεν πράττετε. Ακόμα και να υποθέσουμε ότι έχουν μειωθεί τα «κόκκινα» δάνεια -που ουσιαστικά έχουν μεταφερθεί, όπως είπε ο Νίκος Παππάς- και πάλι δεν έχουμε ουσιαστική βελτίωση στη μείωση του ιδιωτικού χρέους.
Η βασική διαφωνία μας στη φιλοσοφία της δεύτερης χρεοκοπίας -όχι ευκαιρίας- είναι η εξής και η οποία ισχύει και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες: Η πτώχευση των επιχειρήσεων έχει σκοπό την αποκλειστική ικανοποίηση του πιστωτή, του δανειστή. Η πτώχευση των νοικοκυριών έχει σκοπό την επάνοδο του δανειολήπτη στην οικονομική και κοινωνική ζωή και την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωσή του.
Όταν εσείς με τον πτωχευτικό νόμο τα συγχωνεύετε, όταν και φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις ακολουθούν τις ίδιες διατάξεις, δυστυχώς δεν θα έχουμε τον σκοπό που είχαν τα προηγούμενα νομοθετήματα, την εξασφάλιση της πρώτης κατοικίας και την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης των δανειοληπτών.
Ας μη γελιόμαστε. Το βασικό επιχείρημα, αυτών οι οποίοι υποστήριξαν -και υποστηρίζουν- τον πτωχευτικό νόμο ποιο είναι; Εν πρώτοις, ακούγεται πειστικό. Όλα τα νομοθετήματα απέτυχαν. Έχουμε τον 3869/2010, τον νόμο του 2014, τον νόμο του 2017, τον νόμο του 2018. Έτσι είχε πει ο κ. Σταϊκούρας στη συζήτηση του πτωχευτικού νόμου. Απέτυχαν να μειώσουν τα «κόκκινα» δάνεια.
Ξέρετε όμως τι πετύχαμε; Πετύχαμε να μην αυξηθεί η εξαθλίωση, να μην αυξηθεί, όπως θα αυξηθεί, η απώλεια της πρώτης κατοικίας. Διότι -επαναλαμβάνω και σας το υπενθυμίζω- το ζητούμενο δεν είναι μόνο πώς θα ελαφρυνθούν οι τράπεζες. Το ζητούμενο είναι παράλληλα να ελαφρυνθούν και αυτοί που έχουν πραγματικά ανάγκη.
Και επειδή ο κ. Σταϊκούρας είπε για κουλτούρα πληρωμών, νομίζω ότι μία κουλτούρα πληρωμών απαιτεί πάνω απ’ όλα δικαιοσύνη και όχι κοινωνικό αυτοματισμό, όχι η μία ομάδα να κατηγορεί την άλλη ομάδα. Οι μεν να λένε για στρατηγικούς κακοπληρωτές οι άλλοι για κορόιδα».