αλλά και σε όλη τη χώρα, μετά τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν από την εμφάνιση της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων κατά της διασποράς της. Η νέα πραγματικότητα έφερε και την ανάγκη συσπείρωσης του κλάδου και καλύτερης οργάνωσής του, για τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στους δρόμους.
Στη Λάρισα συστάθηκε πρόσφατα Επιτροπή Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου Λάρισας, η οποία ανέλαβε δράση να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες για τους εργαζόμενους και την εφαρμογή των εργασιακών νόμων που ισχύουν γι’ αυτούς.
Ένα από τα αιτήματά της, που αναδεικνύει αύριο Πέμπτη, στις 10.30 π.μ., με συγκέντρωση των εργαζομένων στον κλάδο (ταχυδιανομείς-ταχυμεταφορείς), μπροστά από το Δημαρχείο Λάρισας, είναι η ένταξη του επαγγέλματος στα βαρέα και ανθυγιεινά, με αφορμή την υπό κατάρτιση λίστα από Επιτροπή της Βουλής.
Όπως αναφέρουν στην «Ε» μέλη της Επιτροπής «η εκτίναξη των ηλεκτρονικών παραγγελιών μέσα από εταιρείες ψηφιακών υπηρεσιών διαμεσολάβησης (πλατφόρμες και ιντερνετικές σελίδες), η παροχή προϊόντων από καφέδες και γεύματα σε έγγραφα και είδη νοικοκυριού ή μόδας, κατέδειξαν την τελευταία δεκαετία τη θέση εργασίας του διανομέα - μεταφορέα σε βασική με συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση για το επάγγελμα αυτό.
Ο πανδημικός ερχομός του Covid-19 και τα συνεχόμενα lockdowns της αγοράς και της κοινωνίας, κατέδειξαν την αναγκαιότητα του επαγγέλματος και τη στροφή και άλλων κλάδων της οικονομίας στη διανομή και παροχή υπηρεσιών μέσω των ταχυμεταφορών με δίκυκλα οχήματα.
Με την αναστολή εργασίας στον κλάδο του Επισιτισμού οι διανομείς επιβαρύνθηκαν εξ ολοκλήρου τη διανομή τροφίμων, φαγητών και ποτών στους καταναλωτές. Οι ειδικές αυτές νέες συνθήκες τις οικονομίας οδηγούν στην εντατικοποίηση και ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας μας.
Συμπέρασμα: ατέλειωτες ώρες και χρόνια το σώμα μας εκτίθεται πάνω στους δύο τροχούς. Η καταπόνηση είναι τεράστια και δεν υπάρχουν ακριβείς μελέτες για την καταπόνηση του σώματος και του οργανισμού μας σε συνεχή εκτέλεση του επαγγέλματός μας για χρόνια.
Οι πτώσεις και τα μικρά εργατικά ατυχήματα είναι στην καθημερινότητά μας. Όπως δυστυχώς είμαστε και ένα
επάγγελμα με συνεχή θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα.
Όμως ακόμη και αυτοί που εργαζόμαστε στο επάγγελμα το ίδιο, ξέρουμε ότι ελάχιστα τηρούνται από τα ήδη νομοθετημένα και πως παλεύουμε ακόμα για την κατοχύρωση των ωρών εργασίας μας και την καταβολή των ενσήμων μας από τους εργοδότες, ακόμη. Η πανδημία του Covid-19, έφερε και τη συνειδητοποίηση των περισσότερων εργαζομένων στο επάγγελμα, για επιτέλους πραγματική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και υγειονομική κάλυψη. Δουλεύοντας εξαντλητικά σε όλες τις συνθήκες (βροχές, κρύο και καύσωνες) μέσα σε ρυπογόνες πόλεις, εισπνέοντας καυσαέρια και βλαβερές ουσίες.
Ήρθε και η περίπτωση των ιών να καταδείξει πόσο εκτεθειμένοι και ευάλωτοι είμαστε σε ιούς και μη γνώριμες ασθένειες. Πόσο εύκολα μπορεί να μολυνθούμε, όπως και πόσο εύκολα μπορεί να διασπείρουμε ασθένειες τέτοιου τύπου.
Οι δεκαετίες, λοιπόν, που πέρασαν στο επάγγελμα της ταχυδιανομής και μετά από αγώνες των σωματείων βάσης, τις ενεργοποιήσεις συνδικαλιστικών φορέων και την αφύπνιση συνολικότερα των συναδέλφων, μας βρίσκει σε μια καλύτερη συνδικαλιστική και διεκδικητική θέση (επίτευξη ν4611/2019, κτλ) σε σχέση με παλαιότερα. Μας καταδεικνύει δε τη συνεχιζόμενη μη εφαρμογή και τήρηση της εργατικής νομοθεσίας, τη μη ενιαία συνεχή στρατηγική για την οριοθέτηση, προστασία και οργάνωση του επαγγέλματος από μεριάς δημοσίων φορέων (Υπ. Εργασίας, Σ.ΕΠ.Ε., ΚΕΠΕΚ,) και επιχειρήσεων. Ο χρόνος επίσης φέρνει στην κυριολεξία τα προβλήματα της χρόνιας εργασίας μας στο δίκυκλο, πάνω στα κορμιά μας.
Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για ατελείωτες ώρες οδήγησης στο δίκυκλο υπό όλες τις καιρικές συνθήκες. Η επιβάρυνση σε γόνατα, μέση, μαζί με μικρούς ή μεγάλους τραυματισμούς, από πτώσεις καταγεγραμμένων ή και όχι, ως τροχαίων ατυχημάτων, ενώ είναι εργατικά ατυχήματα.
Η καθημερινή μας οδήγηση κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, πέρα από τις υπόλοιπες ικανότητες/δυνατότητες που πρέπει να καταβάλουμε (συγκέντρωση, προσήλωση στην οδήγηση για τη δική μας προστασία και του συνόλου, καλή φυσική μας κατάσταση για φόρτωση/εκφόρτωση, παράδοση προϊόντων, κ.λπ.). Εισπνέουμε μικροοργανισμούς, μικροσωματίδια και βλαβερές ουσίες σε καθημερινή βάση. Παραδίδουμε αγαθά και προϊόντα σε κάθε γωνιά της οικονομίας και της κοινωνίας από βιοτεχνικούς και επαγγελματικούς χώρους, μέχρι νοσοκομεία και παιδικούς σταθμούς.
Στοιβαγμένοι σε μικρά γραφεία συνοικιακών ταχυμεταφορών, μέχρι τεράστια hub, χωρίς τις στοιχειώδεις δομές υγιεινής για τόσους εργαζόμενους ή παραμένουμε στα υπόστεγα και τα υπαίθρια πάρκινγκ των δρόμων περιμένοντας τη λήψη της επόμενης παραγγελίας.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με την έλευση των πανδημικών ιών και την ανύπαρκτη μέριμνα ή προληπτικής προστασίας μας από εταιρείες και επιχειρήσεις (συχνή θερμομέτρηση και rapid test, συνεχή παροχή μασκών, αντισηπτικών, κ.λπ.), καταδεικνύει το ανθυγιεινό του επαγγέλματος.
Όλοι εμείς που κάνουμε αυτό το επάγγελμα, με κύριο εργαλείο μας το δίκυκλο, ανεξαρτήτως του κλάδου του (διανομή τροφίμων, αντικειμένων, κ.λπ.), ζητάμε την ένταξή μας στην κατηγορία των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Κανένας άνθρωπος δεν φτιάχτηκε να αντέξει 40 και 50 χρόνια εργασίας σε τέτοιες συνθήκες πάνω στο δίκυκλο».
