της σεισμόπληκτης περιοχής του Δαμασίου. Από το πρωί ολόκληρη η τοπική κοινωνία, άνθρωποι κάθε ηλικίας, αφήνοντας πίσω διαφορές και αντιθέσεις, άρχισαν να συγκεντρώνονται περιμετρικά έξω από το Δημοτικό Σχολείο, που είχε οριοθετηθεί με τις κόκκινες κορδέλες της Ελληνικής Αστυνομίας.
Στο προαύλιο του σχολείου παρατηρούνταν έντονη κινητικότητα μπροστά στην τεράστια μπουλντόζα της «ΤΕΡΝΑ» και μιας υδροφόρας της «Εξορυκτικής Θεσσαλίας». Ο δήμαρχος του Τυρνάβου Γιάννης Κόκουρας, ο διευθυντής του σχολείου Γρηγόρης Λέτσιος, σε κάποια στιγμή και ο δήμαρχος Καρδίτσας Βασίλης Τσιάκος, που επισκέφθηκε τη σεισμόπληκτη περιοχή, μαζί με τεχνικούς στέκονται για τις τελευταίες φωτογραφίες μπροστά στο λαβωμένο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου. Το ίδιο συμβαίνει, όταν στον χώρο φθάνει συνοδευόμενη από τη διοίκηση της 5ης ΥΠΕ και η υφυπουργός Υγείας Ζωή Ράπτη, που μετά από μια ολιγόλεπτη ενημέρωση από τον δήμαρχο και το εκπαιδευτικό προσωπικό, βγαίνει με τους συνεργάτες της από το προαύλιο του σχολείου.
Ήταν 1 το μεσημέρι όταν μετά το σύνθημα ο βαρύς κουβάς της μπουλντόζας χτυπούσε για πρώτη φορά τον λαβωμένο από τον σεισμό τοίχο του σχολείου, ξεκινώντας το δυσάρεστο αλλά αναγκαίο έργο της κατεδάφισης του διώροφου κτίσματος, που άντεξε για οκτώ και πλέον δεκαετίες πολλές και σκληρές δοκιμασίες και φυσικές καταστροφές, για να λυγίσει από τον σεισμό της 3ης Μαρτίου.
Καρφωμένος στα κάγκελα του σχολείου με βουρκωμένα μάτια ο διευθυντής του σχολείου Γρηγόρης Λέτσιος, που για 9 χρόνια διηύθυνε την εκπαιδευτική διαδικασία και κέρδισε τη συμπάθεια του πανελλήνιου για την ψυχραιμία με την οποία εφάρμοσε το σχέδιο και έβγαλε εκπαιδευτικούς και 63 παιδιά από το κτίριο μετά τον σεισμό, βιντεοσκοπεί την κατεδάφιση και σχολιάζει, εκφράζοντας ολόκληρο τον ψυχικό του κόσμο.
Γύρω του οι εκπαιδευτικοί με τα δάκρυα να κυλάνε στα πρόσωπά τους. Τα λόγια αποδεικνύονται μικρά για να εκφράσουν τη λύπη τους για ένα χώρο στον οποίο δίδαξαν και ονειρεύτηκαν για τη ζωή με τους μικρούς μαθητές, έπαιξαν μαζί τους, διασκέδασαν, λυπήθηκαν και έζησαν μικρές και μεγάλες στιγμές διαμορφώνοντας τη δικής τους καθημερινότητα. Από τα χείλη μιας από τις δασκάλες βγαίνει και μια κουβέντα ανακούφισης. Η μπουλντόζα με το έργο της θα έσβηνε σε μερικές ώρες την εικόνα του λαβωμένου σχολείου, που για 9 ημέρες έσφιγγε τις καρδιές όλων.
Μαζί με τις δασκάλες και η υφυπουργός Υγείας Ζωή Ράπτη που αν και συγκλονισμένη από την οδυνηρή, όπως παραδέχθηκε αργότερα στις δηλώσεις της, εικόνα, έδειχνε να τις κατανοεί και να τις συμπαραστέκεται, όπως και ο διευθυντής του σχολείου. Για εκείνον μέσα από την κατεδάφιση έβγαινε το αισιόδοξο μήνυμα της ανέγερσης του νέου σχολείου. Τα σχέδια είναι έτοιμα και η ανέγερση θα ξεκινήσει αμέσως ώστε το σχολείο να είναι έτοιμο τον Σεπτέμβρη, λέει και τα λόγια του μοιάζουν παρηγοριά μπροστά στην εικόνα του κτιρίου που σιγά- σιγά καταρρέει μετά τα συνεχή χτυπήματα της μπουλντόζας. Αποσβολωμένοι παρακολουθούν την κατεδάφιση και οι μικροί μαθητές με τους γονείς τους. Κάποιοι προσπαθούν να αποτυπώσουν τις εικόνες με τα κινητά, κάποιοι αναζητούν απαντήσεις στα δεκάδες ερωτήματα, κάποιοι άλλοι εξηγούν τις εικόνες που εναλλάσσονται ανάλογα με την πρόοδο των εργασιών της μπουλντόζας.
Μια φωνή ενός γονέα προς το παιδί του και τους συμμαθητές του αποσπά την προσοχή και των υπολοίπων «...παιδιά να και η τάξη σας!». Μέσα από τα χαλάσματα ξεπροβάλλει η εικόνα της τάξης όπως την άφησαν οι μαθητές το μεσημέρι της προηγούμενης Τετάρτης αμέσως μετά τον σεισμό. Με την ολιγόλεπτη διακοπή της μπουλντόζας διακρίνονται σαν σκιές εξαιτίας της σκόνης, η έδρα της δασκάλας με μερικά θρανία, η μπλε πόρτα, ο πεσμένος πίνακας ανακοινώσεων και ο πίνακας με καρφωμένες μερικές ζωγραφιές και γραμμένα, όπως φαίνεται με τη βοήθεια του φωτογραφικού φακού, μερικά κλάσματα και η λέξη Αρσλάν -άγνωστο αν αφορούσε τον δεύτερο στη διαδοχή Σουλτάνο της Μεγάλης Σελτζουκικής Αυτοκρατορίας στην Περσία και το Ιράκ Αλπ Αρσλάν ή κάτι άλλο.
Κάποιοι άλλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία παρακολουθούν κρεμασμένοι στα κάγκελα του σπιτιού απέναντι από το προαύλιο σιωπηροί, με τη ματιά να αναπολεί στιγμές που έζησαν ως παιδιά στο σχολείο. Συγκινημένος ο 70χρονος Βάιος Τούλας θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τη ζωή στο σχολείο. Τότε που πήγαινε στο σχολείο πρωί και απόγευμα, τα παιδιά καθάριζαν μόνα τους τους χώρους και έφερναν ξύλα από το σπίτι για να ζεσταθούν. Θυμάται τις όμορφες στιγμές με τους δασκάλους και συμμαθητές παρά τις δυσκολίες της εποχής, τις τιμωρίες με χτυπήματα στις παλάμες των χεριών αλλά και τον κήπο του σχολείου, όπου αναζητούσαν τσουκνίδες για να τρίψουν τις παλάμες τους και να περάσει ο πόνος από τα χτυπήματα. Μαζί του και ο 83χρονος Αθανάσιος Λέτσιος που υποστηρίζει ότι το σχολείο χτίστηκε το 1938 και ήταν από τα ελάχιστα κτίρια, αν όχι το μοναδικό στην περιοχή, που χρησιμοποιήθηκε ασβέστης για την ανέγερσή του. Αυτός, λέει, ήταν και ο λόγος που το σχολείο άντεξε τόσες κακουχίες και δεν έπεσε από τον σεισμό την προηγούμενη εβδομάδα...
Χρειάστηκαν μόλις ελάχιστες ώρες για να ολοκληρώσει η μπουλντόζα την κατεδάφιση, υποχρεώνοντας μια ολόκληρη τοπική κοινωνία να ζει πλέον με την ανάμνησή του αλλά και την ελπίδα ότι ακόμα και ένα σχολείο μπορεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του με την άμεση θεμελίωση και ανέγερση του νέου Δημοτικού Σχολείου, όπως αναμένει και ο διευθυντής του, στέλνοντας το δικό του μήνυμα αισιοδοξίας στην εκπαιδευτική κοινότητα.
