Η παράδοση θέλει εκείνους τους κατοίκους της Σελίτσιανης (Ανατολής Αγιάς), παραμονή της γιορτής του Αγίου, να χτυπούν την καμπάνα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, κατά τις πέντε το απόγευμα, να σηκώνουν την εικόνα του προφήτη Ηλία που φυλασσόταν εκεί και να αναχωρούν για την κορυφή του Κισσάβου, ακολουθώντας ένα εξαιρετικά ιδιόμορφο τυπικό, προκειμένου να τελέσουν τον εσπερινό, στο εκκλησάκι του Αγιο-Λια, που είναι κρυμμένο μέσα της.
Διανυκτέρευαν εκεί γύρω και με το πρώτο φως της επόμενης μέρας, τελούσαν και τη Θεία Λειτουργία.
Στα βήματα εκείνων των κατοίκων βρεθήκαμε φέτος, διακινδυνεύοντας μάλιστα την ολοκλήρωση
της προσπάθειας, αφού ο δυνατός βαρδάρης και το κρύο δημιουργούσαν εμπόδια. Τελικά ένα στοίχημα και μια υπόσχεση, μας οδήγησαν στην κορυφή!
Στο εκκλησάκι η στοιχειώδης περιποίηση του χώρου, τα καντηλάκια και ένα κεράκι στον Άγιο -για το καλό και τα χρόνια πολλά- μας απασχόλησαν άμεσα. Βγαίνοντας έξω όμως, διαπιστώσαμε ότι η απογευματινή λιακάδα, είχε αντικατασταθεί από βαριά σύννεφα και ένα αισθητά μειωμένο φως μιας και άρχισε να βραδιάζει.
Τα σύννεφα περνούσαν δίπλα μας με ταχύτητα, σαν κυνηγημένα. «κόβονταν αντάρες», όπως χαρακτηριστικά λένε οι ντόπιοι και η καταιγίδα έρχονταν ολοταχώς.
Έτσι την σύντομη παραμονή ακολούθησε -φορτωμένοι εικόνες- η εσπευσμένη αναχώρησή μας, χωρίς όμως να επηρεάσει στο παραμικρό την εμπειρία μας.
Πιο ψύχραιμοι οι τρεις επισκέπτες που συναντήσαμε στον κατήφορο. Θα διανυκτέρευαν στην κορυφή, όπως συνηθίζουν εξάλλου τελευταία και θα ήταν οι οικοδεσπότες εκεί πάνω, ανήμερα της γιορτής του Αγίου.
Ξεπροβοδώντας τους μετά τη σύντομη συζήτηση, ακούστηκε εκατέρωθεν και η ευχή ....και του χρόνου καλύτερα!
Θεοφάνης Κουβούνας, Γεωπόνος - Εκπαιδευτικός
