«Σαν σήμερα, αρκετές δεκαετίες πριν, αλλά ποτέ πολλές, ώστε να επέλθει κάθαρση, οι συμμαχικές δυνάμεις με αιχμή τους τον σοβιετικό στρατό απελευθέρωσαν το διαβόητο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς-Μπίρκεναου της μέχρι τότε γερμανοκρατούμενης Πολωνίας.
Οι έκπληκτοι στρατιώτες, απελευθερώνοντας τους τελευταίους επιζώντες κρατούμενους, κυρίως Εβραίους, αλλά και Ρομά, Σλάβους, ομοφυλόφιλους και αιχμαλώτους πολέμου, απαθανάτισαν με τις κάμερές τους ένα θέαμα, του οποίου η φρίκη μας στοιχειώνει σήμερα και θα μας στοιχειώνει πάντα.
Ελάχιστοι πλέον σκελετωμένοι κρατούμενοι, ήταν εξαναγκασμένοι καθημερινά να εργάζονται στα εργοστάσια του θανάτου με μία υποψία τροφής. Από παντού όμως έλειπαν οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά...
Οι ναζί θεώρησαν πως δεν μπορούσαν να συνεισφέρουν με την εργασία τους, και γι’ αυτό ήταν οι πρώτοι που εξολοθρεύονταν, κατά τις αφίξεις των τρένων του θανάτου, από όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Τον Ιανουάριο του 2004 μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Ελλάδας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πρότεινε με νομοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών στη Βουλή, που με τη σειρά της ανταποκρίθηκε ομόφωνα, την καθιέρωση της «Ημέρας Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος» (Ν.3218/04 και λίγο αργότερο Προεδρικό Διάταγμα 31/05).
Η αναγνώριση της «Ημέρας Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος» δεν αφορά μία ακόμη στατιστική, αποτελεί ζώσα ιστορία της χώρας μας, αποτελεί ζώσα ιστορία της πόλης μας, της Λάρισας και της εβραϊκής της κοινότητας.
Και κάθε χρόνο, τέτοια ημέρα, χρέος μας είναι να σταματάμε έστω και για λίγο, για να διαβάζουμε την Ιστορία κάθετα, με νούμερα, ημερομηνίες, ήρωες, προδότες και εχθρούς…
«Ο ίλιγγος του Άουσβιτς πρέπει πάση θυσία να καταλήγει στη γνώση», λέει ο ιστορικός Φρανσουά Μπενταριντά.
Κάθε χρόνο, τέτοια ημέρα, χρέος μας είναι η οριζοντιοποίηση της ιστορικής μνήμης στο επίπεδο των απλών Ανθρώπων, των Ελλήνων Εβραίων που ζουν δίπλα μας και δεν είναι ξένοι, δεν είναι Άλλοι, είναι οι ίδιοι ΕΜΕΙΣ».