συντελέστηκε στην καρδιά της πολιτισμένης Ευρώπης του 20ού αιώνα. Ανακάλυψαν το Ολοκαύτωμα, με τον ασύλληπτο αριθμό των 6.000.000 θυμάτων. Το ένα τρίτο του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης, χωρίς καμία απολύτως διάκριση φύλου, ηλικίας, οικονομικής κατάστασης, μόρφωσης… οδηγήθηκαν σε έναν θάνατο μαρτυρικό, στερημένο από κάθε αξιοπρέπεια, για τον μόνο λόγο ότι είχαν γεννηθεί Εβραίοι. Ο κόσμος δεν θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος μετά το Άουσβιτς. Όλα όσα ο άνθρωπος είχε επιτύχει στα χιλιάδες χρόνια της παρουσίας του πάνω στη γη, ακυρώθηκαν με μιας και το ίδιο το μεγαλείο του τέθηκε σε αμφισβήτηση…
Για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτή η θηριωδία και για να αξιοποιηθούν τα διδάγματα του Ολοκαυτώματος στην πρόληψη μελλοντικών πράξεων γενοκτονίας, ο ΟΗΕ, στη συνέλευσή του την 1/11/2005, καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου -ημέρα απελευθέρωσης του Άουσβιτς- ως Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος.
Η Βουλή των Ελλήνων είχε προηγηθεί στην απόδοση τιμής στα αθώα θύματα του Ολοκαυτώματος, μεταξύ των οποίων ήταν και 67.000 Έλληνες Εβραίοι. Με την 3218/2004 ομόφωνη απόφασή της τον Ιανουάριο του 2004, που επικυρώθηκε με το Προεδρικό Διάταγμα 31/2005, καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου ως Εθνική Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος.
Η Περιφέρεια Θεσσαλίας και η Ισραηλιτική Κοινότητα Λάρισας τιμούν κάθε χρόνο την επέτειο του Ολοκαυτώματος, με πολύ αξιόλογες εκδηλώσεις, ενώ στην πόλη μας έχουν καθιερωθεί επίσης ξεχωριστές εκδηλώσεις απευθυνόμενες σε μαθητές, σε συνεργασία με την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Θεσσαλίας. Οι δράσεις αυτές δεν έχουν μόνο τελετουργικό χαρακτήρα. Ο απώτερος σκοπός τους είναι να διδάξουν, να προβληματίσουν και να αποτελέσουν θεμέλιο στην οικοδόμηση ενός κόσμου απαλλαγμένου από φαινόμενα προκατάληψης και μισαλλοδοξίας. Γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερα σημαντικό το ότι αγκαλιάζονται κάθε χρόνο και από μεγάλο αριθμό συμπολιτών.
Φέτος, λόγω των περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού, οι θεσμοθετημένες εκδηλώσεις δεν θα πραγματοποιηθούν. Θα τελεστεί μόνο επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο Εβραίων Μαρτύρων, χωρίς κοινό, αποκλειστικά από μια μικρή αντιπροσωπεία εκπροσώπων της Πολιτείας, της Εκκλησίας και της Ισραηλιτικής Κοινότητας, υπό την αυστηρή τήρηση των υγειονομικών διατάξεων. Η εκδήλωση θα μαγνητοσκοπηθεί και θα δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα της Ισραηλιτικής Κοινότητας (www.jcl.gr) μαζί με σύντομους χαιρετισμούς των συνδιοργανωτών.
Οι μαθητικές εκδηλώσεις θα αντικατασταθούν από παρακολούθηση διαδικτυακών αφιερωμάτων, που θα προτείνει στα σχολεία το Υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδας.
ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ
Ας θυμηθούμε…
τους αδελφούς και τις αδελφές μας,
τα κτίρια στην πόλη και τα σπίτια στο χωριό, τους γεμάτους κίνηση δρόμους της πόλης, τον απόμερο ξενώνα με τους λίγους επισκέπτες του, τον γέρο με το ρυτιδωμένο πρόσωπο, τη μάνα με το καθαρό της φόρεμα, την κόρη με τις πλεξούδες της, το βρέφος…το βρέφος…Ας θυμηθούμε…
τις χιλιάδες των Εβραϊκών Κοινοτήτωνμε τις οικογένειές τους,
όλες τις φυλές του Ισραήλ που υπέστησαν την εξόντωση από τη ναζιστική θηριωδία στο Ευρωπαϊκό έδαφος.Ας θυμηθούμε…
τον άνθρωπο που πέθανε κραυγάζοντας,
τη μάνα που σφιχταγκάλιασε το μωρό της και τα χέρια της παρέλυσαν,
το μωρό που ψηλάφισε με τα δάκτυλά του και χάιδεψε τη ρόγα της νεκρής πια και άψυχης μάνας του,
τα πόδια, τα πόδια που θέλησαν να ξεφύγουν να βρουν κάπου καταφύγιο
αλλά δεν υπήρχε δρόμος σωτηρίας πουθενά. Ας θυμηθούμε…
αυτούς που πολέμησαν
και κράτησαν σίδερα στα χέρια τους
σίδερα της ελπίδας, της απελπισίας και της επανάστασης
κι αυτούς που είχαν δίκιο
κι αυτούς που είχαν καταλάβει από πριν
κι αυτούς που θυσιάστηκαν για να σώσουν τους συνανθρώπους τους
αλλά δεν μπόρεσαν.Ας θυμηθούμε…
τη μέρα, τη μέρα στο καταμεσήμερο της,
τον ήλιο που έκαιγε πάνω στο χυμένο αίμα.
τον ουρανό που στέκονταν ψηλά, μακριά και δεν άκουγε
Ας θυμηθούμε…
τη στάχτη κάτω απ’ τους ανθισμένους κήπους.Ας θυμηθεί ο καθένας τους νεκρούς του
γιατί, να ‘τοι… βρίσκονται απέναντί μας, ρίχνουν τα βλέμματα τους γύρω μας.
Δεν θα ξαναχυθεί πια άλλο αίμα,
Δεν θα ξαναχυθεί πια άλλο αίμα,
όσο θα ζούμε και θα τους θυμόμαστε.* Ποίημα του Αμπα Κόβνερ, επιζώντα του Ολοκαυτώματος,
που μετανάστευσε στο Ισραήλ το 1947 και πέθανε το 1987.
