ή το Ροβανιέμι της Φινλανδίας, αλλά στη Δράμα, τα Τρίκαλα, ή τη Θεσσαλονίκη. Είναι αυτός που συναντάμε κάθε χρόνο στις μεγαλύτερες χριστουγεννιάτικες γιορτές της Ελλάδας. Το υπόλοιπο διάστημα απαντά στο όνομα Χρήστος, Ηρακλής, Γιώργος ή Φώτης. Είναι, ωστόσο, ο ένας και μοναδικός, γιατί διαθέτει τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν αληθινό: Αγάπη, δοτικότητα, διάθεση να ακούσει ευχές και φυσικά ...μοιράζει δώρα!
Στις 17 Δεκεμβρίου 2004, η εκδήλωση που αλλάζει τον τρόπο εορτασμού των Χριστουγέννων στην Ελλάδα ανοίγει τις πύλες της. Είναι η «Ονειρούπολη Δράμας». Στο σπιτάκι του Αγίου Βασίλη περνά το πρώτο παιδί που θα τον συναντήσει. Πίσω από την κόκκινη στολή και κάτω από τη λευκή γενειάδα, κρύβεται ο Χρήστος Αβανίδης. Κρύβεται πολύ καλά, αφού ούτε ο ίδιος αισθάνεται τον εαυτό του εκείνη τη στιγμή.
Είναι η περίοδος του χρόνου, που ταυτίζεται με τον Άγιο Βασίλη, κάτι που του συμβαίνει εδώ και μισό αιώνα. «Παράδειγμα προς μίμηση αποτέλεσε ένας πρώτος μου ξάδερφος, ο αείμνηστος Χαράλαμπος Τοζακίδης από το Κάτω Νευροκόπι, ο οποίος τη δεκαετία του ‘70 συνήθιζε να φορτώνει σε ένα κάρο όσα δώρα κατάφερνε να αγοράσει και τα πήγαινε με το γαϊδουράκι του ανήμερα Χριστουγέννων στην πλατεία του χωριού για να τα μοιράσει στα παιδιά», δηλώνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κ. Αβανίδης.
Τη χαρά που ένιωθαν τα παιδιά εκείνης της εποχής που έβλεπαν τον «αληθινό» Άγιο Βασίλη να φέρνει τα δώρα τους, ήθελε να τη χαρίσει και να την εισπράξει αντίστοιχα και ο ίδιος. Έτσι λοιπόν, όταν μετανάστευσε για κάποια χρόνια στην Ελβετία, ένιωσε την ανάγκη να μοιράζει δώρα στα παιδιά των Ελβετών, Ιταλών ή Ελλήνων φίλων του. «Άφηναν τα δώρα που είχαν πάρει για τα παιδιά τους έξω από την πόρτα, τα έβρισκα εγώ, τα έβαζα στο τσουβάλι μου, όπου είχα σοκολάτες και καραμέλες και έκανα είσοδο στα σπίτια προκαλώντας στα παιδιά συναισθήματα που δεν μπορούν να περιγραφούν», θυμάται συγκινημένος ο 71χρονος. Το πάθος και η αγάπη για τον ευλογημένο αυτόν ρόλο, του έδωσαν δίκαια την πρώτη θέση στην Ονειρούπολη, όπου υπηρέτησε πιστά για περισσότερα από δέκα χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλο αυτό το διάστημα κρατούσε τις μέρες της θερινής του άδειας από την εργασία του, για να τις πάρει τα Χριστούγεννα. «Τα πρώτα χρόνια, ήταν εντυπωσιακή η αποδοχή που είχε όλο αυτό εκτός από τα παιδιά και στους ηλικιωμένους, οι οποίοι επίσης ήθελαν να καθίσουν στην αγκαλιά μου, που ήταν πάντα ανοιχτή για όλους», τονίζει.
Τις ώρες της ημέρας, όπως και την κόκκινη στολή, μοιραζόταν με τον Ηρακλή Κεσαπίδη, ο οποίος παραμένει ακόμη Άγιος Βασίλης της Ονειρούπολης Δράμας. Με το ιδιαίτερο θεατρικό του στιλ καταφέρνει να κερδίζει κάθε παιδί, ενώ αποκαλύπτει τον τρόπο που έπειθε ακόμη και το πιο δύσπιστο. «Είχαμε έναν κώδικα επικοινωνίας με τα ξωτικά που υποδέχονταν τα παιδάκια, τα οποία ...κρυφάκουγαν ή ρωτούσαν τα ονόματά τους και μου τα έλεγαν από μακριά όταν χρειαζόταν. Αυτό ήταν το ...ατού μου, το οποίο χρησιμοποιούσα για να διώξω τις δεύτερες σκέψεις από τα παιδικά μυαλουδάκια, γιατί όλοι ξέρουν πως ο αληθινός Άι Βασίλης γνωρίζει ακριβώς ποιόν έχει μπροστά του!», επισημαίνει ο κ. Κεσαπίδης.
Οι στιγμές που τα μάτια του γέμισαν δάκρυα χαράς, από τα συναισθήματα που προκαλούσε και μόνο η παρουσία του σε παιδιά ή μεγαλύτερα παιδιά, ήταν αμέτρητες. Ωστόσο δεν θα ξεχάσει ποτέ τα δάκρυα συγκίνησης και λύπης, που άθελά του, του προκάλεσε ένα κοριτσάκι πέντε ετών. «Επέλεξε να ψιθυρίσει στο αφτί μου την απάντηση στην ερώτησή μου για το δώρο που θέλει για τα Χριστούγεννα. «Θέλω να φέρεις μια δουλειά για τον μπαμπά μου, γιατί αλλιώς η μαμά είπε ότι θα τον χωρίσει», μου απάντησε», και περιγράφοντας τη σκηνή τόσα χρόνια μετά, νιώθει να συγκινείται και πάλι.
Ακούραστος στα σχεδόν 70 του χρόνια, δηλώνει πως όταν αγαπάς κάτι και το κάνεις με κέφι και πραγματική θέληση, σου δίνει αστείρευτη δύναμη και ενέργεια. Μάλιστα, κάθε βράδυ στο σπίτι του γράφει ποιήματα για όλες τις περιστάσεις, τα οποία την επόμενη μέρα αφιερώνει σε μικρούς ή μεγάλους. Φέτος, που τα πράγματα είναι διαφορετικά, έχει γράψει ένα ποίημα ελπίδας, με το οποίο καλεί τα παιδιά να κάνουν υπομονή και να τηρούν τα μέτρα, τους διαβεβαιώνει ότι ο Άι Βασίλης θα τους παραδώσει κανονικά τα δώρα και τους υπόσχεται ότι τα επόμενα Χριστούγεννα θα τον συναντήσουν από κοντά στην Ονειρούπολη.
Ο ΠΙΟ ΠΟΛΥΦΩΤΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ ΑΪ ΒΑΣΙΛΗΣ
Από τη Μακεδονία ...στη Θεσσαλία και σε μία άλλη κορυφαία χριστουγεννιάτικη εκδήλωση, που σε μια non-Covid εποχή, θα γιόρταζε φέτος τη δέκατη διοργάνωση, στον «Μύλο τον Ξωτικών», υπάρχει επίσης ένας «αληθινός» Άγιος Βασίλης. Είναι ο Γιώργος Γοργογέτας, ο οποίος βρίσκεται από την πρώτη χρονιά, κάτω από τη λευκή γενειάδα. «Όταν φοράω τη στολή, ξεχνώ οτιδήποτε έχει σχέση με μένα και το παρόν και γίνομαι στ’ αλήθεια ο Άγιος Βασίλης. Δεν ξεχνώ ότι όλο αυτό στήθηκε κυρίως για τα παιδιά και σ’ αυτά πρέπει να μεταδώσεις ειλικρινή χαρά, ζωντάνια και ζεστασιά», υπογραμμίζει.
Δηλώνει περήφανος που αντιπροσωπεύει το δημοφιλέστερο πρόσωπο των Χριστουγέννων, ενώ μαρτυρά ότι ο Άγιος Βασίλης, εκτός από αγαπημένος των παιδιών, είναι και αγαπημένος των ...ζευγαριών. «Έχω να θυμάμαι αρκετές προτάσεις γάμου στις οποίες είχα εμπλοκή. Ένας μέλλων σύζυγος, μου ζήτησε να δώσω εγώ το δαχτυλίδι των αρραβώνων στην αγαπημένη του, μαζί με τα γλυκίσματα που προσφέρω σε όσους περνούν από το σπιτάκι του Άι Βασίλη», λέει χαρακτηριστικά. «Μία άλλη φορά κάλεσαν από το σύστημα ανακοινώσεων μία κοπέλα να συναντήσει στο κεντρικότερο σημείο του «Μύλου» τον Άγιο Βασίλη, όπου μαζί με τα ξωτικά μου εμφανίστηκε και το παλικάρι που της έκανε πρόταση γάμου», συμπληρώνει. Επίσης, πολλοί νεόνυμφοι που ενώνονται με τα δεσμά του γάμου την εορταστική περίοδο, επισκέπτονται τον Μύλο των Ξωτικών για να φωτογραφηθούν με τον Άγιο Βασίλη.
Ο 41 ετών «Άι Βασίλης», κάνει λόγο για ένα περίεργο κλίμα που επικρατεί στα Τρίκαλα τα Χριστούγεννα, το οποίο συνεπαίρνει εκτός από τα παιδιά, τους ενήλικες, αλλά και όσους αδιαφορούν για τις γιορτές. «Είναι κάτι μαγικό, που ανεξάρτητα με το πώς είχαν προετοιμαστεί να το υποδεχθούν, τελικά τους φτιάχνει τη διάθεση και τους κάνει να ξεφύγουν από τα προβλήματα όλης της χρονιάς», σημειώνει. Ο συγκεκριμένος Άι Βασίλης κάθε χρόνο φεύγει για λίγο από το Μύλο των Ξωτικών, για να μοιράσει δώρα στα παιδιά που νοσηλεύονται στην Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Τρικάλων, κάτι που τον γεμίζει αντιφατικά συναισθήματα.
* Στη Θεσσαλονίκη, είτε πρόκειται για τον «Αστερόκοσμο», είτε για το χριστουγεννιάτικο χωριό της Πλατείας Αριστοτέλους, ο Άγιος Βασίλης είναι ένας 36χρονος άντρας, που του φέρνει στο σουλούπι, αλλά κυρίως του φέρνει στην πρόθεση να εκπληρώσει τις ευχές των παιδιών. Ο Φώτης Κρυσταλλάκος περιγράφει ως μία μυσταγωγία τη στιγμή μεταξύ Άι Βασίλη και παιδιού, μια στιγμή, που ακόμη κι αν υπάρχει κόσμος ή ...ξωτικά γύρω, είναι απολύτως ιδιωτική. «Εκείνη την ώρα το παιδί δε νιώθει ότι είναι με τον γονέα του. Έχουν παγώσει όλα τα υπόλοιπα γύρω του, ζει μέσα στο όνειρο κι έχει καρφωμένα τα μάτια του στον Άγιο Βασίλη», λέει, εξηγώντας ότι το βάρος της ευθύνης, όταν τα παιδιά εμπιστεύονται τα όνειρα και τις επιθυμίες τους, είναι πολύ μεγάλο. «Υπάρχουν παιδιά που εύχονται αυθόρμητα αγάπη και υγεία για όλο τον κόσμο κι αυτό δεν έχει σχέση με το αν έχουν πολλά παιχνίδια ή όχι. Ανήκουν και στις δύο κατηγορίες και έχει να κάνει με αυτό που εισπράττουν από το σπίτι και την οικογένειά τους».
Η επαφή του με τα παιδιά ως πρόσκοπος παλιότερα, συν τα έξι χρόνια εμπειρίας ως Άγιος Βασίλης, του έμαθαν να εστιάζει στο παιδί και όχι στο περιβάλλον του, γιατί ένα αυθόρμητο σχόλιο ή μία τυχαία ερώτηση, μπορεί να τον κάνουν να μετανιώσει. «Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, όταν αναφέρθηκα σε γονέα, που δυστυχώς δεν υπάρχει… Εκείνη την ώρα πρέπει να μη δείξεις αμηχανία και να... αλλάξεις την κασέτα, άρα και το κλίμα». Συνηγορεί κι αυτός, όπως και οι άλλοι που υποδύονται αυτόν τον ρόλο, ότι όσο κουρασμένος κι αν νιώθει ή όσες φορές κι αν έχει ακούσει σε επανάληψη τα ίδια χριστουγεννιάτικα τραγούδια, η αστερόσκονη των εορτών σε συνδυασμό με την παιδική αθωότητα, μπορούν να πολλαπλασιάσουν την ενέργειά του και να αλλάξουν τα πάντα.
