που διεξάγεται και αποτελεί θεσμό στα πολιτιστικά και λογοτεχνικά δρώμενα της χώρας. Ο Δημοσθένης Πανταζόπουλος, απόφοιτος Νομικής και Φιλοσοφίας, κατέκτησε το βραβείο με το ποίημά του «Κλεψύδρα», ποίημα που είναι αφιερωμένο στον Νίκο Βάη που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή.
Τα έπαθλα του διαγωνισμού, που σκοπό έχει «να προωθήσει την πνευματική δημιουργία και να δώσει το έναυσμα ώστε να νιώσουν όσο πιο πολλοί γίνεται το μαγικό άγγιγμά της» όπως αναφέρεται στο έγγραφο που συνοδεύει την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, φέτος και λόγω του Covid-19 δεν θα δοθούν στην καθιερωμένη εκδήλωση, αλλά θα σταλούν ταχυδρομικά. Ετσι θα λάβει και το δικό του ο Δημοσθένης Πανταζόπουλος, που μιλώντας στην «Ε» γι’ αυτό το βραβείο θα μας πει ότι «Το ποίημα ονομάζεται “Κλεψύδρα” και έχει να κάνει με τις προσδοκίες που διαψεύδονται και το παρελθόν που μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό...».
ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ
«Στη δημιουργία του ποιήματος επέδρασε καταλυτικά και η σχέση που είχα με έναν εξέχοντα Λαρισαίο, τον Νίκο Βάη, που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή. Όταν περίπου πριν έναν χρόνο πληροφορήθηκα τον θάνατό του θέλησα να γράψω ένα ποίημα, ενός είδους φόρο τιμής αφού το ποίημα έχει ένα περίβλημα τοπικό μιας και διεξάγεται στην παραλία Παντελεήμονα όπου διατηρούσε μία μεγάλη τουριστική επιχείρηση ο Νίκος Βάης. Όλα τα καλοκαίρια μου τα πέρασα εκεί, η «Κλεψύδρα» είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής για όλα όσα ζήσαμε και μας έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε» θα πει ο Δημοσθένης Πανταζόπουλος. Στην ερώτηση τι ήταν αυτό που τον οδήγησε να συμμετάσχει σε έναν ποιητικό διαγωνισμό θα μας πει «Η αλήθεια είναι ότι η καραντίνα επέδρασε πάνω μου ποικιλοτρόπως. Ήταν μία περίοδος στασιμότητας. Προσπαθούσα να είμαι δημιουργικός, αλλά δεν μου έβγαινε πάρα πολύ. Κάποια στιγμή όμως ήρθε μόνο του, ξύπνησαν κάποια συναισθήματα, έγραψα κάποια ποιήματα, κι έτσι αποφάσισα ένα που με εξέφραζε περισσότερο να το στείλω. Φαίνεται ότι το εκτίμησε η κριτική επιτροπή ώστε να μου δώσουν το δεύτερο βραβείο ποίησης».
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ Η ΠΟΙΗΣΗ
Στην ερώτηση γιατί επέλεξε να ασχοληθεί με την ποίηση ο Δημοσθένης Πανταζόπουλος θα μας πει ότι «Δεν ήταν κάτι που έγινε συνειδητά. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι η ποίηση είναι ένα καταφύγιο. Είναι ένα κλισέ αυτό, αλλά πράγματι ήταν ένα καταφύγιο συναισθημάτων -και θετικών και αρνητικών- που δεν μπορούσα να διαχειριστώ.
Πάρα πολλά πράγματα με οδηγούσαν σε ένα συναίσθημα εγρήγορσης που το εκτόνωνα με την ποίηση. Από ένα σημείο και μετά συνειδητοποίησα ότι μπορώ να έχω και ένα ποιοτικό κριτήριο σε αυτά που γράφω, διαβάζοντας και μελετώντας ποίηση και συζητώντας με ανθρώπους που το κάνουν περισσότερα χρόνια και καλύτερα από μένα».
Τι είναι για σένα η ποίηση, θα τον ρωτήσουμε, για να μας πει ότι «Αλήθεια δεν ξέρω τι είναι η ποίηση. Όπως δεν ξέρω και τι είναι η φιλοσοφία, οι μεγάλοι πυλώνες της σκέψης μου. Ξέρω μόνο πώς να το βιώσω και ενδεχομένως να το μεταδώσω σε κάποιον που κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος». «Ο αγαπημένος σου ποιητής ποιος είναι;», «Νομίζω ότι η μεγαλύτερη επίδραση είναι του Σολωμού. Άλλωστε όλοι μας έχουμε λίγο Σολωμό μέσα μας, έτσι δεν είναι;».
Του Θανάση Αραμπατζή
