Όλοι μας κάποτε υπήρξαμε παιδιά. Κι όλοι μας τότε αισθανθήκαμε την ανάγκη να τρέξουμε μ’ ένα ποδήλατο, να ξεχυθούμε στη γειτονιά μας και να βολτάρουμε στους δρόμους με την παρέα μας ανέμελοι, γεμάτοι χαρά.
Ως εδώ όλα καλά. Αποδεκτά και φυσιολογικά. Η χρήση του ποδηλάτου, όμως, από παιδιά Δημοτικού, ακόμη και Γυμνασίου που είναι σαφώς πιο ώριμα, ενέχει πολλούς κινδύνους που μπορούν να αποβούν ακόμα και μοιραίοι, όταν αυτή δεν γίνεται με λογική και με σεβασμό στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, που είναι αμφίβολο αν κάποιος στο σχολείο τούς τον έχει διδάξει ή οι γονείς τούς τον έχουν εξηγήσει.
Η αναφορά μας αυτή γίνεται με αφορμή, κατά το τελευταίο διάστημα, αρκετές και καθόλα δικαιολογημένες, συνεχώς αυξανόμενες, διαμαρτυρίες εμπόρων και ιδιοκτητών καφετεριών του πεζοδρομημένου εμπορικού κέντρου της Αγιάς, όπως και πολιτών. Διαμαρτυρίες, ενίοτε έντονες, για τη δίχως όρια και περίσκεψη χρήση των πεζοδρόμων από μικρούς ποδηλάτες που η παιδική αφέλεια και η ελλιπής ως ανύπαρκτη γονική συμβουλή τούς κάνει να ποδηλατούν με μεγάλη ταχύτητα μεταξύ πεζών, ενήλικων, γερόντων και μικρών παιδιών, συμπεριφορά που ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκαλέσει ελαφρύ ή σοβαρό ατύχημα. Οι ταχύτητες, μάλιστα, που πολλές φορές αναπτύσσονται, είναι μεγαλύτερες ακόμη κι από αυτήν που κάποιος, επίσης αδικαιολογήτως, διασχίζει τον πεζόδρομο με αυτοκίνητο ή μηχανάκι.
ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΚΟΚ
Τι λέει, λοιπόν, για τη χρήση ποδηλάτου σε πεζόδρομο, ο ΚΟΚ, που τα παιδιά αγνοούν, παιδιά τα οποία σε λίγα χρόνια θα πρέπει να τον υπακούσουν αυστηρά και στην οδήγηση με αυτοκίνητο.
Ως πεζόδρομος, λέει καταρχάς, ορίζεται η οδός η οποία χρησιμοποιείται αποκλειστικά από τους πεζούς και για είσοδο – έξοδο οχημάτων προς και από ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης, παρόδιων ιδιοκτησιών ως και για οχήματα εφοδιασμού ή έκτακτης ανάγκης. Βάσει αυτού του ορισμού, απαγορεύει ρητώς το ποδήλατο στον πεζόδρομο, μιας που θεωρείται όχημα κι ο χρήστης του όταν βρίσκεται σ’ αυτόν πρέπει να το σπρώχνει κι όχι να επιβαίνει σ’ αυτό.
Επειδή δε, οι συνθήκες στις πόλεις αλλάζουν κι ο ΚΟΚ δεν προλαβαίνει πάντα να τις περιλαμβάνει, υπάρχουν κάποια… γκρίζα σημεία που θέλουν προσοχή. Ενώ, δηλαδή, ο ΚΟΚ θεωρεί τους πεζόδρομους, δρόμους αποκλειστικής κίνησης πεζών (άρα απαγορεύονται τα ποδήλατα), σύμφωνα με την Υπουργική Απόφαση Αριθμ. ΔΟΥ/ΟΙΚ.1920/2016, ΦΕΚ 1053/Β/1442016, «Έγκριση Τεχνικών Οδηγιών για ποδηλατοδρόμους (Υποδομές ποδηλάτων)», ισχύουν τα εξής: Οι πεζοί και οι ποδηλάτες είναι δυνατόν να συνυπάρχουν, αλλά υπό προϋποθέσεις ασφάλειας και άνεσης. Η κίνηση των ποδηλατών σε συνθήκες συνύπαρξης με τους πεζούς είναι διπλής κατεύθυνσης.
Και συνεχίζει. Διακρίνονται δύο περιπτώσεις συνύπαρξης. Πρώτον, σε περιοχές αποκλεισμένες για τη μηχανοκίνητη κυκλοφορία, όπως τα ιστορικά κέντρα των πόλεων, όπου το ποδήλατο εξαιρείται από τον περιορισμό, είτε πλήρως, είτε σε συγκεκριμένες ημέρες και ώρες. Δεύτερον, σε πεζοδρόμια (εφόσον υπάρχει το διαθέσιμο πλάτος) και σε πεζόδρομους, σε διαχωρισμένες υποδομές.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ
Περιπτώσεις που και οι δύο, όμως, δεν έχουν να κάνουν με την Αγιά, αφού στη συγκεκριμένη κωμόπολη ούτε χαρακτηρισμένο ιστορικό κέντρο υπάρχει ή κάποια απόφαση που να επιτρέπει τη χρήση ποδηλάτου σ’ αυτό, ούτε φυσικά διαχωρισμένες υποδομές.
Οπότε, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό από παιδιά που θέλουν να κάνουν ποδήλατο στον πεζόδρομο, είναι ότι αυτό απαγορεύεται από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Θα μπορούσε σίγουρα να είναι ανεχτό από πολίτες. Ανεχτό και από επαγγελματίες, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, μιας και τη χαρά του ποδηλάτου κανείς δεν θέλει να την απαγορεύσει. Πώς όμως; Με σχεδόν μηδενική ταχύτητα και τεράστια προσοχή και με γάλο σεβασμό προς τον διερχόμενο πεζό, που μπορεί να είναι ένας ανήμπορος υπερήλικας με το μπαστούνι του ή μια μητέρα με το μωρό στο καρότσι ή ένας σερβιτόρος καφετέριας ή εστιατορίου που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του και μεταφέρει έναν δίσκο γεμάτο ποτήρια και μπουκάλια ή ένα μικρό παιδάκι που τρέχει ανέμελα χωρίς αίσθηση κινδύνου.
Αρωγό σ’ αυτήν την προσπάθεια κατανόησης εκ μέρους των παιδιών που θέλουν να ποδηλατούν στους πεζόδρομους, δημότες και εμπορικός κόσμος θέλουν τη δημοτική αρχή που, όπως πιστεύουν, μπορεί, αν θέλει, να θέσει τα όρια εκείνα που μέσα σ’ αυτά η συνύπαρξη πεζών και ποδηλατών θα είναι ακίνδυνη και για τις δύο πλευρές. Η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής οφείλει να βάλει εκείνους τους κανόνες που θα διαφυλάξει τη σωματική ακεραιότητα πεζών και ποδηλατών. Βασικό ρόλο, επίσης, στην προσπάθεια αυτή, μπορεί να παίξει η σωστή συμβουλή των γονιών, ώστε τα παιδιά να κατανοήσουν τους κινδύνους που κρύβει το ποδήλατο σ’ έναν πεζόδρομο και να πειστούν για την αναγκαιότητα αποφυγής οδήγησης σ’ αυτόν ή τουλάχιστον της συνετής, πολύ προσεκτικής οδήγησης όταν επιλέγουν να τον χρησιμοποιήσουν με τη σκέψη πάντα στο μυαλό τους ότι προηγείται η απρόσκοπτη κίνηση του πεζού.
Το θέμα είναι ιδιαιτέρως σοβαρό κι όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους πριν συμβεί το απευκταίο. Και ο Δήμος, και οι γονείς, φυσικά και τα παιδιά. Πάντα στη βάση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, αλλά και του σεβασμού του ενός προς τον άλλον. Άλλωστε, στα βασικά σημεία, ο ΚΟΚ είναι απολύτως σαφής σε επίπεδο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Και είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να τα γνωρίζουμε και να τα σεβόμαστε. Πολλές φορές, όμως, από τη μία, οι επιλογές μας και η συμπεριφορά μας αποτελούν και θέμα κοινής λογικής. Από την άλλη, το ποδήλατο από μόνο του αποτελεί μία τόσο λογική επιλογή που είναι παράλογο οι χρήστες ποδηλάτου να μην ενεργούν με βάση αυτήν ακριβώς την κοινή λογική…
