«Σύμφωνα με τις επικρατέστερες θεωρίες των κοινωνικών επιστημών το οικονομικό σύστημα της δουλοκτησίας περιοριζόταν κυρίως στην Αρχαιότητα, του φεουδαρχισμού κυρίως στο Μεσαίωνα, ενώ ο καπιταλισμός – που μεταξύ άλλων σημαίνει και παροχή εργασίας, έναντι χρηματικού τιμήματος –επικράτησε στη μοντέρνα εποχή.
Μακάρι όμως τα πράγματα να ήταν τόσο απλά…
Μακάρι η Ιστορία να προχωρούσε τόσο νομοτελειακά, ξεκάθαρα και χωρίς τις γνωστές φριχτές της παλινδρομήσεις.
Δυστυχώς, στις ημέρες μας - ημέρες σχετικής αφθονίας για αρκετούς, δυστυχώς όχι για όλους - η εμπορία των Ανθρώπων επανεμφανίζεται δριμύτερη, ακόμη πιο απάνθρωπη, ακόμη πιο απειλητική για την αξιοπρέπεια των πιο αδύναμων κι απελπισμένων μελών των κοινωνιών μας· τις περισσότερες φορές γυναίκες και παιδιά.
Καθημερινά οι περισσότεροι γινόμαστε ακόμη και βιωματικοί μάρτυρες των απολύτως πραγματικών φαινομένων της εξαναγκασμένης εργασίας, της πορνείας, της επαιτείας, στους δρόμους που διασχίζουμε, στις πλατείες που ξεκουραζόμαστε, στις διαδρομές προς την εργασία μας.
Γινόμαστε μάρτυρες της απανθρωπιάς του θεάματος των σύγχρονων σκλάβων και δυστυχώς διά του μιθριδατισμού, συνηθίζουμε.
«Συνηθίζουμε το τέρας», έλεγε ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις.
«Κι όταν το συνηθίζεις, αρχίζεις να του μοιάζεις», συμπλήρωνε.
Χρέος μας είναι να μη επιτρέψουμε να συμβεί αυτό.
Είναι ζήτημα προσωπικής ευθύνης να καταγγείλουμε κάθε τέτοιο φαινόμενο, που πέφτει στην αντίληψή μας.
«Γιατί αν δεν σωθεί ο κόσμος, εμείς θα φταίμε».
Κι η σωτηρία του κόσμου πολλές φορές εξαρτάται από τη σωτηρία ακόμη κι ενός, μόνο Ανθρώπου...».