συμπλοκάς, εχώρησας πανεύφημε, και κατετραυμάτισας, των δαιμόνων, τας φάλαγγας. Όθεν Αθανάσιε, ο Χριστός σε ημείψατο, πλουσίαις δωρεαίς. Διό Πάτερ, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών...»
Τη μνήμη του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, «τον υπέρλαμπρον λύχνον τον εν Άθω εκλάμψαντα», μία σημαντική ασκητική και πνευματική μορφή του ορθόδοξου μοναχισμού τίμησαν το Σαββατοκύριακο, μέσα σε ατμόσφαιρα κατάνυξης, δεκάδες άτομα, πιστοί και προσκυνητές στο φερώνυμο παρεκκλήσι του Αγίου, που βρίσκεται στον Ευαγγελισμό Ελασσόνας.
Το απόγευμα του Σαββάτου, τελέσθηκε πανηγυρικός αρχιερατικός Εσπερινός με την καθιερωμένη Αρτοκλασία, όπου χοροστάτησε ο σεβασμ. μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Χαρίτων και συλλειτούργησαν ο «οικοδεσπότης» ιερέας της ενορίας του Ευαγγελισμού π. Γεώργιος Σαπουνάς και ο διάκονος π. Ιάκωβος. Χθες, Κυριακή 5 Ιουλίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Αθανασίου του εν Άθω, τελέσθηκε η πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Έψαλλε χορός ντόπιων ιεροψαλτών. Χαρακτηριστικά, τα όσα αναφέρονται, ανάμεσα στα άλλα, στον βίο του Αγίου: Αποσύρθηκε στην έρημο, όπου ασκήτεψε, μέχρι τη στιγμή που ο Όσιος Μιχαήλ τον όρισε πνευματικό πατέρα του Νικηφόρου Φωκά. Αυτό μεγάλωσε τη φήμη του, πράγμα το οποίο ο ίδιος δεν ήθελε. Έτσι, πήγε στο μοναστήρι του Ζυγού στον Άθω, όπου παρουσιάστηκε με το όνομα Βαρνάβας, επιζητώντας την αφάνεια.
Η ταυτότητά του όμως έγινε γνωστή και ο Νικηφόρος Φωκάς ζήτησε να τον δει και εκδήλωσε την επιθυμία του να γίνει μοναχός. Του ζήτησε μάλιστα να κτίσει μια εκκλησία και ένα ησυχαστήριο στον Άθω, στέλνοντάς του για τον σκοπό αυτό αρκετό χρυσάφι. Έτσι ο Αθανάσιος έκτισε το 963 τη Μονή Μεγίστης Λαύρας στην άκρη του Άθω. Το έτος αυτό θεωρείται και το έτος έναρξης του μοναστηριακού κοινοβιακού βίου στο λεγόμενο πλέον «Άγιο Όρος». Γύρω από το καθολικό της μονής κτίστηκαν κελιά, μαγειρείο, τράπεζα, νοσοκομεία, ξενώνες, υδραγωγείο, μύλος. Πολλοί μοναχοί ήρθαν να ζήσουν στη Μονή υπό την καθοδήγηση του Αγίου Αθανασίου, ο οποίος εφάρμοσε καινοτομίες στο μοναστικό βίο του Αγίου Όρους.
Οι μοναχοί άρχισαν να καλλιεργούν τη γη και να συνδυάζουν την προσευχή με την εργασία και τη δημιουργία, ενώ ως τότε ζούσαν περισσότερο ασκητικό, αναχωρητικό βίο. Στη Μονή αυτή έμεινε ο Άγιος Αθανάσιος για σαράντα χρόνια. Κατά τη διάρκεια οικοδόμησης μιας εκκλησίας, κατέρρευσε ένα τμήμα του τρούλου και τον καταπλάκωσε, με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει, ενώ κατά μία άλλη εκδοχή βρήκε τραγικό θάνατο όταν μαζί με άλλους μοναχούς έπεσαν από την κόγχη του Ιερού.