ξεσπάσει ο κορονοϊός, σταματάει σε κεντρικό φωτογραφείο της Λάρισας και ζητάει να αγοράσει ό,τι παλιό και ληγμένο φιλμ υπάρχει. Είχε πληροφόρηση πως θα βρει σίγουρα. Ένας νεαρός από την Αγιά, λάτρης των vintage και χρήστης των αναλογικών φωτογραφικών μηχανών ψάχνει μέσω διαδικτύου κάποιο 36άρι φιλμ από το 2008 – 2009. Νωρίτερα το είχε αναζητήσει ανεπιτυχώς σε καταστήματα του νομού αλλά λόγω της γενικότερης κατάστασης δεν μπόρεσε να ψάξει αρκετά.
Δύο ενδεικτικές περιπτώσεις παθιασμένων χρηστών ληγμένων φιλμ που καθημερινά χτυπάνε τις «πόρτες» των παλιών και μεγάλων φωτογραφείων της Λάρισας και ζητάνε υλικό για να δουλέψουν.
«Η ρετρολαγνεία είναι μια τάση των τελευταίων ετών στη φωτογραφία» εξηγεί στην «Ε» Λαρισαίος φωτογράφος και ιδιοκτήτης καταστήματος που πολύ συχνά του ζητάνε να κατέβει στην αποθήκη του για να βρει ό,τι παλιό έχει. «Μου τα ζητάνε κυρίως νεαροί που εκδηλώνουν ενδιαφέρον για κάτι το διαφορετικό στη φωτογραφία. Δεν θέλουν τα πάντα αυτοποιημένα. Έχουν αναλογικές μηχανές και θέλουν να πειραματιστούν με αυτές. Έτσι ψάχνουν τα ληγμένα φιλμ».
Ποιος μπορεί να είναι όμως ο λόγος που τα θέλουνε; Η έγχρωμη φωτογραφία στηρίζεται σε θεωρία του Αγγλου Τόμας Γιανγκ, ο οποίος το 1802, αναφερόμενος στον I. Newton, διατύπωσε την υπόθεση κατά την οποία τρία βασικά χρώματα, το ερυθρό, το πράσινο και το κυανό, αρκούν για το μάτι για την αναπαραγωγή όλων των χρωμάτων. Τους λάτρεις των παλιών φιλμ δεν τους ενδιαφέρει ωστόσο να αποτυπωθούν πιστά τα χρώματα, αλλά να βγούν ως αποτέλεσμα διαφορετικοί τόνοι που να θυμίζουν την πρώιμη εποχή του έγχρωμου φιλμ. «Ψάχνουν πολύ έντονα το στυλ του ’70, τότε δηλαδή που οι φωτογραφίες είχαν έντονους κόκκινους ή κίτρινους τόνους».
Το φιλμ έχει διάρκεια ζωής περίπου τρία χρόνια, σύμφωνα με τους ειδικούς. Άρα υποθέτει κάποιος πως εύκολα μπορεί να βρει. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. «Δεν μπορείς να βρεις γιατί δεν υπάρχει κατανάλωση. Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό ανθρώπων πλέον χρησιμοποιούν φωτογραφικές με φιλμ. Έτσι τα καταστήματα έχουν περιορισμένο αριθμό».
Τα μεγάλα ωστόσο καταστήματα είχαν στοκ στις αποθήκες τους. Κάποια από αυτά τα φιλμ τα χρησιμοποιούσαν ακόμα και στις βιτρίνες, για διακόσμηση όμως «ακόμα και αυτά μας πήρανε» εξηγεί χαρακτηριστικά.
Παλιό με παλιό βέβαια έχει διαφορά, καθώς μεγάλο ρόλο παίζει και η συντήρηση του φιλμ, δηλαδή σε τι χώρο φυλασσόταν.
Το φωτογραφικό φιλμ είναι κατασκευασμένο για να αποδίδει σωστά σε συγκεκριμένες πηγές φωτός. Κάθε πηγή φωτός έχει μία συγκεκριμένη θερμοκρασία χρώματος που επηρεάζει τα χρώματα που βλέπουμε. Οι κατηγορίες καθορίζονται με βάση την κλίμακα Κέλβιν, μας εξηγεί ο ειδικός. Όσον αφορά τώρα στην ευαισθησία ενός φιλμ, λέει πως είναι ένα μέτρο σύγκρισης για την ποσότητα του φωτός που χρειάζεται ένα φιλμ προκειμένου να δώσει ένα ευκρινές είδωλο. Η ευαισθησία των φιλμ σήμερα μετριέται με το σύστημα ISO, ενώ παλιότερα συστήματα ήταν τα ASA, DIN και άλλα. Μεγαλύτερος «αριθμός ISO» σημαίνει μεγαλύτερη ευαισθησία. Για παράδειγμα, ένα φιλμ ISO 400 μπορεί με διπλάσια ταχύτητα φωτοφράκτη (δηλαδή με τη μισή ποσότητα φωτός) να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα με ένα φιλμ ISO 200. Για τον λόγο αυτό, τα φιλμ με μεγάλο ISO λέγονται «γρήγορα», ενώ αυτά με μικρό «αργά». Λόγω της κατασκευής των φιλμ, η διαφορά σε ISO σημαίνει και διαφορά στην ποιότητα της εικόνας - τα φιλμς με μεγαλύτερο ISO συνήθως έχουν μεγαλύτερο κόκκο στην εμφάνιση.
Αλήθεια όμως, τα ληγμένα είναι πιο φτηνά από τα κανονικά φιλμ; Ρωτάμε τον ειδικό για να μας απαντήσει αρνητικά. «Το αντίθετο. Είναι πιο ακριβά» εξηγεί και έχει απόλυτο δίκιο. Με μια βόλτα στο διαδίκτυο διαπιστώνουμε πως οι τιμές κυμαίνονται από 2 έως και 10 ευρώ. Ανάλογα με το έτος και το μέγεθος.
