Κτίζουν Παιδεία για λίγους...

8 ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Είναι αλήθεια ότι η διαφορά ηλικίας, τα διαφορετικά βιώματα και προτεραιότητες της φοιτητικής ζωής, δημιουργούν εύκολα την αίσθηση ότι φοιτητές και μαθητές ανήκουν σε διαφορετικούς «κόσμους» και δύσκολα μπορούν από ένα σημείο και μετά να επικοινωνήσουν εύκολα μεταξύ τους τις δυσκολίες και τα άγχη τους, οι μεν στους δε.

Υπάρχει άλλωστε και η επιθυμία των μαθητών να μεταβούν στη επόμενη «κατηγορία», που περιγράφεται ως πιο «άνετη». Τώρα, πόσο «άνετη» ήταν, είναι ή πρόκειται να είναι η φοιτητική ζωή στο μέλλον, ας το αφήσουμε για μια άλλη συζήτηση, αν και νομίζουμε ότι στο κείμενό μας πιάνεται με έναν τρόπο και αυτό το ζήτημα.
Παρ’ όλες τις ανισομετρίες, οι μαθητές/ριες και φοιτητές/ριες που καταγόμαστε απ’ τη Θεσσαλία ή σπουδάζουμε εδώ και υπογράφουμε αυτό το κείμενο, πιστεύουμε ότι φοιτητές και μαθητές έχουν κοινούς τόπους, όπου μπορούν να συναντηθούν οι προβληματισμοί τους που αφορούν στο παρόν και το μέλλον τους. Ένα μέλλον που για «κάποιους» δεν χωράμε όλοι και όλες.
Ας κάνουμε ορισμένες γενικές διαπιστώσεις απ’ την πλευρά μας. Το «σχολείο» όπως το βιώνουμε σήμερα, δεν είναι το ίδιο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Το σχολείο έχει γίνει πιο ταξικό -ξέρουμε, και σε μας λέγανε για «ξύλινο λόγο», αλλά δώστε μας λίγο χρόνο, θα συνεννοηθούμε-, όπως συνολικά η εκπαίδευση στην Ελλάδα. Μια εκπαίδευση που σε όλες τις βαθμίδες της γίνεται πιο ταξική και θα χωράει όλο και λιγότερους απ’ τους «από κάτω», απ’ τα παιδιά των εργατικών, λαϊκών και φτωχών οικογενειών. Προσπαθούν να κτίσουν μία παιδεία «λίγων και εκλεκτών», στην οποία οι σπουδές δεν θα αποτελούν δικαίωμα όλων, αλλά προνόμιο μόνο όσων έχουν οικονομική κυρίως δυνατότητα.
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα αυτά γίνονται για να μας δώσουν «κίνητρο», να ξεχωρίσουν οι «άξιοι», να ανέβει το ακαδημαϊκό κύρος της χώρας, αφού θα φύγουν οι «τεμπέληδες» κ.ά. Ποιοι τα λένε βέβαια όλα αυτά; Οι διάφορες κυβερνήσεις, οι οποίες με την πολιτική που ασκούν υπηρετούν πολύ συγκεκριμένα συμφέρονται και ευθύνονται για την ανεργία στη νεολαία, τη μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό, τους φοιτητές-«τεμπέληδες» που αναγκάζονται να δουλέψουν, μη μπορώντας να παρακολουθήσουν τη σχολή όπως θα ήθελαν. Φυσικά θα έχετε ακούσει για τους «αιώνιους» φοιτητές, για τα όρια σπουδών στα ν+3 έτη και τις διαγραφές, που αναπόφευκτα θα καλεστούμε ως φοιτητές να αντιμετωπίσουμε και που θα πετάξουν έναν μεγάλο αριθμό φοιτητών έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία, αν εφαρμοστούν. Όσον αφορά στους υπογράφοντες, είναι ξεκάθαρο. Θέλουν τους «πολλούς» εκτός των σπουδών, διότι η παραγωγή έχει ανάγκη φτηνό και εύκολα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα.
Αυτή η «ιστορία», όμως, δεν ξεκινάει και τελειώνει στην Τριτοβάθμια. Ξεκινάει από πιο πριν. Ακριβώς αυτόν τον σκοπό έρχεται να παίξει το νέο νομοσχέδιο (ν/σ) του Υπουργείου Παιδείας που δόθηκε στη δημοσιότητα πρόσφατα και στόχο έχει να περάσει μερικά από τα σκληρότερα μέτρα που χρόνια τώρα προσπαθούν να νομοθετήσουν. Καταθέτουν προς ψήφιση αυτό το ν/σ εν μέσω αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης της πανδημίας, η οποία έχει τον λαό και την νεολαία κλεισμένους στα σπίτια μας, αδυνατώντας να συζητήσουμε και να αναζητήσουμε τρόπους για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας.
Με το ν/σ στο Γυμνάσιο και το Λύκειο επαναφέρεται η «βάση του 10» ως προϋπόθεση προαγωγής και απόλυσης των μαθητών. Για τους μαθητές της Γ’ Λυκείου, αυτό ιδιαίτερα πελεκίζει κατά πολύ τις πιθανότητες των μαθητών απ’ τα φτωχότερα και λαϊκά στρώματα να περάσουν σε κάποιο ΑΕΙ, αφού δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για φροντιστηριακά μαθήματα. Άλλωστε, η αντιμετώπιση των Πανελληνίων εκτός από θέμα διαβάσματος και τύχης, είναι και οικονομικό ζήτημα. Αυτό δένεται αρμονικά με την κατεύθυνση για διπλή βάση εισαγωγής, δηλαδή για να μπει κάποιος/α στο πανεπιστήμιο, θα πρέπει να πιάσει το 10 και τη βάση που θα ορίζει αυτόνομα η κάθε σχολή. Επαναφέρουν, επίσης, την «Τράπεζα Θεμάτων» στο Λύκειο, έναν θεσμό «μίνι Πανελληνίων». Η ουσία αυτού του εξεταστικού κόφτη φάνηκε ξεκάθαρα το 2014, με το 40% των μαθητών να κόβονται σε αυτές τις εξετάσεις, ενώ σε ορισμένα σχολεία της Αθήνας, ειδικά στα Μαθηματικά, το ποσοστό ανέβηκε στα 60%.
Οδηγούμαστε σε μια κατάσταση όξυνσης των ταξικών φραγμών και της εντατικοποίησης, της βαθμοθηρίας και του κανιβαλισμού ανάμεσα στους μαθητές και τις μαθήτριες. Όλο και περισσότερο οι γονείς μας θα πρέπει να ματώσουν για τα φροντιστήρια, με το σύστημα να χρεώνει την όποια αποτυχία στους μαθητές που «δεν τα παίρνουν». Σκοπός όλων αυτών, να ξεκινήσει από νωρίς η κατηγοριοποίηση: πόσοι θα φτάσουν μέχρι το Γυμνάσιο και μετά θα τα παρατήσουν, πόσοι θα συνεχίσουν μέχρι το Λύκειο (Γενικό και ΕΠΑΛ -με πρακτικές ανασφάλιστες και απλήρωτες για να «μάθουν τη δουλειά») και πόσοι τελικά από εμάς (με το σταγονόμετρο) θα περάσουν στην Τριτοβάθμια. Σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ψυχολογική πίεση που βιώνουμε ως μαθητές (όπως και οι γονείς), που εντείνει τα άγχη, τα ψυχολογικά προβλήματα και χτυπάει ως και το δικαίωμα στη χαρά της παιδικής και εφηβικής ηλικίας.
Βαρύναμε το κλίμα, αλλά δεν είμαστε εμείς οι σκληροί, σκληρά είναι τα χτυπήματα που δεχόμαστε. Οι μαθητές, οι φοιτητές, συνολικότερα ο λαός. Και λίγα είπαμε.
Παρ’ ότι έχουν περάσει κάποια χρόνια, ξέρουμε τι σκέφτεστε και τι ακούτε. «Τίποτα δεν αλλάζει», «κοιτά εσύ τι θα κάνεις», «ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του» κτλ. Και εμείς στην ίδια κοινωνία μεγαλώσαμε, στην οποία το σύστημα με όλα τα μέσα που διαθέτει, προσπαθεί να μας πείσει στη λογική του ατομικού δρόμου, του ακραίου ανταγωνισμού, της υποταγής και της μιζέριας. Θέλουν μια νεολαία υποταγμένη, να τα τρώει όλα αμάσητα, να λέει και ευχαριστώ για τα ψίχουλα. Η επίθεση όμως στην εκπαίδευση δεν αφορά μόνο τους μαθητές ή τους καθηγητές ή τους φοιτητές. Αφορά όλο τον λαό. Συνολικά μας επιτίθενται. Να μην τους περάσει! Στο χέρι μας, και κανενός άλλου, είναι να ξεπεράσουμε την πολυδιάσπαση και να αντισταθούμε στην επίθεση συλλογικά. Να συζητήσουμε με τον διπλανό μας, τον συμμαθητή μας και τον συμφοιτητή μας, να αισθανθεί ο άλλος (και εμείς μαζί του) πως δεν είναι μόνος του και ότι μαζί έχουμε τη δύναμη να βάλουμε φραγμό στην αντιλαϊκή πολιτική τους, που τσακίζει δικαιώματα. Υπάρχει και άλλη προοπτική, εκτός απ’ αυτή της μαυρίλας, εκείνη του αγώνα, τον οποίο δείχνουν οι προηγούμενες κινητοποιήσεις του κινήματος -μαθητικού και φοιτητικού- στο πλάι του λαού!
Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα καταχτιούνται! Να παλέψουμε μέχρι την ανατροπή του πολυνομοσχεδίου!Ελένη Δαμαλή, φοιτήτρια, πρώην μαθήτρια ΓΕΛ Λιβαδίου Ελασσόνας
Αθανασία Κακαράντζα, φοιτήτρια, πρώην μαθήτρια του 4ου ΓΕΛ
Καρδίτσας
Ελένη Καταλαγαριανάκη, φοιτήτρια στην Αρχιτεκτονική Βόλου,
πρώην μαθήτρια του 1ου ΓΕΛ Ηρακλείου
Θωμάς Κατσιούλας, φοιτητής, πρώην μαθητής του Μουσικού
Σχολείου Λάρισας
Σταύρος Παπαγεωργίου, φοιτητής, πρώην μαθητής του 3ου ΓΕΛ
Λάρισας
Ηλίας Φυτσιλής, φοιτητής, πρώην μαθητής του 2ου ΓΕΛ Καρδίτσας
Ανδρέας Αρζουμανίδης, φοιτητής, πρώην μαθητής του 3ου ΓΕΛ
 Λάρισας
Γιώργος Φιλίππου, μαθητής του 2ου ΓΕΛ Καρδίτσας.