Το μήνυμα του Σεβασμιότατου έχει ως εξής:
«Ἀγαπητοί μου,
Ἔφθασε πάλι ἡ σπουδαιότερη νύκτα τῆς χρονιᾶς, ἡ νύκτα τῆς Ἀναστάσεως! Ἡ νύκτα πού διατρανώνουμε τήν Πίστη μας πώς τό σκοτάδι δεν μπορεῖ νά νικήσει το φῶς! Και τοῦτο ὄχι γιατί το φῶς τῆς λαμπάδας τοῦ καθενός μας, καθώς προστίθεται στο φῶς ἀπό τίς λαμπάδες ὅλων μας, δημιουργεῖ μιά θαυμαστή φωτοχυσία, ἕνα ἐξαίσιο θέαμα, μιά ζωντανή εἰκόνα, πού καταλύει και κατανικᾶ ὅ,τι μαῦρο καί σκοτεινό και ἀπειλητικό. Ἀλλά διότι το Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, το Φῶς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, το Φῶς τῆς ὄντως Ζωῆς ξεπηδᾶ ἀπό τόν κενό Τάφο για νά καταλάμψει τή βεβαία ἐλπίδα μας. Οἱ Χριστιανοί δεν ἐλπίζουμε, γιατί ἔχουμε βεβαιότητα, ἔχουμε σιγουριά, ἔχουμε Πίστη ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ πηγή τοῦ Φωτός, ἡ πηγή τῆς Ζωῆς κι ἐμεῖς ζοῦμε το Φῶς.
Σέ μιά μοναδική ὑπέρβαση τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται πολύ μικρή για νά χωρέσει την Ἀλήθεια πού ἀποκαλύπτεται, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε, νά βιώσουμε, νά λάβουμε την ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως. Πῶς; Με μιά χαρακτηριστική φράση τῆς κατ’ ἐξοχήν Ἀναστάσιμης Προσευχῆς: «Τον Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνοῦμεν και την Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν και δοξάζομεν». Για νά φτάσουμε στην Ἀνάσταση περνᾶμε πρῶτα ἀπό τό Σταυρό και για να Την ὑμνήσουμε και να Τήν δοξάσουμε, πρέπει πρῶτα να Τόν προσκυνήσουμε!
Σαράντα μέρες θα εἶναι μέσα στις Ἐκκλησιές μας κυρίαρχη ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως, συνάμα ὅμως θά δεσπόζει στή δική του θέση καί ὁ Τίμιος Σταυρός. Πῶς; Ἄδειος! Χωρίς το Σῶμα τοῦ Ἀναστημένου Σωτῆρα μας. Ἄδειος για να μᾶς θυμίζει ὅτι εἶναι τό ξύλο τῆς Ζωῆς, τό σύμβολο τῆς νίκης, το ὄργανο τοῦ θριάμβου. Τό μέσο με το ὁποῖο ὁ Χριστός, ἀφοῦ κυριαρχικά παρέδωσε το πνεῦμα Του, θριάμβευσε και στον Ἅδη, νικῶντας ὁλοκληρωτικά τό θάνατο, ἀπελευθερώνοντας τούς ἀπ’ αἰῶνος δεσμίους, χαρίζοντας την ἀθανασία. Προσκυνοῦμε τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ὅπου χύθηκε το Ἅγιο Αἷμα για να ξεπλυθεῖ ὁ ρύπος τῆς ἁμαρτίας και νά βλαστήσει τό δένδρο τῆς αἰώνιας ζωῆς. Προσκυνοῦμε τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ὅπου ὁ Χριστός ἔσβησε ὁλοκληρωτικά το εἰς βάρος μας γραμμάτιο καρφώνοντάς το στό Σταυρό, ὅπου καί ξεγύμνωσε κατανικῶντας καί διαπόμπευσε ὅ,τι δαιμονικό, ὅ,τι σατανικό, ὅ,τι ἀπάνθρωπο (Κολ. β΄, 15).
Ἔχοντας δέ προσκυνήσει τόν Τίμιο Σταυρό, ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε τήν «Ἁγίαν Ἀνάστασιν». Αὐτές οἱ δυό στιγμές τῆς Ζωῆς τοῦ Κυρίου εἶναι τόσο ἀλληλένδετες και ἄρρηκτα συνδεδεμένες, ὥστε ὁ Σταυρός νά λογίζεται ὡς τό προοίμιο καί ἡ ἀνατολή τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ζωή μας γίνεται σταυροαναστάσιμη, καθώς ἐάν θέλουμε νά βιώσουμε την ὄντως Ἀνάσταση πρέπει να ἀνέλθουμε κι ἐμεῖς στο ὗψος τοῦ Σταυροῦ, για νά νεκρώσουμε ὅ,τι ἐμπαθές, ὅ,τι ἀντίθετο στο Θεῖο θέλημα, ὅ,τι ἐγωιστικό. Ὁ Σταυρός προβάλλεται ἄδειος γιατί καλούμαστε ἐμεῖς νά πάρουμε τή θέση τοῦ Μεγάλου Νικητῆ. Καί σταυρώνοντας τόν κακό ἑαυτό μας, νά κάνουμε κι ἐμεῖς τή δική μας διάβαση, τή δική μας ὑπέρβαση, τή δική μας στροφή προς την Ἀλήθεια, το Φῶς τή Χαρά. «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».
«Ὦ Πάσχα λύτρον λύπης», ψάλλει μέ μοναδική ἀνακούφιση ὁ κάθε Ὀρθόδοξος, καθὠς αἰσθάνεται λυτρωμένος ἀπό τήν κατήφεια τοῦ θανάτου! Κι αὐτό εἶναι κάτι πού δέν περιγράφεται, ἀλλά βιώνεται! Δεν ἐξηγεῖται, ἀλλά ὑφίσταται! Ἀπό ὅποιον ζεῖ πνευματικά, ἀπό ὅποιον σταυρώνεται με τό Χριστό για να ἀναστηθεῖ μαζί Του και νά ζήσει την ἀτελεύτητη αἰωνιότητα».
Με ἀναστάσιμους ἀσπασμούς.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἱερώνυμος
