Με λιγότερη κοσμικότητα να βρούμε περισσότερο Χριστό. Η εκκλησία πέρασε αρκετές περιόδους διωγμών κι αυτές ήταν και οι πιο ένδοξες στην ιστορία της. Να μην χάσουμε φέτος λόγω των γεγονότων το φως της Αναστάσεως. Ας δεχτούμε τις περιστάσεις που δημιουργεί ο Θεός και να πορευθούμε κατά το θέλημά Του».
Με αυτά τα λόγια, που ήταν πατρικά μεν, αλλά εμπεριείχαν και επικριτική διάθεση, σχολίασε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου Ιερώνυμος τα τεκταινόμενα λόγω κορονοϊού γεγονότα στον χώρο της εκκλησίας.
Στο κήρυγμά του στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Αχιλλίου, το βράδυ της Παρασκευής στη λειτουργία του Ακαθίστου Ύμνου, ο Ποιμενάχης μάς έστειλε τα δικά του μηνύματα, προς κάθε κατεύθυνση, θέλοντας κυρίως να τονώσει το ηθικό των πιστών και να προσεγγίσει τη νέα πραγματικότητα με μία αισιόδοξη νότα.
Απευθυνόμενος ξανά προς την Υπεραγία Θεοτόκο, ο Μητροπολίτης ανέφερε τα εξής: Είσαι αυτή που προαναγγέλλει την Ανάσταση του Κυρίου, είσαι αυτή που προαναγγέλλει τη μεγάλη μας χαρά, εξού και οι Χαιρετισμοί, την Ανάσταση, που είναι η μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική γιορτή, την οποία τυπικά γιορτάζουμε μία φορά τον χρόνο, αλλά ουσιαστικά κάθε μέρα. Φέτος έχουμε εμπόδια εξωτερικά, αλλά όχι ουσιαστικά. Αυτό όμως αποφάσισε ο Κύριος και θα το σεβαστούμε πλήρως. Φέτος, Παναγία μου, μας δίνεται η ευκαιρία να κατανοήσουμε τι σημαίνει ουσία και τι ο τύπος. Μας δίνεται η δυνατότητα να σκεφτούμε λίγο βαθύτερα, να σκάψουμε λίγο καλύτερα και βαθύτερα μέσα μας, ώστε να καλύψουμε τον ουσιαστικό θησαυρό της Ορθοδοξίας. Ίσως να μας λείπουν οι κατανυκτικές ακολουθίες, το πομπώδες που κυριαρχούσε με την παρουσία του κόσμου στους ναούς. Ωστόσο η ορθοδοξία ξέρει να πανηγυρίζει και να εκδηλώνει προς τα έξω, αυτό που έχει στην καρδιά της και πάλλεται. Όμως αυτά μάλλον πάνε στην άκρη φέτος, δεν θα τα ζήσουμε όπως τα έχουμε συνηθίσει. Να σου πω κάτι Παναγία μου. Καλύτερα, διότι τα τελευταία χρόνια είχα λογισμό βαρύ, γιατί δεν στεκόμαστε στην ουσία του δώρου αλλά στο περιτύλιγμα. Τις περισσότερες φορές καθόμασταν και κοιτάγαμε τις κορδέλες και τις λειτουργίες και το πολύχρωμο χαρτί, με το οποίο ήταν στολισμένο το δώρο, αλλά όχι το ουσιαστικό περιεχόμενο. Φέτος αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε τα πιο βαθιά, τα πιο ουσιαστικά. Να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε, αν μας αξίζει το μεγάλο και θείο δώρο της Ανάστασης. Για να δούμε τι έχουμε κάνει για να κερδίσουμε τον παράδεισο, για να δούμε πόσο έχουμε εργαστεί να υλοποιήσουμε τις εντολές του Θεού. Με θλίβει που βλέπω και ακούω κάποιους που αμέσως μετά το «Χριστός Ανέστη» έτρεχαν στο σπίτι τους, μην τυχόν και κρυώσει η μαγειρίτσα, να κλαίνε και να χύνουν δήθεν κροκοδείλια δάκρυα, να αγανακτούν για τους κλειστούς ναούς. Έρχονταν να κοινωνήσουν και μου εύχονταν «και του… χρόνου». Δηλαδή θα τα λέμε μία φορά τον χρόνο; Τηλεφωνούσαν να ρωτήσουν τι ώρα κοινωνάμε. Όχι τι ώρα ξεκινά ο Όρθρος. Ας είναι. Η εκκλησία έχει πολλούς τρόπους, ακόμα και μέσα στις δυσκολίες, ακόμα και αν παραμένουν κλειστοί οι ναοί, ακόμα και όταν πολλές φορές οι άνθρωποι δυσκολεύονται να βρουν το σώμα και το αίμα του Χριστού να δηλώσει παρούσα. Κάποιοι δεν θέλουν να ακούσουν τη Σύνοδο, γιατί λένε αποτελείται από ανθρώπους που κάνουν λάθη. Ακούμε όμως άλλους ανθρώπους. Τελικά τον Χριστό ποιος τον ακούει; Έρχεται σήμερα η Αγία Μαρία, η Αιγύπτια, να μας διδάξει πώς με τα χρόνια που έκανε στην έρημο, βοήθησε την ψυχή της να κερδίσει το μετάλλιο της αιώνιας ζωής. Ο Θεός της έδωσε την ευκαιρία με τον Αββά τον Ζωσιμά, ο οποίος τη βρήκε τυχαία στην έρημο, να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει (μία φορά στη ζωή της) και έγινε Αγία. Εμείς πόσες φορές έχουμε κοινωνήσει πραγματικά; Ψέλνουμε «ευλογητός συ Κύριε δίδαξόν με, τα δικαιώματά σου», όχι τα δικαιώματά μου. Όταν όλα κυλήσουν ομαλά, κυλήσουν κατά Χριστόν, είμαι σίγουρος ότι να βρούμε τη θεία χάρη και την πνευματικότητα που αναζητούμε, όχι με τους τρόπους που θέλουμε εμείς, αλλά με αυτούς που ξέρει η εκκλησία».
Γ. Ρούστας
