Του Κ. Γκιάστα
«Στη ζωή φίλε μου είναι όλα μάταια και αστεία. Εγώ τουλάχιστον έτσι τα αντιμετωπίζω και θεωρώ πως εκεί πηγάζει το νόημα της ίδιας της ζωής. Βλέπω τους ανθρώπους πώς διασκεδάζουν, τους βλέπω και πώς αποχαιρετούν. Τους σέβομαι και τους φροντίζω τόσο για το ένα όσο και για το άλλο»...
Ο 31χρονος Αχιλλέας αν και... Χειμώνας στο επώνυμο, διατηρεί μια πραγματική «άνοιξη» στις σκέψεις του. Όμως το ακόμα καλύτερο είναι πως τις μετατρέπει και σε πράξεις. Κάθε πρωί σηκώνεται, ανοίγει το ομώνυμο Γραφείο Τελετών που διατηρεί στη Λάρισα και ασχολείται με όλα όσα αφορούν σε μια κηδεία. Ελάχιστοι ωστόσο γνωρίζουν πως λίγες ώρες νωρίτερα με ένα μπουζούκι στα γόνατά του και ένα μικρόφωνο μπροστά του ξεσήκωνε ένα ολόκληρο μαγαζί. Το πρωί νεκροθάφτης το βράδυ μπουζουκτσής, του λέμε τη σκέψη μας και δεν κολλάει στις λέξεις. «Αυτή είναι η αλήθεια κι εμένα μου αρέσει η πραγματικότητα» μας λέει καθώς μας υποδέχεται στο γραφείο του. «Όλα για τους ανθρώπους είναι» συνεχίζει και αρχίζει να μας περιγράφει τη σπάνια – ίσως μοναδική πανελληνίως- περίπτωσή του.
«Το μπουζούκι προϋπήρχε. Μου άρεσε και πήγα σε σχολή. Την τελείωσα και το 2005 ξεκίνησα να παίζω επαγγελματικά σε μαγαζιά. Παίζω μπουζούκι και τραγουδάω» . Λίγο αργότερα ήρθαν και οι τελετές «το 2011 ξεκίνησα το γραφείο κηδειών. Δεν είχε σχέση κανένας από την οικογένειά μου. Ένας κουμπάρος από την Καστοριά με έπεισε να το κάνω. Πήγα εκεί, ήρθα σε επαφή με τον νεκρό και το ξεκίνησα».
Από το κέφι, στη λύπη. Από τη στεναχώρια και τα θλιμμένα βλέμματα, στην έκσταση και τη χαρά. Από τον ελληνικό καφέ και το κονιάκ, στο ουίσκι. Δεν τη λες και εύκολη εναλλαγή. Άσε που γίνονται και μπερδέματα «μια φορά σε ένα γάμο κόντεψα να τους πω συλλυπητήρια αντί να τους πω να ζήσετε. Τι νομίζεις, πως είναι εύκολο πράγμα η συνήθεια; Όμως έρχεσαι σε επαφή με την πραγματικότητα. Βλέπεις και την αρχή και το τέλος. Μου έτυχε περιστατικό να είμαι σε γλέντι με κάποιον και μετά να πάω στο σπίτι, να με πάρουν τηλέφωνο να πάω να τον πάρω. Πέθανε. Θέλω να σου πω πόσο απλά είναι τα πράγματα».
Δύο δουλειές. Διπλός μπελάς στο κεφάλι του «είμαι νόμιμος και στα δύο επαγγέλματα. Έχω προσθήκη δραστηριότητας και δεύτερο κωδικό με το ίδιο ΤΕΒΕ με παροχή υπηρεσιών και σφραγίδα μουσικού. Ωστόσο πεσμένα τα μεροκάματα . Άσε που στις κηδείες ο ΦΠΑ αυξήθηκε και είναι άσχημο για όλους μας».
Σε όλες τις δουλειές οι γνωριμίες παίζουν σημαντικό ρόλο. Και για το μπουζούκι και για τις κηδείες «οι πελάτες μου ήδη ξέρουν αυτήν την ιδιαιτερότητά μου. Πάω σε περιστατικά και το αναφέρουν. Να ξέρεις το παιδί παίζει και μουσική, λένε. Πήγα για παράδειγμα σε μια δουλειά και έκλεισα και άλλη. Ανοίγονται κύκλοι από τη μια στην άλλη. Ένα παράδειγμα είναι πως είχα την κηδεία ενός παππού και μετά έπαιξα και στον γάμο του εγγονού. Είναι η πραγματικότητα και συνδυάζονται. Όταν είσαι ειλικρινής το εκτιμά ο κόσμος. Εγώ δεν κάνω κακό με το να παίζω μπουζούκι. Δεν έχω αφήσει ποτέ ακάλυπτη τη μια δουλειά ή την άλλη».
Τον ρωτάμε και για το ποια είναι πιο δύσκολη για να μας πει: «Το γραφείο κηδειών είναι δύσκολο και στα ιδιαίτερα περιστατικά είναι ακόμα πιο δύσκολα. Το μπουζούκι είναι διασκέδαση. Αποσυμφόρηση. Βγάζεις ό,τι έχεις από μέσα σου».
Βλέπει λοιπόν τον κόσμο από την καλή, τον βλέπει και από την ανάποδη και έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. «Όταν παίζω στα κέντρα μουσική βλέπω γίνεται χαμός όμως όταν είναι να πληρώσει κάποιος για κηδεία αρχίζει και γίνεται δύσκολος. Σου λέει θα πιω θα χορέψω και ό,τι θέλει ας γίνει» και μας χαιρετάει καθώς χτυπάει το κινητό του. Για δουλειά θα είναι υποθέτουμε. Ή για κηδεία ή για γλέντι...
