Του Δημήτρη Βάλλα
Έγινε και αυτό, κάτι σαν survival, εντός πόλης και μέσα στον αστικό ιστό καθώς λόγω κρίσης και αναγκών πολλοί το τόλμησαν και το καθιέρωσαν!
Άρχισαν λοιπόν μετά από χρόνια σε πολλές συνοικίες της Λάρισας να ξανακούγονται οι λαλιές των πετεινών από τα βαθιά χαράματα, αλλά και τα... δειλά βελάσματα κάποιας κατσίκας να θυμίζουν διακοπές σε ορεινό χωριό.
Τα πράγματα είναι απλά. Συμπολίτες μας που διέθεταν κάποιους χώρους και τους χρησιμοποιούσαν σαν κήπους αποφάσισαν να τους εκμεταλλευτούν καλύτερα.
Αγόρασαν λοιπόν πουλιά από πλανόδιους, που ξανάρχισαν με τα αγροτικά να εμφανίζονται στην πόλη, και έστησαν αυτοσχέδια κοτέτσια. Άλλοι συνδύασαν την όλη ενασχόληση και με μπαξέδες στους κήπους ξηλώνοντας τα καλλωπιστικά φυτά, και οι πλέον τολμηροί προχώρησαν και στην εκτροφή δύο ή τριών κατσικιών θέλοντας εκτός από τα αυγά και τα ζαρζαβατικά να εξασφαλίσουν και το γάλα της οικογένειας!
Βέβαια η σχετική νομοθεσία απαγορεύει την εκτροφή τέτοιων ζώων αλλά και τη διατήρηση κοτετσιών στις μεγάλες πόλεις, αλλά μέσα σε όλα αυτά οι σχετικοί κανόνες που είχαν επιβληθεί σε νομαρχιακό επίπεδο θεωρούνται πλέον... ψιλά γράμματα!
Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
Και επειδή η επιβίωση για κάποιους γίνεται ανάγκη ας δούμε τι προβλέπει η σχετική νομοθεσία για οικόσιτα ζώα και πτηνά για την περιοχή μας που εκδόθηκε από τον τότε νομάρχη Λάρισας Γιάννη Φλώρο.
Συγκεκριμένα, για τον νομό ισχύει ακόμα, η από το 1996 απόφαση της τότε Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης που χαρακτηριστικά αναφέρει: «Επιτρέπεται η διατήρηση χωρίς άδεια και ανάλογα με τον πληθυσμό κάθε πόλης και χωριού, των παρακάτω οικόσιτων ζώων από κάθε οικογένεια για τις ανάγκες της σε γαλακτοκομικά προϊόντα, κρέατα και αυγά, σε:
* Χωριά και οικισμούς με πληθυσμό μέχρι 700 κατοίκους:
Μία χοιρομητέρα με τα παράγωγά της μέχρι 25 κιλά, ή 2 αγελάδες με τα παράγωγά τους ή 2 ιπποειδή και 15 αιγοπρόβατα, ή 20 κουνέλια, ή 30 πτηνά (όρνιθες, πάπιες, γαλοπούλες).
* Χωριά και κωμοπόλεις με πληθυσμό 701 έως 2.000 κατοίκους:
Δύο χοίροι, ή μια αγελάδα, ή 15 αιγοπρόβατα, ή ένα άλογο και 15 πτηνά, ή 15 κουνέλια.
* Πόλεις και κωμοπόλεις με πληθυσμό 2001 έως 5.000 κατοίκους:
Ένα χοίρο, ή ένα άλογο, ή μια αγελάδα, ή 5 αιγοπρόβατα και 5 πτηνά, ή 5 κουνέλια.
* Πόλεις άνω των 5000 κάτοικων που χαρακτηρίζονται ως γεωργοκτηνοτροφικές και μόνο στις παρυφές τους:
Δύο αιγοπρόβατα, ή 5 πτηνά, ή 5 κουνέλια.
... Οι πτηνοκτηνοτροφικές εγκαταστάσεις που θα διατηρούνται τα οικόσιτα ζώα και πτηνά θα πληρούν τους επιβαλλόμενους όρους υγιεινής και προστασίας του περιβάλλοντος, όπως καθορίζονται από τις σχετικές Υγειονομικές Διατάξεις».
ΠΡΟΣ... ΠΤΗΝΟΤΡΟΦΟΥΣ
Και επειδή «πενία τέχνας κατεργάζεται» και επειδή η πενία στους καιρούς μας ανθεί και παρουσιάζει ανησυχητικές... τάσεις, εκτός από τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, ορισμένες οδηγίες που εντοπίσαμε στο βιβλίο «Η κότα Α. Παρασκευόπουλου», για όποιον επιμένει στα κοτέτσια κρίνονται ιδιαίτερα χρήσιμες:
«1) Η κότα θέλει υγιεινό κοτέτσι και καθαριότητα στο φαγητό και στο νερό.
2) Πρέπει να κρατάμε τις κότες που μας γεννάνε τακτικά, δηλ. όχι κάτω από 120 αυγά τον χρόνο και από αυτές να βάζουμε αυγά στις κλώσες για πουλιά.
3) Μόλις βλέπουμε ότι μια κότα στέκεται μαζεμένη, δεν τρώει με όρεξη και μαυρίζει το λειρί της ή τρέχει η μύτη της, αμέσως πρέπει να τη βάζουμε χώρια και το καλύτερο να τη σφάζουμε και να απολυμαίνουμε το κοτέτσι.
4) Πρέπει απαραιτήτως οι κότες μας να έχουν όλο τον χρόνο πράσινο. Όλοι ξέρουμε πως οι κότες στα χωριά κοιμούνται ή μέσα στους στάβλους, για ζέστη το χειμώνα, ή κάτω από της σκάλες, ή στο υπόγειο, όχι πάντως σε ξεχωριστό μέρος. Έτσι πρώτα πρώτα κοιμούνται σε μία ατμόσφαιρα, η οποία είναι ανθυγιεινή, δεύτερο δεν καθαρίζονται τακτικά οι κουτσουλιές και τρίτον και σπουδαιότερο εάν παρουσιαστεί μία ασθένεια στο κοτέτσι δεν μπορούμε να την κυνηγήσουμε όπως πρέπει. Πολλές φορές είναι ανάγκη να βάλουμε φωτιά στο κοτέτσι πράγμα που δεν μπορούμε να κάνουμε σήμερα, γιατί θα κάψουμε τον στάβλο ή το σπίτι.
Το κοτέτσι για να είναι υγιεινό πρέπει να είναι ανατολικό-μεσημβρινό και ευρύχωρο, υπολογίζοντας για κάθε κότα 0,20- 0,25 τ.μ. (δηλ. για 25 κότες 5-7 τ. μ.), ανάλογα με το σώμα που έχουν οι κότες,
Πρέπει να φωτίζεται καλά και να αερίζεται, αλλά το βράδυ να κλείνει καλά. Δεν πρέπει να είναι ξύλινο αλλά να είναι χτισμένο με πέτρες, πλίθες ή τούβλα και να είναι σοφατισμένοι οι εσωτερικοί τοίχοι και το ταβάνι για να μην μπορούν να φωλιάσουν και να αναπτυχθούν τα διάφορα παράσιτα. Να είναι δε τον χειμώνα ζεστό και το καλοκαίρι δροσερό. Το πάτωμα του κοτετσιού πρέπει να είναι από μια πλάκα μπετόν αρμέ έξι εκατοστών πάχους και να είναι ψηλότερα από τη γη 1 1/2 μ. Ο δε χώρος από κάτω να χρησιμοποιείται για τις φωλιές, τις ταΐστρες, ποτίστρες και για να προφυλάσσονται οι κότες από τις βροχές και τον ήλιο.
Το κοτέτσι πρέπει να είναι σκεπασμένο επίσης με μια πλάκα λεπτή από μπετόν αρμέ 0,06 μ., ώστε να μπορούμε εν ανάγκη να βάζουμε φωτιά για να καταστρέφουμε διάφορα παράσιτα ή ασθένειες και από επάνω να έχει κεραμίδια, διότι αλλιώς θα είναι τον χειμώνα κρύο και το καλοκαίρι ζεστό.
Οι κουρνιάστρες δηλ. τα ξύλα που κοιμούνται οι κότες πρέπει να βρίσκονται πενήντα (0,50 μ.) πόντους πάνω από το πάτωμα και να είναι από καδρόνια 4-8 πόντους πάχους, να απέχουν μεταξύ τους 40 πόντους και να είναι στο ίδιο ύψος όλα, γιατί αλλιώς θα είναι δύσκολο να μονιάσουν οι κότες στο κούρνιασμα, γιατί όλες θέλουν να ανεβούν στο ψηλότερο μέρος. Τα καδρόνια αυτά πρέπει να τα περάσουμε με κατράμι. Τα στηρίζουμε δε επάνω σε σιδερένια τρίποδα βάζοντας στα πόδια του, ένα μικρό κουτί (από κονσέρβα) με νερό και λίγο φαινικό οξύ. Με το ίδιο σύστημα κάνουμε και τις ποτίστρες με μόνη διαφορά πως το κουτί το κάνουμε από ντενεκέ. Και η ταΐστρα και η ποτίστρα πρέπει κάθε μέρα να καθαρίζεται».
