Χθες το απόγευμα βρέθηκαν στο Γενί Τζαμί της Λάρισας για να διηγηθούν τις προσωπικές τους ιστορίες σε όποιον ήθελε να τις ακούσει. Η χθεσινή εκδήλωση με τίτλο «The Alive Book» («Το ζωντανό βιβλίο») του Οργανισμού Μετανάστευσης, του Δήμου Λαρισαίων και της Εφορείας Αρχαιοτήτων, δεν ήταν μια ακόμα εκδήλωση για το προσφυγικό. Δεν υπήρχαν ομιλίες, ούτε χαιρετισμοί. Υπήρχαν μόνο άνθρωποι που επιθυμούσαν να επικοινωνήσουν, άνθρωποι που ήθελαν να μάθουν και να κατανοήσουν.
Καθισμένοι σε ένα τραπέζι με την ιστορία της ζωής τους γραμμένη σε λίγες γραμμές σε ένα χαρτί μπροστά τους, περίμεναν από τον κόσμο να τους πλησιάσει για να επικοινωνήσουν. Οι διερμηνείς στο πλευρό τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι το βλέμμα τους έλεγε πολλά περισσότερα απ' ό,τι το στόμα τους.
O Ρεμπάζ και η Ζαρακχάν είναι ανδρόγυνο. Δύο νέα παιδιά μόλις 28 και 24 χρονών που όμως φαίνονται αρκετά μεγαλύτερα από την ηλικία τους. Κάθονται δίπλα-δίπλα και φαίνονται αρκετά αμήχανοι. Ο διερμηνέας αναλαμβάνει να τους εξηγήσει. Ο χρόνος συνομιλίας δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 10 λεπτά, αν και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται και περισσότερο για να αντιληφθεί κάποιος ότι πρόκειται για ανθρώπους που οι δυσκολίες της ζωής τούς ανάγκασαν να φύγουν από τον τόπο τους και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον όχι για τους ίδιους, αλλά για τα παιδιά τους. Έχουν 4 παιδιά. Ο Ρεμπάζ λέει ότι ο φόβος τούς ανάγκασε να φύγουν. Έχουν ζητήσει άσυλο και η ημερομηνία της συνέντευξης είναι για το 2021. Αυτό που ζουν τώρα δεν τους ικανοποιεί, έχουν όνειρα και θέλουν να ξεκινήσουν και πάλι τη ζωή τους. Δυσκολεύονται στη Δομή στο Κουτσόχερο, αλλά κάνουν υπομονή και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Ο Ρεμπάζ ονειρεύεται να εργαστεί ως οδηγός και η Ζαρακχάν έχει όνειρο να γίνει δικηγόρος.
«Θα ήθελα να γίνω δικηγόρος στο μέλλον, γιατί στο παρελθόν συνέβησαν πολλές αδικίες στην οικογένειά μου λόγω έλλειψης νόμων. Έτσι θέλω να προστατέψω τους φίλους και άλλους ανθρώπους από το να τους συμβεί το ίδιο» λέει κρατώντας σφιχτά το χέρι του άντρα της.
Στην άλλη γωνία του τραπεζιού δύο νεαρές συζητούν και παίζουν με τα παιδιά τους. Γνωρίστηκαν στη Δομή στο Κουτσόχερο και έγιναν φίλες. Μάλιστα, έχουν και το ίδιο όνομα και επίθετο Αμίνα Μοχάμαντ από το Αφρίν της Συρίας και Αμίνα Μοχάμαντ από το Κουρδιστάν. Οι κόρες τους είναι φίλες, όπως και οι ίδιες.
Και οι δύο θεωρούν ότι η ζωή είναι αρκετά δύσκολη μέσα στη Δομή στο Κουτσόχερο, όμως τους αρέσει η Ελλάδα και θα ήθελαν να μείνουν εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Η Αμίνα στη Συρία ήταν οικονομολόγος και όνειρό της είναι να βρει μια δουλειά πάνω στο αντικείμενό της για να μπορέσει να μεγαλώσει την κόρη της. Τις δυσκολίες που πέρασε τις αφήνει πίσω της, καθώς όπως λέει πρέπει να είναι δυνατή για εκείνη και το παιδί της. Στον έναν χρόνο και κάτι που βρίσκεται στην Ελλάδα προσπαθεί να μάθει ελληνικά μέσω του παιδιού της που πηγαίνει σχολείο, καθώς, όπως λέει, για τους ίδιους δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη. Στο τέλος της κουβέντας η Αμίνα χαιρέτησε στα ελληνικά «Καλό βράδυ κυρία».
Η Αμίνα από το Κουρδιστάν χαμογελά και αφήνει τη φίλη της να μιλήσει. Το μόνο που καταφέρνει να ψελλίσει είναι «Έχω στερηθεί τα πάντα. Το μόνο μου όνειρο είναι να ζήσω ειρηνικά».
Η Χανάν και ο Σιμέλ είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η αγάπη νικά τα πάντα. Η Χανάν από το Μαρόκο και ο Σιμέλ από το Ιράκ γνωρίστηκαν στη Δομή φιλοξενίας στο Κουτσόχερο, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν. Η Χανάν είναι μια χαμογελαστή γυναίκα που ονειρεύεται να έχει μια καλή ζωή. Η ζωή της όπως λέει στο Κουτσόχερο δεν είναι η ιδανική, αλλά ο Σιμέλ την κάνει καλύτερη. Το ζευγάρι ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου μέσα στην Δομή στο Κουτσόχερο στις 5 Φεβρουαρίου του 2019 και η επιθυμία τους είναι να τους δοθεί η ευκαιρία να φύγουν σε κάποια άλλη χώρα, όπου οι συνθήκες θα είναι καλύτερες. Ο Σιμέλ είναι ξυλουργός και διακοσμητής και θέλει πολύ να εργαστεί ξανά.
Το 10λεπτο μαζί τους περνά πολύ γρήγορα και πρέπει κάποιος άλλος να πάρει τη θέση μου. Ήταν μια διαφορετική εμπειρία. Το εντυπωσιακό ήταν ότι κανείς τους δεν είχε πρόθεση να μιλήσει για τον «Γολγοθά» που πέρασαν μέχρι να φτάσουν στη χώρα μας. Κανείς τους δεν μίλησε για δικαιώματα. Όλοι τους όμως μίλησαν για όνειρα. Όνειρα για μια καλή ζωή. Αυτά τα όνειρα που όλοι μας κάνουμε και που όλοι τα δικαιούμαστε.
Της Νατάσας Πολυγένη
