Πριν ακριβώς 50 χρόνια η ζωή χώρισε τους δρόμους τους. Οι άνδρες-γιοι της οικογένειας μπαρκάρουν για την Αυστραλία. Παρά τον πόνο της μάνας, αποχαιρετούν τη γενέθλια γη με μια υπόσχεση: να δουλέψουν σκληρά, να κάνουν οικονομίες και να γυρίσουν γρήγορα για να βοηθήσουν και τις αδελφές τους. Αυτή ήταν η υπόσχεση στη μάνα, πριν «πετάξουν» από την τρυφερή αγκαλιά της.
Αλλά, ως συνήθως, η ζωή αλλιώς τα λογαριάζει.
Ήταν 15Αύγουστος του 1969 όταν, μετά από ένα ακτοπλοϊκό ταξίδι που κράτησε ένα μήνα, πάτησαν το πόδι τους στην άλλη άκρη του κόσμου. Ένα ζευγάρι Ελλήνων τους περίμενε εκεί. Γιόρτασαν μαζί τη γιορτή της Παναγίας. Όπως και πολλές ακόμη τα επόμενα χρόνια. Η ξενιτιά ύφανε καλά τον ιστό της και τους κράτησε εκεί, στη Μελβούρνη. Για πάντα, αλλά όχι πάντα… Θα πηγαινοέρχονταν, αραιά και που, τα επόμενα χρόνια. Ποτέ όμως δεν είχαν βρεθεί και τα 4 αδέλφια μαζί. Η Ευαγγελία, η Ελένη, ο Νίκος και ο Δημήτρης…
Συνέβη φέτος. Μισό αιώνα μετά, με τους γονείς τους να «ζουν» πια στη μνήμη τους, ο Νίκος 76 ετών σήμερα, η Ευαγγελία στα 80, η Ελένη στα 79 και ο –βενιαμίν της οικογένειας- Δημήτρης στα 73 (με τη σειρά που πόζαραν για τη φωτογραφία), αντάμωσαν εδώ στη Λάρισα, όπου τέλεσαν το μνημόσυνο των γονιών τους, με την ελπίδα να τους έβλεπαν από κάπου...
Με οικογένειες πια όλοι τους. Με 3 και 4 παιδιά οι ξενιτεμένοι, αλλά και πολλή δουλειά στα εργοστάσια της Αυστραλίας, πρόκοψαν. Από 2 παιδιά οι αδελφές που έμειναν πίσω. Παρότι μεγάλη η απόσταση, τ’ αδέλφια αλλά και τα παιδιά-ξαδέλφια διατηρούν ζωντανή την επικοινωνία και τις σχέσεις τους. Βοηθάει σ΄αυτό και η τεχνολογία. Η οποία όμως δεν είναι ικανή να υποκαταστήσει τη φλόγα ενός ανταμώματος. Αυτή έκαιγε πάντα μέσα τους, ακόμη κι αν τα χρόνια πλήθυναν κι έγιναν δεκαετίες. Και ήταν φέτος που ήρθε η στιγμή. Να βρεθούν ξανά μαζί.
Η Ευαγγελία, η Ελένη, ο Νίκος και ο Δημήτρης…
Δ.Χ.
