Στις αρχές του καλοκαιριού είχε εξαγγελθεί πρόσβαση σε τρία σημεία στη θάλασσα. Στον Αγιόκαμπο, στην Κάτω Σωτηρίτσα και στο Στόμιο. Αρχές Ιουλίου το πλωτό αμαξίδιο υπήρχε στη θέση του, καθαρός και ο διάδρομος μέχρι τη θάλασσα, εκεί και ο μηχανισμός που τραβάει το αμαξίδιο. Όπως καταγγέλλει όμως Λαρισαίος πατέρας ΑμεΑ «τέλος Ιουλίου, η παραπάνω (ιδανική) κατάσταση είχε αλλάξει δραματικά. Ο μηχανισμός εξαφανισμένος, χωρίς να ξέρει κανείς τι έγινε ( μας είπαν ότι επίκειται η τοποθέτησή του), ο διάδρομος κοντά στη θάλασσα θαμμένος κάτω από την άμμο και οι βραχίονες του αμαξιδίου βιδωμένοι, ώστε να χρειάζεσαι ειδικό κλειδί για να τους ξεκλειδώσεις. Απογοήτευση! Για άλλη μια χρονιά».
Εννοείται ότι προηγουμένως δυσκολεύθηκε να παρκάρει, καθώς όλες οι θέσεις παρκαρίσματος ήταν πιασμένες, ενώ δεν υπάρχει ένδειξη για parking ΑμεΑ. Συνεχίζοντας την περιγραφή της ταλαιπωρίας του ο Λαρισαίος πατέρας ανέφερε: Με μεγάλη δυσκολία λόγω του βάρους του, κατάφερα να μεταφέρω το παιδί μου από το αμαξιδιό του στο πλωτό αμαξίδιο, γιατί δεν κατάφερα να ξεβιδώσω τον πλάγιο βραχίονα. Ακούστηκε ένα κρακ στη μέση μου, αλλά οκ. Συνηθισμένα πράγματα για μας που ζούμε με άτομα ΑμεΑ που δεν μπορούν να βοηθήσουν λόγω της τετραπληγίας. Ο διάδρομος ήταν θαμμένος στην άμμο και κυριολεκτικά πάνω στον διάδρομο είχαν βάλει κάποιοι τις ομπρέλες τους, γιατί δεν φαινόταν. Μας βλέπει μία κυρία έτσι που κοιτούσαμε απογοητευμένοι και μας έδωσε θάρρος. Ελάτε, θα βοηθήσουμε όλοι να κάνει το παιδί το μπάνιο του. Τρέχει, σηκώνει αυτούς που είχαν βάλει την ομπρέλα, που έφυγαν αδιαμαρτύρητα μεν, με ξινισμένες μούρες δε, και αρχίζουμε όσο μπορούσαμε με τις χούφτες να καθαρίζουμε την άμμο πάνω από τον διάδρομο. Με λύσσα έσκαβε κι αυτή και μεις και φώναξε και την εγγονούλα της (7-8 χρόνων) να βοηθήσει. Ήρθε το κοριτσάκι με το κουβαδάκι του και βοηθούσε κι αυτό. Μια άλλη κυρία -τσιριμπίμ – τσιριμπόμ που λέει και στην ταινία- σχολίαζε για τον Δήμο που φταίει, για τους πολιτικούς, για τον Μητσοτάκη, τον Τσίπρα, για τους χαραμοφάηδες του Δήμου που δεν καθαρίζουν κλπ κλπ, αλλά δεν έπιανε να βοηθήσει . Μας ζάλισε με τη μουρμούρα της και την αγριοκοίταξα. Έφυγε λίγο πιο πέρα. Σε λίγο πιάσαμε όλοι μαζί το πλωτό αμαξίδιο και το σπρώξαμε στη θάλασσα. Κούραση - πόνος στη μέση, αλλά έφυγαν όλα με τη χαρούμενη κραυγή του Χρήστου, μόλις ένιωσε τη θάλασσα στο κορμάκι του. Μείναμε πάνω από μία ώρα εκεί απολαμβάνοντας μαζί με το παιδί τη θάλασσα. Η Κυρία μας περίμενε . Πήρε να νυχτώνει. Το κατάλαβα ότι εμάς περίμενε. Με τρόπο είπα και στην υπόλοιπη παρέα να βγούμε. Έτρεξε κοντά μας (πρέπει να είναι 65 χρόνων περίπου). Μας είπε ότι ήταν πολιτική πρόσφυγας από τη Σοβιετική Ένωση και δούλευε στον Δήμο Λαρισαίων. Ήρθαν και άλλοι 2-3 γεροδεμένοι και όλοι μαζί τραβήξαμε έξω το παιδί. Αυτό ήταν το μοναδικό μπάνιο του Χρήστου φέτος. Το όνομα της κυρίας πάνω στην προσπάθεια και την όλη φάση δεν το ρώτησα. Μεγάλη παράλειψη, το ξέρω. Θα το μάθω όμως. Θα ξαναπάμε για μπάνιο ελπίζοντας στη βοήθεια ανθρώπων, όπως η Κυρία που μας βοήθησε. Καλή της ώρα. Ελπίζω να την ξαναβρώ, της χρωστάμε όλοι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και η εγγονούλα με το κουβαδάκι θα γίνει σίγουρα σωστός πολίτης. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι υπάρχει ελπίδα σ' αυτόν τον ευλογημένο αλλά και καταραμένο τόπο». Τα σχόλια είναι περιττά... Πάντως ο δημοτικός σύμβουλος της αντιπολίτευσης Γιάννης Αναστασίου δεσμεύθηκε να φέρει το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Όχι ότι θα γίνει κάτι, αλλά για την τιμή των όπλων. Γιατί το οφείλει στον μικρό Χρήστο.
Γ.Ρ.
