Το μεροκάματο για ορισμένους επαγγελματίες βγαίνει πραγματικά με πολύ ιδρώτα και κόπο. Αγρότες, ελαιοχρωματιστές-οικοδόμοι, ντελιβεράδες, σερβιτόροι σε καφέ στην παραλία το καλοκαίρι «ψήνονται» κάτω από τον καυτό ήλιο.
Ο Αντώνης Αραμπατζής είναι αγρότης στο Αχίλλειο του Δήμου Κιλελέρ. Εργάτης γης από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Τα καλοκαίρια για εκείνον είναι δύσκολα. Θα περίμενε κανείς να έχει συνηθίσει πια, αλλά όπως λέει και ο ίδιος «το να δουλεύεις ώρες ατελείωτες κάτω από τον ήλιο δε συνηθίζεται». Η μέρα του ξεκινά από τα χαράματα. Αντηλιακό, καπέλο και κρύο νερό είναι τα μέτρα προστασίας που λαμβάνει πριν ξεκινήσει για το χωράφι. «Η δουλειά είναι σκληρή και ο ήλιος δεν είναι πια όπως παλιά. Το νιώθεις ότι σου τρυπάει το δέρμα. Προσπαθώ να προστατεύομαι όπως μπορώ, αλλά στη δική μας τη δουλειά είσαι εκτεθειμένος 100% στη ζέστη, αλλά και στις επιθέσεις των κουνουπιών. Να τραβάς όλα αυτά και να έρχεται και το κράτος να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη σου και να παίρνει με τους φόρους τους κόπους. Αυτό και αν δεν παλεύεται» λέει χαρακτηριστικά.
Μία από τα ίδια και η περίπτωση του 38χρονου Παναγιώτη. Ελαιοχρωματιστής στο επάγγελμα. Οι καλοκαιρινοί μήνες είναι μια καλή ευκαιρία για εκείνον να βγάλει καλό μεροκάματο, καθώς τον χειμώνα οι δουλειές είναι λιγοστές. «Δεν αφήνω μεροκάματο. Όπου βγει δουλειά θα πάω. Και στη ζέστη και στο κρύο είμαι μαθημένος. Μου αρκεί να ξέρω ότι θα μπορώ να φέρνω εισόδημα στην οικογένειά μου. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες δουλειές παρουσιάζονται άνοιξη και καλοκαίρι. Τα σπίτια είναι ανοιχτά. Οι νοικοκυρές θέλουν να ετοιμαστούν για να στρώσουν το χειμώνα» αναφέρει. Όσον αφορά στο πώς αντιμετωπίζει τη ζέστη, σημειώνει ότι προσπαθεί να ξεκινά τη δουλειά πολύ νωρίς το πρωί, ώστε κάποια στιγμή το μεσημέρι να φύγει και αν δεν έχει τελειώσει να πάει και κάποιες ώρες το απόγευμα. «Είναι κάποιοι πελάτες που μόνοι τους με διώχνουν μόλις μεσημεριάσει. Καταλαβαίνουν ότι είναι πολύ δύσκολο. Άλλοι πάλι βιάζονται και θέλουν να τελειώσει η δουλειά. Ό,τι θέλει ο πελάτης. Αυτά όμως όταν βάφω εξωτερικά ένα σπίτι ή έχει μερεμέτια. Όταν είσαι μέσα είσαι προστατευμένος».
Αρκετά δύσκολα είναι τα πράγματα και για όσους εργάζονται σε beach bar. O Ηλίας, 23 χρονών, εργάζεται σε καφέ σε παραλία του νομού. Όπως λέει είναι το δεύτερο καλοκαίρι του στη δουλειά και πολλές είναι οι φορές που νιώθει ότι δεν θα βγάλει τη σεζόν. «Το επάγγελμα του σερβιτόρου το κάνω από πιτσιρικάς, όμως στις παραλίες είναι τελείως διαφορετικό. Το περπάτημα στην άμμο με φορτωμένο δίσκο δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Πρέπει να έχεις και φυσική κατάσταση. Τις πρώτες μέρες πονάνε όλα, σιγά σιγά συνηθίζεις. Ακόμη και το κάψιμο στην πατούσα. Τη ζέστη την αντέχω, είναι φορές όμως που θέλω να πετάξω τον δίσκο και να βουτήξω στη θάλασσα. Είναι δύσκολο να βλέπεις τους πάντες γύρω σου να χαλαρώνουν και να κάνουν τις βουτιές τους και εσύ να είσαι εκεί έτοιμος μόλις σηκώσουν το χέρι τους να τους εξυπηρετήσεις» λέει χαρακτηριστικά.
Όσον αφορά στα μέτρα προστασίας παραδέχεται ότι δεν παίρνει κανένα «Ούτε αντηλιακό βάζω, ούτε καπέλο, δεν μπορώ να δουλέψω με αυτό. Το αντηλιακό άντε και να το βάλω από το σπίτι μου, είναι όμως για καμιά ώρα. Δε μπορώ πάνω στη δουλειά να σταματάω για να βάλω αντηλιακό. Δύσκολη δουλειά και την κάνω καθαρά για τα λεφτά. Μαζεύω για ένα ταξιδάκι που θέλω να πάω. Μόλις τελειώσω τις σπουδές μου εννοείται ότι θα ασχοληθώ πιο σοβαρά με την επαγγελματική μου σταδιοδρομία» αναφέρει.
Σαν τον Αντώνη, τον Παναγιώτη, τον Ηλία είναι πολλοί ακόμα. Γιατί το καλοκαίρι δεν σημαίνει για όλους χαλάρωση και βουτιές. Για κάποιους σημαίνει δουλειά και πάλι δουλειά.
Της Νατάσας Πολυγένη
