Ένα απρόσμενα ευχάριστο ξάφνιασμα έπκρυλάσσεται γιά τις φτωχές μας καρδιές, πού συνήθως συνδέουν την Κοίμηση μέ τή θλίψη του θανάτου καί του αποχωρισμού. Αναγνωρίζουμε, βέβαια, πάντα στη μορφή της Παναγιάς μας τήν πηγή της ανεξάντλητης χαράς, άφού ύπήρξε «ή της χαράς δεξαμενή τό πλήρωμα». Διακόνησε στή χαρμόσυνη σιγή της παρθενικής ψυχής της τό μέγα καί παράδοξο θαύμα τής Θείας Ενανθρώπησης. Γι’ αυτό, τό «χαίρε» νυχθημερόν Τής άπευθύνουμε, «χαράς αιτία» Τήν άποκαλούμε. Εκείνη ικετεύουμε, γιά νά γεμίσει τή ζωή μας χαρά. «Χαράς μου τήν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε», τής ψάλλουμε. Καί κάθε γιορτή Της, χαράς είναι απαύγασμα. Στη γέννησή Της πανηγυρίζουμε της «παγκοσμίου χαράς τα προοίμια». Νωρίτερα, στη Σύλληψή Της, ή Αγία Αννα φαιδρύνεταί, χορεύει, χαίρει καί μαζί της «πάντες οι γηγενείς». Ό Ευαγγελισμός Της σηματοδοτεί την πιό χαρμόσυνη προοπτική για την απελπισμένη ανθρωπότητα. Την δέ ήμερα πού ή Παρθένος «τίκτει τον Ύπερούσιον», «πάσα ή κτίσις άγάλλεται καί χαίρει».
Και σήμερα, στήν Κοίμησή Της, παράξενα καί θαυμαστά τελούνται. Ένώ κηδεύεται ή Παναγία μας, ή ψυχή μας γεμίζει άγαλλίαση και προσευχή. Αντί κλαυθμών καί θρήνων, τό «χαίρε Κεχαριτωμένη» δεσπόζει στή γιορτινή υμνολογία. Πρόκληση, ίσως, γιά τήν ανθρώπινη λογική μας, αναμφισβήτητα, όμως, έκφραση αύθεντικού εκκλησιαστικού βιώματος, άνοιγμα του στοχασμού μας σε ορίζοντες ούράνιας μακαριότητας.
Χαίρει καί λαμπρύνεται όλο τό ανθρώπινο γένος, μέ αφορμή τή θεϊκή δόξα της Παναγιάς μας. Αναλαμβάνεται ή Βασίλισσα στή Βασιλεία του Υιού Της, Μεθίσταται στούς ούρανούς ό έμψυχος θρόνος τού ούρανού. «Τήν Ζωήν ή κυήσασα πρός Ζωήν μεταβέβηκεν». Πορεύεται ή Μητέρα της ζωής πρός τήν Ζωήν, καί ό τάφος Της, «κλίμαξ πρός ούρανόν» αναδεικνύεται.
Εύφρόσυνα πανηγυρίζουμε καί όσοι προστρέξαμε σήμερα καί συναχθήκαμε στή χάρη Της. Δέν θρηνούμε τόν άποχωρισμό, δεν θλιβόμαστε γιά τήν απουσία της Μητέρας τού Θεού άπό κοντά μας. Αντίθετα, βιώνουμε τήν Κοίμησή Της ώς βεβαιότητα της συνεχόμενης άγαπητικής παρουσίας Της στή ζωή μας.
Σκιρτούν οί καρδιές μας, γιατί νιώθουμε τήν Παναγία κοντά μας, ώς Μάνα, έτοιμη νά συνδράμει στήν αδυναμία μας, νά μας ενθαρρύνει μέ τήν έπιείκειά Της, νά μάς ζεστάνει μέ τή συμπόνοιά Της, νά απαλύνει τόν πόνο μας μέ τή μητρική Της στοργή. Γευόμαστε τή γλυκύτητα της επικοινωνίας μαζί Της, ξεδιπλώνουμε μπροστά Της τις βαθύτερες πτυχές των συναισθημάτων μας, καί εμπιστευόμαστε στη χάρη Της κάθε κρυφό μας πόθο και καημό.
Άγάλλονται οί ψυχές μας, γιατί νιώθουμε την Παναγία κοντά μας, ώς μεσίτρια. Μπορεί νά σιώπησαν κατά την Κοίμηση τά χοϊκά Της χείλη, δεν παύει όμως τό άείλαλο πρεσβευτικό Της στόμα νά μεσιτεύει γιά τό άνθρώπινο γένος. Και άν έχουν ύποσταλεί οι άγιες καί θεοδόχες παλάμες Της, δεν κουράζεται άκατάπαυστα νά τις προβάλλει δεητικά στόν Δεσπότη Υιό Της γιά την οικουμένη ολόκληρη.
Χαίρει και αισιοδοξεί καί άναπτερώνεται ολόκληρη ή υπόστασή μας, γιατί νιώθουμε την Παναγία κοντά μας, ώς κραταιά Προστασία, σκέπη, καταφυγή καί στήριγμα στό ζοφερό μονοπάτι της μοναχικής, πολλές φορές, πορείας μας. Αν έκλεισαν τά σεπτά μάτια Της κατά την Κοίμησή Της, οί νοεροί οφθαλμοί Της δέν βασιλεύουν ποτέ• καί έτσι όέν παύει νά επιβλέπει έν ευμενείς άνύστακτα «έπί τήν χαλεπήν μας κάκωσιν». Δέν παύει νά γιατρεύει, νά θαυματουργεί, νά άποδεικνύει ηγεμονικά ότι «έν τή Κοιμήσει Της ού κατέλυε τόν κόσμον».
Σήμερα, πού ή Εκκλησία μας προπέμπει μέ κατάνυξη τό έγκαλλώπισμα της οικουμένης, τή Δέσποινα τού κόσμου πρός τά «άνω βασίλεια», μέ δέος αποζητούμε, σέ τούτη τήν ουράνια άνάβαση νά συμμετάσχουμε, νά βιώσουμε τό μυστήριο, νά μεταλάβουμε άπληστα τήν έόρτια εύδοκία. Έχουμε, άλλωστε, ιδιαίτερα στίς ήμερες μας, άνάγκη γιά μία άνάσα χαράς καί ελπίδας, γιά λίγο ουρανό στήν πεζή μας καθημερινότητα. Γι' αύτό σέ Εκείνη καταφεύγουμε, τήν όντως γέφυρα «τήν μετάγουσαν τούς έκ γης πρός ούρανόν».
Ελπίδα πού μας παρέχει ώς μεσίτριά μας, μέ την αυτοπεποίθηση της κραταιάς προστασίας Της στη ζωή μας, Της απευθυνόμαστε αυθόρμητα καί Την Ικετεύουμε:
Παναγία Μητέρα μας, Κεχαρίτωμένη Θεοτόκε, σκύψε από τά ουράνια δώματά Σου, καί σκέπασε μέ τη χάρη Σου τίς φτωχές μας καρδιές. Κάνε μας κοινωνούς της δικής Σου άληκτης καί ουράνιας χαράς. Χαρίτωνε τόν Λογισμό καί τίς πράξεις μας. Σκόρπισε τά σκοτάδια τής ψυχής μας μέ τό φως τής παρουσίας Σου. Αρκεί μία άκτίνα από τό Λαμπύρισμα τής στοργής Σου, γιά νά ξαστερώσει ό ουρανός τής ψυχής μας, όταν «τά νέφη των Λυπηρών» μας πολιορκούν. Αρκεί ή χαρμόσυνη βεβαιότητα ότι «έν τη Κοιμήσει Σου ού κατέλιπες τόν κόσμον», γιά νά αναθαρρήσει ή ψυχή μας. «Τεΐνον τό ούς Σου Αγνή», καί άκουσε τό μίλημά μας, όπως κάθε μάνα άφουγκράζεται τά ψελλίσματα του παιδιού της. Κράτησε τό άδύναμο χέρι μας. Σού τό απλώνουμε σάν τά μικρά παιδιά, γιά νά ασφαλιστούμε καί νά άπολησμονηθούμε «υπό τήν Σήν εύσπλαγχνίαν», γιά νά αποθέσουμε στά δυνατά Σου χέρια τίς μέριμνες καί τά βάσανά μας. «Σκέπη γενού ήμίν καί προστασία καί άντίληψις καί καύχημα». Ανάβλυσε στίς ψυχές μας «τής εύεργεσίας τόν πλούτον». «Χαράς μας τήν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε, ή τής χαράς δεξαμενή τό πλήρωμα». Αμήν.
Μετά θερμών πατρικών εύχών καί τής έν Κυρίω άγάπης
Ο Τοποτηρητής Μητροπολίτης Ιγνάτιος
