Γηροκομείο σκέπη θαλπωρής, για όσους ψάχνουν φροντίδα να βρουν. Τη ζωή τους ολάκερη νοσταλγούν, στον «αγέρωχο χρόνο» μιλούν.
Καθισμένος παράμερα ο τροφός, το μπαστούνι χτυπά δυνατά, σιγοτραγουδώντας σαράντα παλικάρια από τη Λιβαδειά.
Στους διαδρόμους απ’ το βάθος ακούγεται μια σπαστή προφορά: Μπονζούρ μεσιέ ένας κύριος μου μιλά. Πλησιάζω, τον ρωτώ ευγενικά, αν γνωρίζει τη γλώσσα. Ναι, μου απαντάει -αλα Γαλλικά. Μικρός μετανάστευσα εκεί βρήκα δουλειά. Και η ζωή στο Παρίσι πως ήταν; Ντόλτσε βίτα τα βράδια και τρίψιμο - λούστρα το πρωί.
Όπως πήρα την έξοδο για να βγω στην αυλή, μια γριούλα με σταματά: Πες μου παιδάκι μου θα ξανά έρθεις να μας δεις; Το αγόρι μου λείπει στα ξένα κι εγώ είμαι εμόνη μου εδώ, ενενήντα χρονών έχω γίνει και ούτε ξέρω αν θα τον εματαδώ…
Δημοτικό Γηροκομείο Λάρισας 2018…
Βασ. Πούλιου
