«Είναι ένα παιδί», σκέφτηκαν κάποιοι, «αύριο μπορεί να είναι το δικό μου παιδί», είπαν άλλοι και όλοι μαζί έδειξαν την αλληλεγγύη τους. Αμέσως βγήκαν κουμπαράδες, διοργανώθηκαν συναυλίες και εκδηλώσεις.
Τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι η σιωπή έχει σπάσει, όταν κάποιος αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα βγαίνει ανοιχτά και ζητά βοήθεια. Ειδικά όταν την ανάγκη αυτή την έχει ένα παιδί. «Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να ζητήσει βοήθεια. Το κάνει όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη και ειδικά όταν αυτή η ανάγκη έχει ένα τέτοιο θέμα όπως είναι τα παιδιά που μας ευαισθητοποιεί όλους. Δεν το κάνουμε εύκολα. Επιθυμούμε να είμαστε στη θέση αυτών που βοηθούν παρά αυτών που έχουν ανάγκη από βοήθεια», αναφέρει ο Γιώργος Γιαννούσης, ψυχοθεραπευτής, οικογενειακός θεραπευτής.
«Η αλληλεγγύη είναι ελπίδα, αξιοπρέπεια, αντίσταση», σημειώνει και εξηγεί στη συνέχεια «όλες αυτές οι πράξεις είναι πράξεις που εκφράζουν μια ελπίδα και έχουν ένα υπόβαθρο αξιοπρέπειας και δείχνουν ότι όλα αυτά τα ιδεώδη του ανθρωπισμού είναι καλά φυτεμένα στους Έλληνες. Είμαστε ένα λαός που ιστορικά έχει περάσει πάρα πολύ δύσκολα και όταν χρειαστεί επιδεικνύει πολύ γρήγορα αυτά τα θετικά του αντανακλαστικά. Κουβαλάμε αυτό που έλεγε ο Θουκυδίδης ότι αν δεν είναι καλά η πόλη τότε δεν ευτυχεί ο καθένας ξεχωριστά. Χρειάζεται όλοι μαζί να είμαστε καλά σαν συλλογικότητα. Όταν ένα κομμάτι αυτής της συλλογικότητας νοσεί, πονά, τότε χρειάζεται να προστρέξουμε».
Με αφορμή την υπόθεση της μικρής Ελένης η κοινωνία της πόλης έδειξε ότι πολύ γρήγορα μπορεί να λειτουργήσει σαν μια «συμβολική μητέρα» όπως τη χαρακτηρίζει ο κ. Γιαννούσης προσθέτοντας «που θα αγκαλιάσει ένα πληγωμένο μέλος της ή και θα συντρέξει ακόμα και με τη θυσία της για να βοηθήσει, καθώς θυσιάζει από το υστέρημά της».
Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η κοινωνία είναι ανθρώπων που αυτοαπομονώθηκαν ακούγοντας όμως τον πόνο του άλλου. «Η κρίση μοιάζει να μας έχει απομονώσει, έχει αυξήσει όμως τις κεραίες μας και την ανθρωπιά μας εκεί που χρειάζεται. Υπάρχει όμως το αρνητικό υπόστρωμα που δείχνει ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Θεωρούμε ότι αν εμείς δεν συντρέξουμε, αυτό το πρόβλημα μπορεί να μη λυθεί. Ή αν θα λυθεί θα λυθεί μερικώς. Είμαστε περισσότερο αλληλέγγυοι κοινωνικά αλλά δεν έχουμε καθόλου εμπιστοσύνη στους θεσμούς».
Παράλληλα χαρακτηρίζει την αλληλεγγύη ως αντίσταση υποστηρίζοντας ότι «πολλές φορές αυτές οι πράξεις είναι πράξεις αντίστασης και δεν το εννοώ με την πολιτική έννοια, αλλά ότι είναι αντίσταση στη μιζέρια, στον φόβο και κυρίως στη ματαίωση. Ότι δεν χάθηκαν όλα, ότι μπορούμε να το παλέψουμε».
Όλα όμως αυτά τα συναισθήματα αλληλεγγύης τα ενεργοποιεί και ο φόβος. Ο φόβος μην πάθουμε και εμείς το ίδιο. «Στην κρίση αυτό λειτούργησε πολύ. Διότι όλοι πια φλερτάρουν με την ανεργία, με τη δυσκολία της επιβίωσης δεν αφορά πλέον κάποιους λίγους αλλά αφορά τους περισσότερους. Ο φόβος μάς έχει κάνει πιο ευαισθητοποιημένους χωρίς να μας έχει κυριεύσει εντελώς. Οι Έλληνες δείχνουν μια απίστευτη αντοχή, και δείχνουν αντοχή γιατί λειτούργησε θεραπευτικά σαν μαξιλαράκι ασφαλείας η οικογένεια. Δείχνουν μια αντοχή αλλά ο φόβος τούς έχει κάνει να σκέφτονται διαφορετικά. Τρέχουμε να βοηθήσουμε με την ελπίδα ότι και κάποιοι άλλοι θα τρέξουν για εμάς».
Ζωή Παρμάκη
