Σήμερα, ο πολυμήχανος Λαρισαίος έχει εξελίξει τεχνικά τις κατασκευές του με ειδικά σχεδιασμένα εξαρτήματα και ελαφρά υλικά, ενώ πρόσφατα η Χειρουργική Κλινική της Κτηνιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας τού χορήγησε και βεβαίωση καταλληλότητας των αναπηρικών αμαξιδίων. Μάλιστα, η μελέτη του πάνω στο αντικείμενο έχει προχωρήσει τόσο που κατασκεύασε μέχρι και αμαξίδιο για μια οικόσιτη πάπια, ενώ αυτό το διάστημα μελετά τη δημιουργία αντίστοιχου βοηθητικού «οχήματος» για ινδικό χοιρίδιο!
Ο Λαρισαίος Βασίλης Τζιγκούρας πριν από τρία χρόνια, όταν έφτιαχνε το πρώτο αναπηρικό αμαξίδιο για ένα σκυλάκι δεν φανταζόταν ότι μετά από πολλές, κοπιαστικές προσπάθειες θα έφτανε να κατασκευάζει συστήματα που βελτιώνουν την καθημερινότητα πολλών ανάπηρων ζώων, όπως μια αρκούδα που φιλοξενείται στον Αρκτούρο και εσχάτως μια πάπια, που ζει με μια οικογένεια στην Κρήτη.
Ο ίδιος απευθύνθηκε στη Χειρουργική Κλινική του Τμήματος Κτηνιατρικής της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, για να γίνει έλεγχος των προϊόντων του και να διαπιστωθεί κατά πόσο είναι ασφαλή, πρακτικά και γενικώς, κατάλληλα για χρήση σε ζώα με κινητικά προβλήματα. Για τον σκοπό αυτό, ο κ. Τζιγκούρας προσκόμισε αναπηρικό αμαξίδιο για ζώα συντροφιάς, σκύλο με παράλυση των οπισθίων άκρων καθώς και εκτενές οπτικοακουστικό υλικό, που παρουσίαζε τη χρήση των αμαξιδίων αυτών σε πληθώρα περιστατικών.
Κατά τον έλεγχο του αμαξιδίου από την επίκουρη καθηγήτρια, κ. Αικατερίνη Σιδέρη, διαπιστώθηκε ότι ο κατασκευασμένος από αλουμίνιο, σκελετός του είναι ελαφρού τύπου με δυνατότητα εύκολης ρύθμισης του ύψους του, οι ρόδες του είναι συμπαγείς και κατάλληλου μεγέθους, διευκολύνοντας έτσι τη μετακίνηση και εξασφαλίζοντας, σε μεγάλο βαθμό, την απορρόφηση των κραδασμών. Από τη μελέτη του οπτικοακουστικού υλικού του κ. Τζιγκούρα, με κλινικά περιστατικά στα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί τα παραπάνω αμαξίδια αλλά και από τη δοκιμή αμαξιδίου στον σκύλο με παράλυση των οπισθίων άκρων που προσκόμισε στην Κλινική, διαπιστώθηκε από την κ. Σιδέρη, ότι τα ζώα μπορούν με τη βοήθεια των αμαξιδίων αυτών, να κινηθούν με ασφάλεια και ευκολία, ανακτώντας έτσι τη δυνατότητα ανεξάρτητης μετακίνησής τους και, κατά συνέπεια, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής τους.
Όπως εξηγεί ο κ. Τζιγκούρας στην Ελλάδα δεν υπάρχει επίσημος φορέας που να πιστοποιεί αυτού του είδους τις κατασκευές και αυτός ήταν ο λόγος που απευθύνθηκε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. «Δεν έχω αμφισβητηθεί για τη δουλειά μου» αναφέρει. «Το αντίθετο, έχω καταγεγραμμένες μαρτυρίες από εκατοντάδες πλέον ευχαριστημένους κηδεμόνες, που είδαν τα ζωάκια τους να αποκτούν ξανά φυσιολογική καθημερινότητα. Ήθελα, όμως, ένα έγγραφο που να έχει την επιστημονική έγκριση ανθρώπων που γνωρίζουν καλά το αντικείμενο και μπορούν με σιγουριά να πουν ότι τα αμαξίδια που φτιάχνω είναι κατάλληλα για χρήση». Παράλληλα, όπως εξηγεί, έχει ξεκινήσει νομική διαδικασία για την αναγνώριση του επαγγέλματος του κατασκευαστή αναπηρικών αμαξιδίων για ζώα, η οποία – ελπίζει – ότι βρίσκεται σε τελικό στάδιο.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΡΚΟΥΔΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΑ
Αν και τα πρώτα αμαξίδια που έφτιαξε ο κ. Τζιγκούρας ήταν για σκύλους, γρήγορα και καθώς η φήμη του εξαπλώθηκε, απευθύνθηκαν σε εκείνον και κηδεμόνες άλλων κατοικίδιων που ήθελαν να χαρίσουν στα αγαπημένα τους ζωάκια τη δυνατότητα της ελεύθερης κίνησης. Μεταξύ άλλων έχει φτιάξει αμαξίδια – τέσσερα για την ακρίβεια – για έναν αρκούδο που φιλοξενείται στο καταφύγιο άγριας ζωής του Αρκτούρου, ενώ η τελευταία του «παραγγελία» ήταν να δημιουργήσει αμαξίδιο για μια οικόσιτη πάπια, που εξαιτίας έλλειψης κάποιων βιταμινών απέκτησε κινητικά προβλήματα. «Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται υπερβολικό, όμως υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να «σώσουν» διαφόρων ειδών ζώα. Δεν χρειάζεται να είναι σκύλος ή γάτα. Όποιο ζώο έχει ανάγκη είμαστε εδώ για να το βοηθήσουμε» λέει ο Λαρισαίος κατασκευαστής ενώ συμπληρώνει ότι αυτό το διάστημα μελετά την κατασκευή αμαξιδίου για ινδικό χοιρίδιο.
Παναγιώτα Φούντα
