Εξάλλου, η πρώτη και βασική αρχή, της διακήρυξης του Τυρόλο επισημαίνει τα εξής: Οι ορειβάτες και οι αναρριχητές ασκούν το άθλημά τους κάτω από συνθήκες όπου υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος και η εξωτερική βοήθεια μπορεί να μην είναι διαθέσιμη. Με αυτό κατά νου ασκούν τη δραστηριότητά τους αυτή, με δική τους ευθύνη και είναι υπόλογοι για την ασφάλειά τους. Οι πράξεις των ατόμων δεν θα πρέπει να θέτουν σε κίνδυνο τους γύρω τους ούτε και το περιβάλλον.
Κάθε ορειβάτης όσο έμπειρος και αν είναι μπορεί να κάνει λάθος. Ο επιβλητικός Όλυμπος, το βουνό των Θεών ακόμα και τους χειμερινούς μήνες αποτελεί σημείο δράσης, περιοχή ανάβασης. Οσοι γνωρίζουν το βουνό το χαρακτηρίζουν επικίνδυνο. «Δεν είναι εύκολο», λένε «το μικροκλίμα του, οι συχνές αλλαγές του καιρού καθιστούν δύσκολη την ανάβαση. Η άγνοια θέτει έναν ορειβάτη σε κίνδυνο. Οι έμπειροι δεν είναι αθάνατοι. Υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους ή υποτιμούν τις συνθήκες».
Οι περισσότεροι γνωρίζουν το vertigo από τους πιλότους στα αεροσκάφη. Ο διασώστης της 8ης ΕΜΑΚ Λάρισας Θανάσης Καρέλας εξηγεί για το vertigo στο βουνό. «Το γεγονός ότι ο Όλυμπος είναι κοντά στη θάλασσα δημιουργεί μικροκλίμα. Αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται ομίχλη. Οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν γρήγορα. Όταν πέσει η ομίχλη και η περιοχή είναι χιονοσκεπής ο εγκέφαλος του ανθρώπου μπλοκάρει. Πέρα από τον προσανατολισμό του, χάνει την ισορροπία του και παθαίνει vertigo». Η μόνη λύση για να βρει την ισορροπία, λέει στην «Ε» είναι «να περπατά κοιτώντας τα παπούτσια του, αν δεν διαθέτει gps. Για να εντοπιστεί από τους διασώστες θα πρέπει να πάει σε ένα σημείο γνωστό, κατά προτίμηση στην κορυφή».
Οι πλαγιές από την πλευρά της Ελασσόνας είναι πιο βατές σε σχέση με την περιοχή της Κατερίνης. «Ωστόσο οπουδήποτε και αν πάμε ενημερώνουμε πάντοτε κάποιον δικό μας άνθρωπο για τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε σε περίπτωση που χαθούμε», σημειώνει ο κ. Καρέλας προσθέτοντας για ακόμα μια φορά ότι «αποφεύγουμε να ανεβούμε μόνοι μας. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δείχνουν οι αναβάτες στα λεγόμενα “φρύδια”. Τα “φρύδια” δημιουργούνται κυρίως στα άκρα και είναι προεξοχές χιονιού σαν μπαλκόνια αιωρούμενα πάνω από γκρεμούς. Δημιουργούνται από ισχυρούς ανέμους που μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες χιονιού. Αν σταθεί δηλαδή κάποιος πάνω τότε το χιόνι από το βάρος υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να υποχωρήσει και να βρεθεί στο κενό. Πολλά ατυχήματα έχουν σημειωθεί και στην Ελλάδα με αυτό τον τρόπο».
Οι ορειβάτες εξηγούν ότι κανείς δεν ξεκινά για το βουνό με σκοπό να χαθεί. «Όταν έχεις αμφιβολία γυρίζεις πίσω. Ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος, και σε περίπτωση ανάγκης τηλεφωνούμε στο 199 ή στο 112», σημειώνει ο διασώστης της ΕΜΑΚ.
ΑΝΑΒΑΣΗ
Για να ανεβεί κάποιος στο βουνό των Θεών θα πρέπει να είναι έμπειρος, να έχει πάρει κάποια μαθήματα από την Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης, να απευθύνεται σε έναν οδηγό βουνού, να μην ανεβαίνει ποτέ μόνος του, γιατί η διάσωση έρχεται μετά το ατύχημα. «Πολύ σημαντικό για το χειμερινό βουνό η πολύ καλή φυσική κατάσταση γιατί στο χιόνι και ειδικά στο φρέσκο ή μαλακό χιόνι χρειάζεται πολλαπλάσια προσπάθεια», υπογραμμίζει ο Θανάσης Καρέλας.
Ο κατάλληλος εξοπλισμός είναι αυτός που «ανεβάζει» τον ορειβάτη στο βουνό και που θα τον «επιστρέψει» με ασφάλεια στο σπίτι του. Ορκίζονται στην αδρεναλίνη που νιώθουν κάνοντας ορειβατικό σκι στα χιονισμένα βουνά. Δεν συγκρίνουν με τίποτα την ελευθερία που νιώθουν στις κατάλευκες πλαγιές. Κάθε σημείο όμως του σώματός τους θα πρέπει να είναι καλυμμένο με τα κατάλληλα αθλητικά είδη που προστατεύουν από το κρύο και το χιόνι.
Μπουφάν, παντελόνι, φλις, διπλά ισοθερμικά, διπλές κάλτσες (για αλλαγή αν χρειαστεί), κασκόλ, μάσκα, κράνος, αδιάβροχο και αντιανεμικό, με ειδική μεμβράνη αδιαβροχοποίησης και αναπνοής, μποτάκια, γκέτες για το χιόνι, κραμπόν, πιολέ, μπατόν, χιονοβατήδες, τηλέφωνο, gps, power bank, φακό, σουγιά, λίγο σχοινί, χάρτη, πηξίδα, αναπτήρα ή σπίρτα, αντηλιακό, ειδική συσκευή εντοπισμού, όλα στη θέση τους. Το σημαντικότερο όμως στην ορεινή αναρρίχηση σε χιονισμένη ή παγωμένη πλαγιά σύμφωνα με τους ορειβάτες είναι η σχοινοσυντροφιά. Πρόκειται για το δέσιμο της ομάδας με σχοινί που σε συνδυασμό με τον υπόλοιπο εξοπλισμό σε περίπτωση που κάποιο από τα μέλη της ομάδας πέσει, τότε όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να τον συγκρατήσουν. Όσοι παίρνουν τα βουνά θα πρέπει στο σακίδιό τους να διαθέτουν τροφή που θα τους καλύψει για περισσότερες από μία ημέρες, όπως είναι ξηροί καρποί, μπάρες ενέργειας, σοκολάτα και νερό.
Ζωή Παρμάκη
