Υπό βροχή και με μια σεμνή τελετή τιμήθηκε χθες το πρωί στον χώρο του μνημείου που βρίσκεται μπροστά στο Κλειστό Γυμναστήριο στην οδό Καρδίτσης, η μνήμη των πεσόντων αξιωματικών και στρατιωτών του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την τιμή και την αξιοπρέπειά τους αρνούμενοι να παραδώσουν τη Σημαία του Συντάγματος στους Γάλλους εισβολείς στη Θεσσαλία. Η μάχη που έγινε στην περιοχή Μεζούρλο-λίγο έξω από τη Λάρισα- έλαβε χώρα το 1917 στην κορύφωση του Εθνικού Διχασμού και ονομάστηκε «Μάχη της Σημαίας». Η εκδήλωση που διοργανώθηκε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά από τον Σύλλογο Φίλων Ιστορίας Ν. Καρδίτσας και την Επιτροπή Εθνικής Μνήμης και Παράδοσης ξεκίνησε με επιμνημόσυνη δέηση και ακολούθησαν χαιρετισμοί από τον αντιπεριφερειάρχη Λάρισας κ. Δ. Παπαδημόπουλο, τον περιφερειακό σύμβουλο των «Ελεύθερων Θεσσαλών» κ. Δ. Μητσιούλη και τον πρόεδρο του Πατριωτικού Ελληνικού Συνδέσμου κ. Στέλιο Χάμο. Ακολούθησε ομιλία και αναφορά στο ιστορικό της μάχης από τον δικηγόρο κ. Κ. Τάταρη ο οποίος επισήμανε ότι όταν οι Έλληνες είναι διχασμένοι τότε ακολουθεί εθνική καταστροφή ενώ αντίθετα ενωμένοι θριαμβεύουν. Αναφέρθηκε τις δραματικές ομοιότητες με τη σημερινή ιστορική συγκυρία και έκλεισε την ομιλία του ευχόμενος να τεθεί αυτή η εκδήλωση υπό την αιγίδα του Δήμου και της αρμόδιας στρατιωτικής αρχής για να αναδειχθεί ως σύμβολο ενότητας.
Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων και η τελετή ολοκληρώθηκε με τον Εθνικό ύμνο.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τον Ιούνιο του 1917 (με το παλαιό ημερολόγιο), η Ελλάδα ζούσε τις ημέρες του Διχασμού και τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Βόρεια Ελλάδα του βενιζελικού κράτους της Θεσσαλονίκης, βρισκόταν ουσιαστικά υπό την κατοχή της Αντάντ, έχοντας μετατραπεί σε θέατρο επιχειρήσεων του Μακεδονικού Μετώπου, γνωρίζοντας τη βάρβαρη συμπεριφορά των Γάλλων που ήταν και το κύριο σώμα των δυνάμεών της προς τον άμαχο πληθυσμό τον οποίο αντιμετώπιζαν σαν κατακτημένο λαό μάλλον, παρά σαν συμμαχικό πληθυσμό.
Στη Νότια Ελλάδα πάλι, υπό την κυβέρνηση του Βασιλέως Κωνσταντίνου, η Αθήνα βρισκόταν υπό τον αποκλεισμό του «συμμαχικού» στόλου. Ο Βασιλεύς δεχόταν τρομερές πιέσεις να παραιτηθεί, ώστε η Ελλάδα να μπει επισήμως στον Πόλεμο στο πλευρό της παραπαίουσας Αντάντ, αλλιώς το μέλλον του Μακεδονικού Μετώπου ήταν μάλλον αβέβαιο. Η Θεσσαλία, σαν χειρονομία καλής θελήσεως της Κυβερνήσεως των Αθηνών είχε αποστρατικοποιηθεί από μήνες, διατηρώντας κάποιες μονάδες μειωμένης συνθέσεως.
Την 10η Ιουνίου 1917, για να εκβιάσει τη βασιλική παραίτηση και να προλάβει το μάζεμα της σοδειάς, ο στρατηγός Σαράιγ επικεφαλής 20.000 ανδρών εισβάλλει στη Θεσσαλία. Την 12η Ιουνίου έχοντας ήδη καταλάβει την Ελασσόνα οι δυνάμεις του βρίσκονται στη Λάρισα. Ο διοικητής της 1ης Μεραρχίας στρατηγός Μπαΐρας έχοντας ήδη λάβει από την κυβέρνηση εντολή για παράδοση χωρίς αντίσταση, μεταβαίνει ο ίδιος έξω από τη Λάρισα και παραδίδεται στις προελαύνουσες γαλλικές δυνάμεις που του συμπεριφέρονται με ιταμό και προσβλητικό τρόπο, σαν αιχμάλωτο πολέμου και όχι σαν παραδοθέντα μετά από συνθηκολόγηση χωρίς μάχη.
Στη συνέχεια, οι γαλλικές δυνάμεις εισέρχονται στη Λάρισα όπου έδρευαν τότε το 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων και το 4ο Σύνταγμα Πεζικού μειωμένης δυνάμεως. Οι στρατώνες τους περικυκλώθηκαν από ισχυρότατες δυνάμεις Γάλλων σπαχήδων και πεζών και με ανοίκειο στα στρατιωτικά χρονικά τρόπο, δύο Γάλλοι ταγματάρχες ζήτησαν να τους παραδοθούν τα ξίφη των αξιωματικών και οι σημαίες των συνταγμάτων, ενώ σε όλους τους στρατούς του κόσμου οι σημαίες και τα ξίφη δεν παραδίδονται αμαχητί και σίγουρα όχι σε χαμηλότερου βαθμού αξιωματικούς.
Ο διοικητής του 1/38 αντισυνταγματάρχης Αθανάσιος Φράγκου, οι αξιωματικοί του και ομόθυμα όλοι οι στρατιώτες, μαζί με άνδρες του 4ου Συντάγματος αποφάσισαν να μην παραδοθούν με αυτό τον ταπεινωτικό τρόπο. Πρέπει να σημειωθεί πως σύμφωνα με τις πηγές οι στρατιώτες δεν ακολούθησαν απλώς τις εντολές των αξιωματικών τους αλλά εθελοντικά συμμετείχαν στο εγχείρημα. Μαχόμενοι διέσπασαν τον κλοιό γύρω από το στρατόπεδό τους προσπαθώντας να διαφύγουν είτε προς την Αθήνα, είτε προς την Καρδίτσα.
Στη θέση Μεζούρλο, λίγο έξω από τη Λάρισα, απέναντι από το σημερινό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και μεταξύ της οδού Λάρισας-Καρδίτσας και των σιδηροδρομικών γραμμών, κυκλώθηκαν, πεζοί όντες, από πολλαπλάσιες δυνάμεις Μαροκινών σπαχήδων (ιππέων) και Σενεγαλέζων πεζών (Γαλλικά αποικιακά στρατεύματα) σε απόλυτα ανοικτό πεδίο. Αρνούμενοι και πάλι να παραδοθούν, υπερασπίστηκαν σε μία τρίωρη σκληρή μάχη την τιμή και τη σημαία τους, πληρώνοντας βαρύ τίμημα (72 νεκροί από σύνολο 280 περίπου ανδρών), ενώ και οι Γάλλοι παρά την πλεονεκτική τους θέση θρήνησαν 10 νεκρούς.
Η μάχη έληξε όταν οι επιζώντες του 1/38 περικυκλωμένοι πλήρως, αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Στα χέρια των Γάλλων βρέθηκαν η τιμημένη σημαία, ο διοικητής του Συντάγματος Αθανάσιος Φράγκου, 13 αξιωματικοί, 35 υπαξιωματικοί και 164 στρατιώτες. Η σημαία μεταφέρθηκε στη Γαλλία σαν τρόπαιο του ίδιου του Σαράιγ, μιας μάχης ενός ακήρυκτου πολέμου, με συμμαχικό τους στρατό. Η σημαία αυτή εκτίθεται σήμερα στη Γαλλία έχοντας ονομασθεί από τους Γάλλους «Ακατανόητο Τρόπαιο».
