«Στο Φρούριο έπαιξαν τα Βαριεττέ του άσσου Μητσάρα, με τη λυρική υψίφωνο Ρούλα Ντάβη και την ντιζέζ Ιωάννα Νικολάου, ως και του Τρίτο Ρομέο, με ατραξιόν, νούμερα, μπαλέτα με την περίφημη Άλντα, την Γκιούλ Χανούμ και Γιλδίζ Καδίν, στο θέατρο δε αυτό του Φρουρίου, εκτός από τον Καραγκιόζη, δίνονταν αθλητικές παραστάσεις, από τον τότε πρωταθλητή Γεωργιάδη, ο οποίος εκτελούσε γέφυρα στο στήθος του, από το οποίο περνούσαν 60 άτομα, από τον I. Καρανικόλα, έναν από τους πιο δυνατούς "Ελληνες, μετά τον Κουταλιανό και κάνα δυο - τρία χρόνια επισκεπτόταν την πόλη και έδωνε παραστάσεις εκεί ο διάσημος φακίρης Μόρσυ, ο οποίος τελικά άφησε τα κόκκαλά του εδώ, αφού εκτελώντας ένα νούμερό του στη σκηνή, κάηκε:, τον Ιούλιο του 1931», αναφέρει ο Γ . Ζιαζιάς για να προσθέσει ότι «παλιότερα και μέχρι το 1930 περίπου υπήρχαν δύο κέντρα το "Κάτω Φρούριο" ή "Ωραία Θεά" αργότερα "Καλλιθέα" και το "Πάνω Φρούριο". Το "Κάτω Φρούριο", έπιανε από εκεί που σήμερα είναι το Ηρώο και έφτανε στη μέση περίπου του πάρκου, όπου τότε ήταν δύο στρατιωτικές αποθήκες (αποθήκες της Εφορίας Υλικού Πολέμου όπως τις έλεγαν), οι οποίες κατεδαφίστηκαν, όταν γύρω (στα 1932 επί κυβερνήσεως Βενιζέλου, κτίστηκε το Β' Δημοτικό Σχολείο, και στη συνέχεια κατεδαφίστηκε και αυτό και διαμορφώθηκε στο σημερινό πάρκο. Σημειώνω ότι το Φρούριο ανήκε στο Δημόσιο και το 1969, ύστερα από ενέργειες του τότε δημάρχου μακαρίτη Δημ. Χατζηγιάννη, παραχωρήθηκε στον Δήμο πλην του "Μπεζεστένι" (Βυζαντινή Αγορά) το οποίο παράμεινε στην Αρχαιολογική υπηρεσία».
Το «Κάτω Φρούριο» ήταν παλιά καφενεδάκι, που για ένα μεγάλο διάστημα εξελίχθηκε σε κέντρο διασκέδασης, αναφέρει ο ίδιος στα βιβλία του, περιγράφοντας στη συνέχεια τον χώρο «διέθετε μεγάλη αίθουσα με αυλή καταπράσινη από δένδρα και λουλούδια με πανοραμική θέα και πολλά χρόνια οι Λαρισαίοι το απολάμβαναν με τα προσφερόμενα ποτά, γλυκά, αναψυκτικά κ.λπ. αλλά και διασκεδάζοντας την πελατεία του με τον βουβόν και εν συνεχεία ομιλούντα κινηματογράφο και τα θέατρα που συχνά έφερνε, ιδίως τους θερινούς μήνες, ακόμα και από το 1900, συναγωνιζόμενο το απέναντι του "Άνω Φρούριον." Την εκμετάλλευσή του είχαν οι Ιωάν. Παπατάκας, Δημ. Σαμαράς, ο Γεωργίου ή Φαρμάκης, γύρω στο 1926 και ο Μήτσος Μπόκοτας υπό τη διεύθυνσιν του οποίου το κέντρο είδε δόξες».
Το «Άνω Φρούριο» πάλι ξεκίνησε ως καφενεδάκι όπως φαίνεται και από την είδηση της εποχής (25-7-1910) «Απαστράπτον εκ καθαριότητος, τελείως ανακαινισθέν, αγνώριστον και εις τέλειον αθηναϊκόν καφενεδάκι μετεβλήθη το Φρούριον. Εκεί πηγαίνουν όσοι ξέρουν να ζήσουν», έλεγε χαρακτηριστικά για να προσθέσει ότι εκεί οι ενδιαφερόμενοι θα έβρισκαν και μπύρα Πατρών αλλά και τον γνωστό καραγκιοζοπαίχτη Μέμο. Επίσης, στον χώρο του φιλοξενήθηκαν θεατρικές παραστάσεις, θερινός κινηματογράφος, ορχήστρα για τη διασκέδαση των πελατών.
Για πολλά χρόνια και μέχρι τον πόλεμο του '40 τη διεύθυνση του κέντρου διασκέδασης είχε ο Ζήσης Δημητρίου.
Τις δικές του πληροφορίες για την ιστορία του κέντρου διασκέδασης δίνει στο βιβλίο του ο Βασίλης Δούλος «δίπλα από τα σκαλιά, που διευκόλυναν τους Ταμπακιώτες να συντομεύουν τη διαδρομή τους προς την αγορά, ήταν και το ιστορικό κέντρο. Απ' αυτό ο Τζίμης Μακούλης ξεκίνησε την πλούσια, αργότερα, καλλιτεχνική του καριέρα για να γίνει μετέπειτα διάσημος. Στο ίδιο επίσης κέντρο υποδέχονταν τους θαυμαστές του και ο μεγάλος Βολιώτης τροβαδούρος Σώτος Παναγόπουλος. Όλοι θυμόμαστε την επιτυχία του “Ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά”. Όμως η ιδιομορφία του τοπίου, ήταν μια πρόκληση για τους Λαρισαίους, που αρκετοί κάθε βράδυ ανηφόριζαν προς το Φρούριο για να απολαύσουν τις ομορφιές του! Μετά από την καθιερωμένη βόλτα της Κεντρικής πλατείας, σίγουρα ένας περίπατος σ' αυτό ήταν το καλύτερο φινάλε γι' αυτούς», αναφέρει.
