Η διαφήμιση είναι ένα ακριβό προϊόν που τελικά πληρώνει ο καταναλωτής κι επιπλέον προκαλεί ισχυρές επιδράσεις ασυνείδητα, σε συγκεκριμένες αξίες που καθιστά τις ανθρώπινες ανάγκες υπάκουες στις καταναλωτικές προσταγές ενός συστήματος που τις περισσότερες φορές είναι πλαστές.
Κι αν αναρωτιόμαστε σε κάθε στιγμή αγοράς ποιος είναι ο πραγματικός, ο βαθύτερος λόγος στη δημιουργία θετικής γνώμης για ένα προϊόν, το θέμα ξεφεύγει σε άλλες λογικές, όταν μια εταιρία για λόγους κέρδους φορτίζει το θυμικό μας με ιδιότητες που δεν μπορούν να έχουν τα προϊόντα της, άλλα αναζητά ηθικό ανάστημα μέσα από τις πολιτιστικές και ιστορικές αναφορές ενός ενός τόπου και μια κουλτούρας που δεν έχει καμιά σχέση μαζί της.
Το ακόμα πιο περίεργο είναι με τις απόψεις της δημοτικής αρχής και το
επιχείρημα ότι εταιρίες αναλαμβάνουν να καλύψουν με τη μορφή του
χορηγού βασικές ανάγκες των σχολείων. Επειδή ένα μήνυμα δεν πρέπει να είναι απαραιτήτως ψευδές για να αποτελεί προπαγάνδα γνωρίζουν οι δημότες ,ότι όταν η δημοτική αρχή ξοδεύει σε Τάμτα και λαμπάκια
χρήματα, είναι δύσκολο να διαμορφώσει μια άλλη διαφήμιση για τον εαυτό της προσθέτοντας στοιχεία που δεν διαθέτει, ότι δηλαδή η καλή
διακυβέρνηση μπορεί να πουληθεί προς μια κοινωνία, ακριβώς όπως και κάθε άλλο αγαθό. Εδω όμως δεν έχουμε αγαθό προς πώληση αλλά μια προσπάθεια ηθική αναστολής.
Αναστολή της συλλογικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και ιστορικής
συνείδησης ενός ιστορικού τόπου και χώρου, όπως είναι το Γυμνάσιο
Τσαριτσάνης ,για τις ανάγκες να ταιριάξει με το προφίλ μια εταιρίας
γαλακτομικών προϊόντων. Επειδή έχουμε άλλη εικόνα για το Γυμνάσιο
Τσαριτσάνης στο μυαλό μας, από αυτή της δημοτικής αρχής η προπαγάνδα που αποσκοπεί στο να επηρεάσει την στάση μιας κοινότητας, είναι σίγουρο ότι δεν αγγίζει κανένα πολίτη της Τσαριτσάνης».
