Του Κ. Γκιάστα
Φωτ. Κ. Τσάντζος
Ένα διττό μήνυμα από την Κεντρική πλατεία της πόλης έστειλαν χθες βράδυ μερικές δεκάδες Λαρισαίων. Με αιτία τον άδικο χαμό του 20χρονου Κρητικού φοιτητή, Βαγγέλη Γιακουμάκη, με αυτόν τον τρόπο συλλυπήθηκαν την οικογένειά του στο Ρέθυμνο, παράλληλα όμως είπαν «όχι» στη βία κάθε μορφής την οποία και καταδίκασαν.
Κάποιοι άναψαν κεράκια, άλλοι κρατούσαν μια φωτογραφία του φοιτητή που κηδεύτηκε χθες στην ιδιαίτερή του πατρίδα. Μερικοί συζητούσαν χαμηλόφωνα. Άλλοι σκεπτικοί. Μια κυρία όμως πήρε το λόγο και φώναξε μεταξύ άλλων: «Δεν ήρθαμε εδώ ζητώντας ποινικές ευθύνες αλλά δικαίωση όπου και αν είναι αυτή. Γιατί όταν δεν υπάρχει τιμωρία αυτό γίνεται παράδειγμα προς μίμηση.
Ας πούμε λοιπόν σ’ αυτή τη μάνα ότι την ευχαριστούμε. Την ευχαριστούμε που μας έδωσε έναν αληθινό λεβέντη. Λεβέντη Κρητικό γιατί αυτό ήταν. Και ένα μεγάλο συγγνώμη απ’ όλους εμάς τους πολυάσχολους πολίτες. Θα είσαι πάντα μπροστά σε κάθε παιδί που ασκείται βία. Το αίμα σου δεν πάει χαμένο. Δεν ξεχνάμε, δεν ξεχνάμε» με τους περισσότερους να κουνάνε το κεφάλι τους συμφωνώντας.
Εκεί και μια παρέα Κρητικών που ζει και σπουδάζει στην πόλη μας. Τους πλησιάζουμε και τους ζητάμε τη δική τους άποψη: «Είμαστε σοκαρισμένοι γιατί όλο αυτό μας αγγίζει περισσότερο από τους υπόλοιπους. Δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε και γι’ αυτό το συζητάμε συνέχεια μεταξύ μας». Τους ρωτάμε για τα «παιχνίδια» των Κρητικών νεαρών που επικαλέστηκαν μέλη της πολυσυζητημένης παρέας του Βαγγέλη και μας λένε: «Κι εμείς Κρητικοί είμαστε αλλά τέτοια παιχνίδια που διαβάσαμε γι’ αυτούς ποτέ δεν παίξαμε. Δεν ξέρουμε σε ποια μέρη της Κρήτης τα παίζουν αυτά». Για το αν τους στεναχωρεί το γεγονός πως δυσφημείται το νησί με όλη αυτήν την ιστορία απαντάνε κατηγορηματικά όλοι μαζί «Αυτό είναι το τελευταίο που μας νοιάζει. Το σημαντικότερο είναι πως χάθηκε μια αθώα ζωή. Αυτό κρατάμε. Τίποτα άλλο…».
Για δύο περίπου ώρες όλοι βρήκαν ένα κοινό σημείο επαφής. Αναφέρθηκαν στην αγωνία τους για το αύριο και τη βία, λεκτική και σωματική, που μαστίζει κάθε σημείο της κοινωνίας μας. Ειδικά στα στέκια των νέων.
Αποφάσισαν τη σύσταση μιας ομάδας στη Λάρισα καθώς εκτιμούν πως η πρώτη αυτή συγκέντρωση αν και μικρή έχει μεγάλη σημασία και συμβολικό χαρακτήρα. Ψάχνοντας για το όνομα της ομάδας ακούστηκε η φωνή της 11χρονης Γωγώς «Μίλα, μην φοβάσαι…».
